BUSINERR SEX 01 คุณหนูซอลลา
1170 คำ
เมืองลักซ์
เมืองขนาดใหญ่ที่เจริญรุ่งเรืองมากไม่ว่าจะเศรษฐกิจหรือการศึกษาเป็นเมืองที่ไม่ว่าใครก็อยากมาเพราะหางานง่ายและสะดวก สบายเป็นเมืองที่ไม่เคยหลับยามค่ำคืนเป็นเมืองที่ไม่ว่าใครก็ใฝ่ฝันทั้งนั้น
บ้านซอลลา
“มอนิ่งค่ะคุณแม่ ฟอดดดดด” ฉันเดินลงจากห้องนอนหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเตรียมไปเรียนวันนี้
“มอนิ่งค่ะลูกสาววันนี้เรียนอะไรบ้างละ?” คุณแม่ถามอย่างทุกวันท่านถามเรียบ ๆ น้ำเสียงนิ่งสงบแต่ฉันชินแล้วละตั้งแต่เกิดมาก็ได้ยินเสียงนี้แล้ว
“อืมมม น่าจะแต่งหน้าเค้กและพวกขนมนะคะแต่ว่าซอลทำเป็นหมดแล้วแอบน่าเบื่อ” ฉันบอกและตักข้าวเข้าปากฉันชอบการทำอาหารมากโดยเฉพาะขนมเพราะงั้นฉันเลยขอคุณแม่เรียนตั้งแต่รู้ว่าตัวเองชอบอะไรและก็ดำเนินศึกษาร่ำเรียนมาทุกแขนงแล้ว
“ซอลลาเก่งนิแต่ว่าก็อย่าเหลิงจนลืมพื้นฐานละ”
“รับทราบค่ะคุณแม่วันนี้ก็ตั้งใจทำงานนะคะซอลจะเตรียมขนมอร่อย ๆ ไว้รอ^^” ฉันยิ้มให้ซึ่งคุณแม่ก็ยิ้มตอบมาเล็กน้อยก่อนเราจะทานอาหารเช้าและแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเองฉันกับคุณแม่ดูไม่มีปฏิสัมพันธ์เท่าไหร่เนอะแต่คุณแม่ก็เลี้ยงฉันมาอย่างดีเลยละแม้ว่าแม่จะไม่มีเวลาให้ฉันเท่าไหร่แต่ท่านก็ไม่เคยทำให้ฉันลำบาก คุณแม่เป็นประธานบริษัทใหญ่เพราะงั้นเลยไม่ค่อยมีเวลาและเพราะต้องคุมพนักงานหลายคนเลยต้องนิ่งขรึมแบบนี้แต่บางทีฉันก็อยากให้คุณแม่ยิ้มออกมากว้าง ๆ บ้าง
สวัสดีฉันชื่อซอลลาอายุ 20 ปีกำลังเรียนอยู่ชั้นปีสองแล้วคณะคหกรรมเพราะฉันชอบทำอาหารและขนม พวกเครื่องดื่มก็สามารถทำได้นะแต่ก็ไม่เคยได้ลองขายที่ไหนหรอกแค่ชอบเท่านั้นเอง ทำแล้วก็เอาไปฝากเพื่อนบ้าง คุณแม่บ้าง ให้พนักงานและเลขาคนสนิทบ้าง ให้คนงานที่บ้าน แม่บ้าน คนขับรถและเพื่อนบ้าน ส่วนมากแจกมากกว่าฉันชอบทำแต่ไม่ได้อยากขายนิ
“ลุงมีไปกันเถอะค่ะ” ฉันเรียกลุงมีคนขับรถของฉันไปเรียนก็มีคนรับส่ง มีแม่บ้านคอยทำนู้นทำนี่ให้ไปห้างก็มีคนไปช่วยถือของไม่ว่าทำอะไรฉันก็สะดวกและแทบไม่ต้องเหนื่อยเลยด้วยซ้ำมันก็ดีอะนะแต่บางครั้งฉันก็สงสัยว่ามันดีจริง ๆ เหรอกับการแทบไม่ทำอะไรเองขนาดนี้
“มันก็ดีละมั้ง...”
“ว่าไงนะครับคุณหนู?” ลุงมีถามเมื่อเผลอออกเสียงความคิดไป
“ไม่มีอะไรค่ะไปกันเถอะ^^” ฉันยิ้มก่อนจะขึ้นรถที่มีลุงมีเปิดประตูให้
ปึก!
มหาวิทยาลัยลักซ์
“อันยอง! พริกสด! เจน!” ฉันมาถึงมหาวิทยาลัยแล้วก็ตรงมาที่โต๊ะประจำของฉันกับเพื่อนซึ่งกับพบเพื่อนสนิทสองคนกำลังคุยกันอยู่ฉันก็ทักทายตามประสาคนสนิทนั่นแหละ แต่ความจริงแล้วฉันไม่ได้มีแค่สองคนนี้หรอกนะแต่มีเลขาเพื่อนในโลกออนไลน์ด้วยเราไม่เคยเจอกันหรอกแค่คุยผ่านแชทแต่เธอเป็นความสบายใจของฉันเลยละมีปัญหาอะไร เรื่องหนักใจหรือท้อแท้เพื่อนคนนี้แหละที่ให้คำปรึกษาหรือชื่อว่าเลขา แปลกดีเนอะแต่ก็น่ารักมากกกกกเหมือนกัน >.<
“อันยองซอลลาวันนี้ก็ร่าเริงเหมือนเดิมนะ”
“นั่นสิเกิดมาในชีวิตไม่มีความทุกข์เลยสินะ” ทั้งสองพูดกับฉัน
“ก็ตอนนี้มันไม่มีฉันก็สดใส ร่าเริงเป็นธรรมดาแหละแต่ถ้ามีก็คงเป็นอีกอย่าง” ฉันนั่งลงและพูดไปด้วย
“แต่ก็ยังไม่เคยมีสินะเพราะฉันยังเคยเห็นอีกมุมของแกเลย” พริกสดบอก
“พวกแกอยากให้ฉันทุกข์หรือไงไม่มีเรื่องทุกข์ก็ดีแล้วนิ” ฉันพูดอย่างสบาย ๆ
“ก็ลองมีดูบ้างไงจะได้มีวิธีรับมือ”
“ไม่เอาอ่ะฉันไม่อยากมีทุกข์อะไรที่ทำแล้วมีทุกข์ฉันไม่ทำฉันมันพวกสุขนิยมมากกว่า” ฉันบอกเพื่อน ๆ แต่มันก็อย่างที่บอกนั่นแหละฉันแทบจะไม่เคยมีความทุกข์เลยจะมีก็ตอนที่อบขนมแล้วมันไหม้ หรือแตกหน้าแตกแล้วมันห่วย ทำอาหารแล้วไม่อร่อยแค่นั้นแหละ นอกจากนี้ก็ไม่มีอะไรเลยอาจจะต่างกับทั้งสองคนตรงที่ทั้งสองเป็นคนธรรมดาและต้องทำงานเลี้ยงตัวเองไปด้วยเรียนไปด้วยนั่นแหละบางครั้งก็เงินไม่พอแต่ฉันก็ไม่ยืมตลอดนะแม้ว่าจะได้คืนบางไม่ได้คืนก็เถอะแต่ก็เพื่อนกันนิฉันเลยไม่ได้คิดมากอะไร
“จ้า ๆ คุณหนูซอลลา”
“ไปเรียนกันเถอะวันนี้ก็เครียดดดดดดอีก”
“ทำไมละ?” ฉันถามพริกสด
“ก็มันเป็นวิชาที่ฉันเกลียดไง เฮ้ออออออ”
“แปลกแหะ...เรียนทำอาหารแต่ไม่ชอบ” ฉันบอกไป
“ไอ้ชอบมันก็ชอบแต่ฉันไม่ถนัดแต่งหน้าเค้กเท่านั้นแหละไอ้พวกศิลปะฉันไม่มีจริง ๆ เฮ้อออ” บ่นไปเดินไปซึ่งฉันก็รับฟังไม่มีใครเก่งไปซะทุกอย่างหรอกเนอะ
ในห้องเรียน
“วันนี้ผู้ที่ได้คะแนนสูงสุดคือ...ซอลลา”
“วู้วววว!!” แปะ! แปะ!
“ขอบคุณค่ะอาจารย์^^” ฉันกล่าวขอบคุณเมื่ออาจารย์บอกคะแนนการแต่งหน้าเค้กให้กับผู้คะแนนมากที่สุดและคนนั้นก็คือฉันเอง
“เก่งมากแต่ความจริงซอลลาก็เก่งทุกอย่างอยู่แล้วนิเนอะ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะยังมีอีกเยอะที่หนูต้องเรียนรู้” ฉันบอกอย่างน้อมนอบ
“จ๊ะ! วันนี้ทุกคนทำดีมากใครยังไม่เก่งมือไม่นิ่งก็กลับไปฝึกเยอะ ๆ อาทิตย์ หน้ายังมีสอบอีกเพื่อเก็บคะแนน”
“ค่ะ/ครับ” อาจารย์ก็เดินออกไปพวกนักศึกษาก็เก็บข้าวของ
“ว่าแล้วเชียวไม่ว่าเรื่องทำขนมเนี่ยซอลลาต้องได้ที่ 1 ” เจนบอกกับฉัน
“ไม่ขนาดนั้นหรอกของเจนก็สวยเหมือนกัน”
“แต่ฉันนี่สิคะแนนน้อยสุดเลยยยยยยย T^T” พริกสดเบะปากจะร้องไห้เพราะเธอได้คะแนนน้อยที่สุดในห้องเลย
“ฝึกเยอะ ๆ เดี๋ยวก็เก่งหรือไม่ก็มาซ้อมกับฉันก็ได้นะ” ฉันเสนอตัวเพราะว่าชอบทำอยู่แล้วเลยไม่มีปัญหาสอนพริกสดก็เท่ากับได้ทำของตัวเองด้วย
“ดีเลยงั้นฉันฝากด้วยนะ”
“ไปด้วย ๆ” เจนขอตาม
“ได้สิ^^”
“นอกจากเป็นคุณหนูแล้วยังเป็นนางฟ้าซอลลาอีกเหรอเนี่ยยยยยยยย อิอิ”
“ไม่ใช่สักหน่อย ^///^”
- ผู้เขียน
