บทที่8
1352 คำ
คนทั้งสองเดินออกมาจากบ้านเด็กกำพร้าได้ ก็เพราะความใฝ่ดีของคนทั้งคู่ ถึงแม้พราวมุกจะเดินสะดุด แต่ล้มแล้วเธอก็พร้อมจะลุก ไม่รอให้ใครมาฉุด เพราะถือคติที่ว่าล้มเองก็ลุกเองได้
“น้ำ... พราวยังมีอีกเรื่องที่อยากขอร้องให้ช่วย” คราวนี้ใบหน้าของหญิงสาว แฝงไปด้วยความวิตกกังวล เมื่อเธอกำลังคิดจะทำการใหญ่ แต่ต้องได้รับความร่วมมือจากเพื่อนรักและจัสติน
“มีอะไรหรือเปล่า ทำไมแกถึงทำหน้าแบบนั้น”
“พราวอยากให้น้ำกับจัสตินช่วยอะไรบางอย่าง”
“อะไรเหรอ... แกพูดมาสิพราวอ้ำอึ้งอยู่ได้”
“ถ้าจัสตินกลับมาคราวนี้ น้ำขอให้เขาช่วยเล่นละครเป็นพ่อของเจ้าแฝดให้พราวหน่อยสิ น๊า...”
“แกกำลังคิดจะทำอะไรอีกพราว... ถ้าแกไม่แคร์คุณเควิน แกก็ควรจะแคร์ความรู้สึกของลูก ๆ บ้างนะ” น้ำค้างคือเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ เธอมักคอยเตือนสติพราวมุกเสมอ เมื่อเห็นว่าเพื่อนรักกำลังคิดทำอะไรเกินลิมิต
“ไม่! ไม่! เรื่องนี้รู้แค่เราสามคน ฉันแค่จะให้จัสตินคอยไปรับไปส่งเด็ก ๆ ที่โรงเรียน ประหนึ่งว่าเขากำลังทำหน้าที่ของพ่อที่ดี”
“ส่วนแกก็มีคุณบุรินทร์คอยรับคอยส่ง” น้ำค้างพูดออกมาอย่างรู้เท่าทันความคิดของพราวมุก
“ความจริงฉันก็ไม่อยากให้คุณบุรินทร์เข้ามาเกี่ยวข้อง แต่ถ้าเขาเต็มใจ ฉันก็คงต้องปล่อยเลยตามเลย” ฟังดูอาจเห็นแก่ตัวไปบ้าง แต่พราวมุกก็ไม่มีทางเลือก เมื่อเธอตั้งใจจะเดินเข้าถ้ำเสือ อาวุธกลไกต่าง ๆ ต้องครบครัน ก่อนแยกย้ายกันกลับหญิงสาวไม่ลืมที่จะกำชับให้น้ำค้างช่วยพูดกับจัสติน เพราะเธอพร้อมเดินหน้า ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาคืนเควินให้ได้
ณ เวลานี้พราวมุกพยายามข่มตาให้หลับ แต่ก็ไม่สามารถหลับลงได้ ในหัวของเธอเต็มไปด้วยภาพของผู้ชายใจร้าย เมื่อเขาตั้งใจอยากให้เธออยู่อย่างตายทั้งเป็น จึงไม่มีเหตุผลอะไรต้องแคร์
ในเมื่อเขากลับมาเพื่อดูความตกต่ำในชีวิตของเธอ พราวมุกเองก็พร้อมเดินตามเกมที่เขาวางเอาไว้ แต่เธอไม่ใช่หมากในเกม เขาต่างหากที่กำลังจะเป็นหมากในเกมนี้
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“คุณแม่ขา...” เสียงหวานดังมาก่อนตัวแบบนี้ ทำให้พราวมุกรู้ว่ายัยตัวแสบกำลังคิดจะอ้อนอยู่แน่ ๆ
“มีอะไรหรือเปล่าคะคนสวย... หืม” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล พลางอ้าแขนรับคามิลลาเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
“พรุ่งนี้ให้ลุงบุรินทร์ไปส่งพวกเราสามคนนะคะ... นะคะคุณแม่” หนูน้อยเงยหน้าขึ้นมองอ้อน พลางแสดงสีหน้าประหนึ่งกำลังขอร้องให้มารดาตกปากรับคำ ตามที่ตนปรารถนา
“ไหนบอกเหตุผลแม่มาซิค่ะ ทำไมถึงอยากให้ลุงบุรินทร์ไปส่งเราจัง... หืม”
“......” คามิลลาเงียบไป เพราะเธอไม่กล้าพูดอะไรที่มันเป็นการทำให้มารดาไม่สบายใจ บางทีเธอก็ดูเป็นผู้ใหญ่มีภาวะจิตใจที่เข้มแข็ง
“แม่ถามทำไมไม่ตอบล่ะคะ... หืม”
“ไม่มีอะไรค่ะแม่ หนูก็แค่อยากมีโมเม้นต์แบบคนอื่นเขาบ้าง”
“เพื่อนคนนั้นเขาหาเรื่องลูกสาวของแม่อีกแล้วใช่ไหม”
คราวนี้คามิลลาได้พยักหน้า พลางกลั้นน้ำตาเอาไว้สุดกำลัง แต่สุดท้ายมันก็ไหลออกมาจนได้ เมื่อเจนนี่ล้อเธอเรื่องที่ไม่มีพ่อท่ามกลางนักเรียนชายหญิงนั่งเนืองแน่นเต็มโรงอาหาร ต่อให้คามิลลาเข้มแข็งแค่ไหน เธอก็มักจะอ่อนไหวกับถ้อยคำของเจนนี่อยู่ดี
“ไม่ต้องไปสนใจใครทั้งนั้น แค่มีแม่คนเดียวหนูก็อยู่มาได้ไม่ใช่เหรอคามิมิลลา ผู้ชายใจร้ายคนนั้น พวกเราอย่าไปให้ค่าอะไร แม้เพียงเศษใจเขาก็ไม่ควรได้รับจากพวกเรา” ใครจะมองว่าพราวมุกปลูกฝังให้ลูก ๆ ของเธอเกลียดบิดาผู้ให้กำเนิด หญิงสาวก็ไม่แยแสทั้งนั้น เพราะเธอไม่เคยคาดหวังที่จะได้เขามาเติมเต็มความสมบูรณ์แบบตั้งแต่แรก
“หนูเกลียดเขา เขาเป็นใครคะแม่ ทำไมถึงทิ้งเราไป” คามิลลาร้องไห้สะอึกสะอื้นออกมาด้วยความเจ็บปวดฝังลึกในจิตใจ จนเธอไม่สามารถฝืนทนรับฟังในสิ่งที่เจนนี่พูดออกมาซ้ำ ๆ ได้
“แม่บอกแล้วไงว่าเขาตายไปแล้ว”
“แม่จะโกหกหนูทำไมคะ ถ้าแม่เจอเขา หนูฝากถามเขาด้วยนะคะ เขามีเหตุผลอะไรถึงได้ทิ้งพวกเราไป หนูจะไม่มีวันให้อภัยเขาเด็ดขาด หนูเกลียดเขาค่ะ หนูเกลียดพ่อ! หนูเกลียดผู้ชายเห็นแก่ตัวคนนั้น” พอพูดจบประโยคคามิลลาได้ยกมือขึ้นมาปาดน้ำตา ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องของมารดา ปล่อยให้พราวมุกนั่งน้ำตาซึมตามลำพัง
ถ้าวันนั้นเขารับฟังเธอบ้าง ป่านนี้คงไม่ต้องบ้านแตกสาแหรกขาด พ่อไปทางแม่ไปทาง ผลพวงทั้งหมดก็ไม่ต้องมาตกอยู่ที่ลูก ๆ ของเธอ สรุปแล้วคนที่เจ็บปวดและบอบช้ำที่สุด คงหนีไม่พ้นคามิลลาและคาร์เตอร์
“ฉันจะทำให้คุณเจ็บลึกสุดใจให้ได้เลยคอยดู เควิน! คุณจะไม่มีวันได้รับการอภัยจากลูก ๆ อย่างแน่นอน”
พราวมุกกำมือแน่น เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงผูกใจเจ็บ ดวงตากลมโตค่อย ๆ ฉายแววเย็นเยียบชวนให้หนาวสะท้าน ก่อนจะแผ่รังสีอำมหิตออกมา เมื่อความเกลียดชังต่อเควินฝังอยู่ในจิตใจของเธอ
ณ คอนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง
ในเวลานี้เควินยังไม่หลับ เขาจ้องมองภาพถ่ายของคามิลลาและคาร์เตอร์อย่างพินิจพิเคราะห์ หลังจากเขาเริ่มสังเกตเห็นว่าเด็กทั้งสอง มีส่วนคล้ายคลึงเขาอยู่มาก ดั่งที่ชาร์ลีเคยพูดเอาไว้ แต่ก็ไม่อาจฟันธงได้ว่าพราวมุกท้องกับเขา เพราะไม่เห็นหญิงสาวปริปากพูดถึงเลยแม้แต่น้อย
“คุณเป็นคนใจร้ายเองนะพราวมุก ถ้าวันนี้ผมจะเอาคืนบ้าง คุณคงไม่ว่ากันนะ”
ชายหนุ่มหยิบภาพถ่ายของเขาและเธอขึ้นมาดู ช่วงเวลาเหล่านั้นช่างงดงาม ถ้าหากหญิงสาวซื่อสัตย์กับเขา ป่านนี้คนทั้งคู่คงมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองไปแล้ว นั่นคือความคิดของเควิน หลังจากที่เขาหลบไปรักษาแผลใจนานหลายปี แต่มันก็ไม่หายสักที จนต้องกลับมาที่นี่อีกครั้ง
“เฮ้อ! ทำไมมองเด็กสองคนนี้ทีไร ถึงได้รู้สึกผูกพันอย่างบอกไม่ถูก พ่อของพวกหนูเป็นใครกันแน่นะ ทำไมไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย ถ้าเป็นไอ้จัสตินจริง ๆ ทำไมในใบสูติบัตรถึงไม่ระบุชื่อบิดา” ในหัวของเควินเต็มไปด้วยสามแม่ลูก ทั้งที่ตั้งใจกลับมาทวงคืนหัวใจที่เคยให้พราวมุกไป แต่ทว่าเขากลับต้องมาหาคำตอบเรื่องที่ไม่ได้อยู่ในแผน
“นักสืบก็มีข้อมูลให้แค่นี้เอง ไม่เคยมีใครเห็นสามีของพราวมุกมาก่อน เธอเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว ทุกคนต่างก็เชื่อ เมื่อเธอบอกว่าพ่อของลูกได้ตายไปแล้ว มันย้อนแย้งไหมวะ!”
เควินถึงกับต้องเดินไปหยิบซองบุหรี่ขึ้นมา เมื่อเขาไม่สามารถหาคำตอบได้ ชายหนุ่มเดินออกมายังระเบียง ก่อนจะนั่งลงไปที่เก้าอี้แล้วจุดบุหรี่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เขาพ่นควันออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อบรรเทาความเครียด ครั้งแรกที่เขาแก้สมการนี้ไม่ได้ นักธุรกิจหมื่นล้านกำลังถูกความรู้สึกสงสัยคุกคามชีวิตของเขาอย่างหนัก
- ผู้เขียน
