3.
2039 คำ
หอศิลป์จ้องมองร่างสีขาวที่มองเขากลับมาด้วยดวงตาใสซื่อบริสุทธิ์ ในตอนแรกเขาก็คิดอยู่หรอกว่าจะเอายังไงกับเจ้าตัวนี้ดี แต่พอนึกขึ้นมาได้ว่ายังไงซะสิ่งมีชีวิตตรงหน้าก็คืองูน้อยที่อยู่เคียงข้างเขามาตลอดหลายปี เขาคงจะไม่ใจร้ายกับมันเพียงเพราะมันเปลี่ยนไปนิดหน่อย(?)หรอกเนอะ
"เธอขาเป็นเด็กดีรออยู่นี่นะ พี่ไปล้างหน้าแปรงฟันก่อน"
เจ้าของดวงตาสีรัตติกาลบอกกับงูขางเหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา หอศิลป์ตัดสินใจใช้ชีวิตอย่างปกติ อาจจะด้วยความที่ว่าเขาดูหนังดูอนิเมะแนวแฟนตาซีเยอะไปหน่อย เรื่องการปรับตัวกับสิ่งมีชีวิตประหลาดจึงไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาเท่าไหร่นัก
ดวงตาคู่สวยที่เป็นประกายมองตามคนตัวสูงเดินหายไปในห้องน้ำ ไวท์เดย์ได้แต่คิดแล้วก็สงสัย ทำไมกันหนอหอศิลป์ของเขาถึงต้องเข้าไปในห้องนั้นทุกเช้า
ในตอนนี้งูขาวมีร่างกายใหญ่ขึ้นและสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างอิสระ สิ่งมีชีวิตสีขาวใช้หางที่เป็นเหมือนขาเลื้อยผ่านไปภายในห้อง ก่อนจะชะเง้อดูมนุษย์ที่หายให้ไปในห้องน้ำ
หอศิลป์รู้สึกได้ถึงการเคลื่อนไหว ดวงตาคู่คมจึงหันไปสบมองร่างสีขาวที่เกาะของประตูมองมาอย่างสงสัย มือหนาที่กำลังเตรียมเอาแปรงฟันเข้าปากจึงหยุดชะงักไป
"คนสวยมาแอบดูพี่หรอคะ"
ร่างสูงว่าพลางพิงแขนท้าวกับอ่างล้างหน้า ส่วนเจ้าน้องที่ถูกจับได้เลยขยับเข้ามาหาอีกฝ่ายเหมือนกับลูกแมวที่ถูกจับได้ว่าขโมยอาหาร
"เราแค่สงสัยว่าพี่เข้ามาทำอะไร ปกติพี่ตื่นพี่ก็เข้ามาในนี้ทุกเช้าเลย"
เจ้าของดวงตาคู่สวยตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา หอศิลป์จึงได้กวักมือเรียกอีกคนไปหา
ร่างครึ่งคนครึ่งงูขยับไปหามนุษย์อีกคนตามคำเชิญชวน หอศิลป์ที่เห็นแบบนั้นเลยหยิบแปรงฟันอันใหม่ขึ้นมาบีบยาสีฟันใส่ลงไป
เขาคิดว่าไหนๆงูน้อยของเขาก็มีครึ่งบนเป็นคนแล้ว เขาคงจะต้องดูแลคนสวยขาของตัวเองให้ดีๆด้วย
"อันนี้เรียกว่าแปรงฟันนะคะ ใช้ขัดๆถูๆฟัน จะทำให้ฟันสะอาด ทำทุกเช้ากับก่อนเข้านอนนะ เธออยากลองดูมั้ย"
เมื่อเห็นของแปลกตาและน่าสนใจ สิ่งมีชีวิตสีขาวก็ไม่รอช้ารีบพยักหน้ารับโดยทันที ร่างสูงเอ็นดูเจ้าน้องน้อยของตัวเองไม่ไหว บนโลกนี้มีสิ่งมีชีวิตที่น่ารักขนาดนี้อยู่ด้วยจริงๆสินะ
"แต่ห้ามกลืนฟองนะคะต้องอมไว้ในปาก กลืนไม่ได้เข้าใจมั้ย"
"อื่มๆ"
"แล้วก็ ..รสชาติมันอาจจะแปลกๆหน่อย แสบๆช่วงแรกแต่แปรงไปเรื่อยๆจะชินปากเอง มันจะเย็นๆด้วย เธอโอเคใช่มั้ย ถ้ายังไงบอกพี่นะคะ"
งูขาวพยักหน้าตอบตกลง หอศิลป์จึงยื่นแปรงสีฟันให้ร่างสีขาว ทว่าเหมือนงูน้อยของเขาจะงงๆกับวิธีการใช้อยู่ มนุษย์อย่างเขาเลยต้องเอาแปรงฟันกลับมา แล้วทำการเปิดปากเจ้างูแทน
ไวท์เดย์ก็เชื่องแสนเชื่อง เปิดปากออกตามแรงมือของคนตรงหน้า ปล่อยให้เจ้านายที่รักขัดๆถูๆในปากของตัวเอง
ความรู้สึกที่มีอะไรมาสะกิดๆในปากให้ความรู้สึกแปลกใหม่ไม่น้อย แต่ไวท์เดย์ก็รู้สึกดีตราบใดที่คนที่ทำให้เขาคือหอศิลป์
"เยี่ยมมากเลยค่ะคนสวย ปากสะอาดแล้ว"
ใบหน้าหล่อเหลายิ้มบางมองเจ้างูน้อยของตัวเองที่เอาลิ้นเลียไปตามฟันอันแหลมคม ในปากของงูน้อยไม่เหมือนกับคน ฟันที่เรียงตัวกันนั้นยาวมากกว่าอีกทั้งยังแหลมมากด้วย หอศิลป์ไม่สงสัยเลยว่าทำไมตอนโดนเจ้าน้องกัดตัวเองถึงเป็นแผลเลือดซิบขนาดนั้น
"รู้สึกดีมากเลยพี่ศิลป์"
ไวท์เดย์ยิ้มหน้าระรื่น การแปรงฟันครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเขา ในช่องปากรู้สึกสะอาดอย่างไม่เคยเป็น อีกทั้งยังมีกลิ่มหอมของบางอย่างตลบอบอวลด้วย
"เด็กดี เก่งมากเลยค่ะ เดี๋ยวรอสัก30นาที ค่อยกินของนะคะ ตอนนี้พี่สั่งของกินมาแล้วของโปรดเธอเลย"
"พี่สั่งอะไรมาหรอ?"
"เซอร์ไพรส์นะ"
หอศิลป์ว่าพลางลูบหัวงูขาวที่เอียงคอมองมาอย่างสงสัย แต่ลูบไปลูบมามือของเขาก็ดันถูกไวท์เดย์กัดเอาซะได้
"ไม่มีอะไรอร่อยไปว่าพี่แล้วล่ะ เนื้อก็นุ่มเลือดก็หวาน"
ไม่ว่าเปล่าสิ่งมีชีวิตสีขาวก็แลบลิ้นเลียริมฝีปากเปื้อนเลือด พร้อมกับมองตามมนุษย์ในห้องที่ตอนนี้รีบชักมือตัวเองกลับมากุมแน่น
หอศิลป์คิดว่าชีวิตตัวเองน่าจะเริ่มไม่ปลอดภัย ถ้าหากว่าอาหารยังไม่มาในเร็วๆนี้ เขาอาจจะถูกคนสวยของตัวเองกินจริงๆก็ได้
"ฮัลโหลครับพี่ พี่อยู่ไหนแล้ว รีบมาเลยนะครับ เหยียบ200มาเลยผมหิวจนจะกินควายเข้าไปได้ทั้งตัวแล้ว!"
หอศิลป์พูดกับปลายสายที่เป็นคนส่งอาหารอย่างรีบเร่ง ส่วนไอ่ที่ว่าหิวจนกินควายอันนี่น่าจะเป็นไวท์เดย์ไม่ใช่เขา ส่วนควายที่ว่าก็ตัวเขาเองนี่แหละที่กำลังจะโดนกิน
'กริ๊ง'
เสียงออดประตูบ้านดังขึ้นเหมือนกับเสียงสวรรค์ในขณะที่ไวท์เดย์และหอศิลป์นั่งมองหน้ากันอยู่นานสองนาน
ร่างสูงถึงกับรีบรุดตัวไปรับของแบบไม่เคยเร็วขนาดนี้มาก่อน อีกทั้งยังจ่ายเงินไปแบบไม่เอาเงินทอนอีก
"พี่ศิลป์นั่นอะไรอะ"
"ขอกินของเธอขาไงคะ พี่สั่งแซลมอนให้เธอทั้งตัวเลยวันนี้"
"ว้าวว ปลาสีส้มหรอพี่ศิลป์"
"ใช่แล้วเด็กดี เพราะฉะนั้นห้ามมากัดเนื้อพี่แล้วนะ!"
ดวงตาคู่สวยเป็นประกายแวววาว เรียวหน้าสีขาวจึงพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ถึงไวท์เดย์จะชอบแทะเนื้อหอศิลป์มากๆ แต่ปลาสีส้มมันอร่อยกว่าเนื้อมนุษย์ของเขาเยอะเลย
งูขาวเลื้อยตามมนุษย์ในบ้านไปยังโซนห้องครัว เขาเกาะริมประตูรอคนตัวสูงจัดแจงทำอาหารให้เขาทาน
ดีหน่อยที่บ้านของหอศิลป์กว้างขวางและมีห้องครัวภายในตัว บ้านนี้เป็นบ้านเดี่ยวหนึ่งชั้น สองห้องนอนสามห้องน้ำแต่มีห้องอาบน้ำใหญ่ที่มีอ่าง และห้องครัวครบครัน
ร่างสีขาวมองตามร่างสูงที่หั่นๆสับๆเจ้าชิ้นเนื้อปลาไปเรื่อยๆ ส่วนงูขาวก็น้ำลายหกรอแล้ว ไม่รู้ว่าที่เจ้าตัวน้ำลายหยดติ๋งๆนี่คืออยากกินปลาสีส้ม หรืออยากแง่งเนื้อมนุษย์ แต่ความเป็นไปได้ทั้งสองข้อดูจะมีน้ำหนักเท่ากัน เพราะดวงตาคู่สวยมองสลับไปมาทั้งคนและชิ้นเนื้อ
"เธอขา..อย่ามาน้ำลายไหลตอนมองพี่แบบนั้นได้มั้ย พี่รู้พี่อร่อยมากแต่เธอจะกินพี่ไม่ได้!"
หอศิลป์หวาดระแวงขั้นสุด กลัวว่าถ้าตัวเองหันกลับไปอาจจะเจอไวท์เดย์อ้าปากรอกินหัวอยู่ก็ได้ แต่ด้วยความใจกล้าบวกกับเขาเองก็มั่นใจว่าตลอดมาความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ก็รักกันดีมาตลอด เพราะงั้นเจ้าขาวคงไม่เลื้อยมาแทะหัวเขาเล่นหรอกเนอะ
สุดท้ายหอศิลป์ก็แล่แซลมอนซาชิมิให้เจ้าขาวจนเสร็จ พอหันไปอีกทีก็เจองูน้อยตาแป๋วๆรออยู่แล้ว ดูก็รู้ว่าหิวมาก ก็ทำหน้าอ้อนซะน่ารักเชียว
"พี่ศิลป์ป้อนหน่อย ตอนเราเป็นงูพี่ก็ทำให้ทุกอย่างตอนนี้เราเคยตัวแล้วพี่ป้อนเราเลยนะ"
พอยกอาหารมาไว้ที่โต๊ะหน้าโซฟาเจ้าไวท์เดย์ก็รีบขยับมาออเซาะหอศิลป์ทันที ส่วนคนที่โดนเจ้าน้องน้วยมีหรอจะรอด มนุษย์หน้าหล่อไม่คิดจะขัดใจงูน้อยของตัวเองอยู่แล้ว ตอนเจ้าน้องเป็นงูก็ตามใจตลอด ตอนนี้เจ้าพิกกี้บูแค่เปลี่ยนร่างนิดหน่อย มันไม่ได้เป็นปัญหาสักนิด
"มาค่ะเด็กดี อ้าปากอ้ำๆ"
มนุษย์ร่างสูงใช้ตะเกียบคีบชิ้นปลา ป้อนให้ร่างสีขาวที่อ้าปากรอกินอยู่ งูขาวที่ได้กินของโปรดสมใจก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หน้าบานเป็นกระด้ง
ดวงตาคู่สวยแวววับอย่างอัญมณี ส่วนเจ้าของนัยน์ตาสีรัตติกาลเมื่อเห็นว่าเจ้าน้องของตัวเองมีความสุขตัวเองก็มีความสุขไปด้วย
"กินยังไงของเธอคะเนี่ยเลอะหมดแล้ว"
หอศิลป์ว่าพลางเอื้อมมือไปหยิบชิ้นเนื้อที่ติดอยู่บริเวณริมฝีปากบางมางับเข้าปากตัวเอง เจ้าน้องที่เห็นแบบนั้นจากใบหน้าสีขาวซีดเลยเริ่มขึ้นสีเล็กน้อย
"พี่ต่างหากป้อนเราไม่ดี"
แม้งูน้อยจะดื้อตาใสแต่ก็ยังอ้าปากรับชิ้นปลาสีส้มเข้าปากอยู่ดี เนื้อปลาแซลม่อนค่อยๆทยอยเข้าปากลงท้องงูขาวทีละชิ้น จากปลาทั้งตัวตอนนี้จึงเหลือแต่ก้าง
ไวท์เดย์สามารถยัดปลาขนาดกลางทั้งตัวเข้าท้องได้จนหมด แถมยังทำหน้าตาเหมือนว่ากระเพาะสามารถใส่อาหารลงไปได้อีกเรื่อยๆ
งูน้อยนอนเอนลงไปกับช่วงอกกว้างของหอศิลป์พลางลูบพุงน้อยๆพร้อมกับกระดิกหางไปมา
"อิ่มจังเลย..พี่ศิลป์ขอบคุณนะ"
ร่างสีขาวว่าพลางพลิกตัวมากอดมนุษย์ข้างกาย พลางพันช่วงหางของตัวเองกับขาของอีกฝ่ายจนแน่น ตอนนี้หอศิลป์ถูกงูรัดอีกแล้วหรือนี่จะเป็นวิธีแสดงความขอบคุณของมนุษย์งูกัน
"เธอขาเป็นเด็กดีของพี่ แค่นี้พี่ให้เธอได้อยู่แล้วค่ะ"
หอศิลป์ว่าพลางก้มลงจูบบริเวณกลุ่มผมสีขาวที่เป็นเส้นสายเรียงสวยเหมือนเส้นไหม มือข้างนึงเองก็ลูบหัวงูขาวของตัวเองไปพลางๆ ส่วนเจ้าน้องที่กินอิ่มก็เหมือนจะตาปรือๆเตรียมหลับแล้ว
"งื้ออ พี่ศิลป์เรารักพี่จังเลย"
ไวท์เดย์ลองหยิบคำของมนุษย์มาใช้ เจ้าน้องเคยได้ยินมาว่ามนุษย์ชอบใช้คำนี้กับคนที่ชื่นชอบ อีกทั้งเขาเองก็เคยถูกหอศิลป์บอกรักบ่อยๆ เพราะงั้นถ้าตัวเองรู้สึกชอบหอศิลป์มากๆเมื่อไหร่ เขาก็อยากจะบอกรักคนตรงหน้าเหมือนกัน
หอศิลป์ถึงกับเอามือป้องปากคล้ายจะร้องไห้ ปกติเขาเป็นฝ่ายบอกรักงูน้อยอยู่ฝ่ายเดียวเพราะเจ้าตัวพูดไม่ได้ ทว่ากับตอนนี้ไม่ใช่แล้ว
เจ้าน้องของเขาสามารถพูดได้สื่อสารกับเขาได้อย่างกับคนปกติทั่วไป ติดแค่ท่อนล่างของเจ้าขาวเป็นงูเท่านั้นเอง
"เธอขาพี่ก็รักเธอเหมือนกันนะคะ!"
หอศิลป์น้ำตาปริ่มร่างหนารวบกายสีขาวมากอดแน่น ไวท์เดย์ที่ไม่ทันตั้งตัวเลยเผลอฉกเข้าที่คอมนุษย์ตรงหน้า
แต่เหมือนหอศิลป์จะโดนความรักบังตา แม้แต่เลือดที่ไหลอาบก็หยุดยั้งเขาไว้ไม่ได้!
หน้ามืดตามัว หลงเจ้าขาวหัวปักหัวปำ
ชอบไม่ชอบยังไงเม้นไว้หน่อยน้า
เค้าจะได้มีกำลังใจมาลงวันละหลายๆตอน จริงๆก็มรกองดองไว้แต่ก็กะจะอัพวันละตอนสองตอน
แต่ถ้าฟีดแบ็ครีทดี มีคนมาเม้นเย๊อๆ ไรท์อาจจะพาน้องๆมาอัพบ่อยๆก็ได้นา
- ผู้เขียน
