อวิ๋นมู่หลันกระทำในสิ่งที่เชื่อมั่นมาตลอด การช่วยเหลือผู้อื่นที่ตกอยู่ในความลำบากเป็นสิ่งที่ดี มารดาสอนเช่นนั้นนับแต่นางจำความได้
และของที่นางซื้อหาได้แม่นมคอยช่วยเหลือจัดการเป็นธุระ รวม ถึงภรรยาพี่ใหญ่ กระนั้นกว่าจะสั่งให้ขนย้ายออกมาได้ก็ยากเอาการ เพราะต้องใช้ช่องทางลับด้านทิศใต้ของเมืองซ่ง
“คุณหนู อย่างไรเรื่องนี้ออกหน้าเองคงไม่ดี ให้บ่าวแล้วก็พวกนักแสดงงิ้วทำเถิดเจ้าค่ะ” แม่นมว่าแล้วเตรียมจัดการทุกอย่างให้อวิ๋น มู่หลัน
“อย่างไร ขอข้าเห็นด้วยตาว่าสิ่งที่นำไปนี้ถึงมือผู้ยากไร้จริง ๆ”
“ได้เจ้าค่ะ เช่นนั้นสวมผ้านี้ปิดหน้าและหมวกตาข่ายดีหรือไม่”
อวิ๋นมู่หลันรับสองสิ่งนั้นมาแล้วอดหัวเราะไม่ได้ “ข้ามาช่วย เหลือผู้อื่น มิใช่โจร เหตุใดต้องปกปิดตัวตน อีกอย่างก็ปลอมตัวเป็นบุรุษแล้วด้วย”
ยามนี้นางกลายเป็นหนุ่มน้อย เกล้าผมรวบตึง สวมเสื้อผ้าทะมัดทะแมงอย่างพวกพ่อค้าเร่ตามที่นักแสดงงิ้วเตรีย
