วันแล้ววันเล่าผ่านไปโดยที่นางได้เรียนรู้หลายสิ่งโดยเฉพาะงานในครัว กับการเขียนอ่าน พี่ใหญ่ของนางพาไปอยู่ที่ร้านของภรรยาเขา ซึ่งฝ่ายนั้นทำการค้ากับต่างเมือง อวิ๋นมู่หลันจึงได้วิชาติดตัวหลายอย่าง นางอาจไม่ค่อยพูดแต่ชอบเรียนรู้เสมอ ประสบการณ์เหล่านั้นบ่มเพาะให้ อวิ๋นมู่หลันเป็นแม่นางน้อยที่รอบรู้และเข้าใจโลก มิใช่เด็กสาวที่เอาแต่อยู่กับบ้านเรือนรอวันแต่งไปเป็นภรรยาของผู้อื่น
ดังนั้นเมื่อเมิ่งถูเอ่ยถึงวัฏจักรของชีวิต นางจึงจดจำได้ถึงสมุดภาพเล่มนั้นที่ได้รับจากบุคคลปริศนา มันเล่าถึงการถือกำเนิดของทุกสรรพสิ่ง
“ใช่ เกิด แก่ เจ็บ แล้วก็ตาย...”
เมิ่งถูกเปรยขึ้นและพยักหน้าราวกับเข้าใจสัจธรรมดังกล่าว
ขณะเดียวกัน อวิ๋นมู่หลันนึกได้ถึงภาพและคำบรรยายในหนังสือ สิ่งที่จดจำได้และที่ชอบเป็นพิเศษ มันเป็นภาพสุสานโบราณ
“หญิงใบ้ เจ้าล่วงรู้สิ่งใดบ้างจากคำพูดของข้า”
อวิ๋นมู่หลันแสร้งหลบสายตาของเมิ่งถู แต
