“ฮ่า ๆ ๆ มันหวงเจ้า” องค์ชายแห่งหนานหยางว่าและหัวเราะชอบใจ
อวิ๋นมู่หลันไม่ได้สนใจคำพูดเมิ่งถู แต่นางมองไปยังน้ำตกเบื้องหน้าที่ด้านล่างมีลำธารใส คือจุดที่นางชี้ให้กวนเฉินหลางลงไปหาปลา แน่แล้ว หลังม่านน้ำตกอาจมีทางออกซ่อนอยู่ แต่นางจะหาโอกาสหลบจากสายตาเมิ่งถูได้อย่างไร!
หญิงใบ้พยายามไม่ให้ตนมีพิรุธ ขณะนั้นก็มองกำไลสำริดที่ข้อมือตน เส้นต่าง ๆ ชัดเจนขึ้นราวกับไม่นานจากนี้ปริศนาต่าง ๆ จะคลี่คลายลง
อวิ๋นมู่หลันคิดถึงภาพเมื่อครั้งอดีต นางมั่นใจว่าพบกับปรมาจารย์จางเพียงครั้งเดียว ทว่าพอนึกย้อนดูหลายสิ่งแม้ไม่ได้พบเขาตัวเป็น ๆ อีก นางกลับได้รับการดูแลจากพี่ชาย พี่สะใภ้ ทั้งอาจารย์ที่ให้ความรู้ด้านการเขียน อ่าน และงานครัว ทั้งหมดไม่มีสิ่งใดโดดเด่น แต่ทำให้นางอ่านออกเขียนได้ เข้าใจงานศิลปะ มีความชำนาญเรื่องวาดภาพและเขียนอักษร จนช่วยงานคัดตำรา กับคอยอ่านใบสั่งซื้อต่าง ๆ ของลูกค้า หรือหน่วยงานราชกา
