#8
1522 คำ
ซี๊ดดดดด ชอว์ครางออกมาอย่างถูกใจ เขาปล่อยร่างสาวออกฤทธิ์ออกเดชอย่างเต็มที่ ไม่ใช่หน้าที่เขาที่จะต้องใส่ใจว่าหลังจากวันนี้ที่เขาเสร็จสมแล้วเธอจะสามารถทำงานต่อได้ทันทีหรือไม่ในวันพรุ่งนี้
เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ เสียงหอบหายใจของลูกเจี๊ยบที่นอนหมดเรี่ยวหมดแรง ไม่ได้ทำให้ชอว์หันมาสนใจสักนิด เขาทำเพียงแค่สวมใส่กางเกงกลับเข้าไปและจัดการกับกระดุมเสื้อที่ถูกปลดออกก่อนหน้านี้เข้าไว้อย่างเดิม
หางตาปราดเปรียวเห็นบางอย่างที่หน้าประตูทางเข้า เจ้าของร้านนั่นเองเขามาได้ประจวบเหมาะ ชอว์ยกยิ้มมุมปาก
“ผมมาเชิญครับ”
“ทำไมต้องรอให้ฉันอยู่เพียงลำพัง”
“ต้องขอโทษจริงๆครับ ผมทำตามคำสั่ง”
“ใคร?”
“เชิญทางนี้ดีกว่าครับ คนคนนั่นรอท่านอยู่ครับ” ชอว์ยอมเดินตามเจ้าของร้านออกจากห้องกระจกไป เขาไม่เสียเวลาชายตามามองลูกเจี๊ยบที่เริ่มขยับตัวได้บ้างแล้ว
เธอเร่งรีบใส่เสื้อผ้า ใบหน้าบูดเบี้ยวอย่างผิดหวัง ตอนนั้นเธอก็แค่อยากซบแผ่นอกเขา แต่ทันทีที่เขาปลดปล่อยเขาก็ผลักเธอออกจากตัวเขาทันที ทุกอย่างแตกต่างจากก่อนหน้านี้ ตอนนั้นเขาโอนอ่อนผ่อนตามที่เธอขอทุกอย่าง “โถ่วโว้ย!!!” ลูกเจี๊ยบพยายามพยุงตัวเองและเดินออกไป เขาหลอกให้เธอทุ่มเทแรงกายปรนเปรอเขาอย่างเต็มที่ เธอไม่เคยทำให้ใครได้มากเท่านี้ เธอใช้ทั้งปาก ทั้งร่องสาวจนมันบวมเป่งเพื่อเขา หน้าตาเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่ามีความสุข เธอไม่ใช่คนโง่ ใครจะกล้าเรียกร้องอะไรเอาจากเขาเล่า แต่ที่แน่ๆ สภาพเธอตอนนี้คงต้องพักงานไปหลายวัน แน่ๆ เพราะแค่เดินเธอก็แทบขาดใจ ก็เขาทั้งอึด ทั้งใหญ่ และหล่อมาก
ชอว์ที่ได้รับการปรนเปรอและได้ปลดปล่อยแล้ว เขาเดินมาตามทางเดินแคบๆ ที่เจ้าของร้านกำลังเดินนำไปเรื่อยๆ แม้เขาจะอาจหาญมาคนเดียว แต่สายตาก็คอยกวาดมองว่ามันคือกับดักเหรอไม่ ใครก็ตามที่กล้าหักหลังเขามักจะจบไม่สวยนัก แต่ก็ใช่ว่าคนแบบนั้นจะหมดโลกไปแล้ว ตอนนี้เขาก็คิดว่าเจ้าของร้านคนข้างหน้าก็อาจหักหลังเขาได้เช่นกัน แต่ถ้าเขาไม่แน่จริงคงอยู่ในวงการนี้ไม่ได้มานานถึงสิบเจ็ดปีหรอก เขาฆ่าคนครั้งแรกตอนนั้นเขาอายุแค่สิบห้าปีเท่านั้น แม้คนคนนั้นจะเลวทรามต่ำช้ามากแค่ไหน แต่มันก็คือคนที่เป็นสาเหตุที่ทำให้ชีวิตเขาต้องมาเดินบนเส้นทางนี้
เอี๊ยดดดดด เสียงประตูที่ไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่มานานดังขึ้นยามที่มันถูกผลักเบาๆ ภายในห้องมีโต๊ะยาวเหมือนโต๊ะประชุม หัวโต๊ะมีเก้าอี้ใหญ่พนักสูงซึ่งตอนนี้มันหันหลังให้กับประตู เขารู้ว่ามีคนนั่งอยู่ตรงนั้น
เอี๊ยดดดดด เสียงประตูปิดลง พร้อมกับเจ้าของร้านที่ออกจากห้องไป ภายในห้องมีผู้หญิงอีกคนเธออายุไม่มากนัก แต่งกายด้วยชุดส่าหรีพร้อมผ้าคลุมหน้าสีเข้ม
ดวงตาสีเทาหลี่มอง สมองอันปราดเปรื่องทำงานอย่างรวดเร็ว เพราะเขาเห็นเข็มกลัดบนแผ่นอกของผู้หญิงคนนั้น
ควับ! เก้าอี้ค่อยๆเลื่อนกลับมา มุมปากหยักกดลึกอย่างเย้ยหยัน เมื่อสิ่งที่คิดไว้ปรากฎอยู่ตรงหน้าจริงๆ ฮาฮาฮา ชอว์หัวเราะออกมาทันทีด้วยเสียงเย้ยหยัน “การมาเมืองไทยของผมครั้งนี้ คุณรู้หรือไม่”
“แน่นอนว่าข้าต้องรู้”
“ก็ดีครับ งานผมก็จบแล้ว”
“แต่ข้าไม่คิดแบบนั้น ค่อยสรุปกันหลังจากที่เจ้ารู้ความจริงทั้งหมดก่อนดีมั้ย” ชอว์เลิกคิ้ว
“ความจริง ยังมีความจริงอะไรอีกเหรอครับ คุณแก้วตา!”
“ความจริงที่ไม่ได้ถูกบิดเบือนนะสิ ชอว์ ข้าขอทวงสิทธิ์ สามีข้าเคยบอกว่าเขาเคยมีบุญคุณกับเจ้า เจ้ารับปากกับเขาไว้ว่าจะทำการสิ่งใดก็ได้แล้วแต่ที่เขาสั่งให้เจ้าทำหนึ่งอย่างเพื่อเป็นการตอบแทนบุญคุณครั้งนี้”
! ชอว์หยุดรอยยิ้มไว้ ความลับก็ยังถูกเก็บไว้เป็นความลับ ตอบแทนบุญคุณอย่างงั้นเหรอ...เอาเถอะ! เล่นไปตามบทของหล่อนหน่อยแล้วกัน อดีตพี่สะใภ้
“ต้องขอโทษด้วยที่ข้าค่อนข้างติดคำพูดที่ใช้มานานเป็นสิบปี นานแล้วที่ข้าไม่ได้ใช้ภาษาพูดแบบคนทั่วๆไป”
“ผมไม่ถือและไม่สนใจเรื่องแบบนั้น แต่ผมแค่อยากจะบอกคุณว่า คุณหาใช่ท่านหญิงอีกแล้ว”
“ก่อนที่เจ้าจะตัดสินอะไร ก็ขอให้หลังจากที่เจ้าได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดต่อจากนี้”
“จริงอยู่! ที่ผมติดหนี้บุญคุณท่านปีดา แต่คุณคงทราบดีว่าบุญคุณนั่นไม่อาจทำให้ผมทิ้งสิ่งที่ต้องทำ นั่นคือนำของกลับและปลิดชีวิตคุณครับ คุณแก้วตา”
!!!!!
ก็อก ก็อก ก็อก
! หนูอัญ ตกใจไม่น้อยเพราะเธอกำลังตกอยู่ในห้วงภาวะวิตกจริต เธอไม่ทานมื้อเย็น เธอไม่ออกจากห้อง
“อัญ...ลูก...หนูอัญไม่สบายเหรอเปล่า ยายเองนะ! เปิดประตูให้ยายหน่อย” หนูอัญรีบเช็ดหน้าเช็ดตาและเดินไปเปิดประตูทันที
“คุณยาย”
“เป็นอะไรไปเหรอลูก บัวบอกว่าหนูไม่ลงไปกินข้าวกินปลา”
“เปล่าค่ะคุณยาย พอดีหนูรู้สึกว่าตัวเองจะอ้วนขึ้นนะคะ” คุณยาย กอแก้วเลิกคิ้วและจับจ้องมองหลานสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า และยิ้มออกมา “อื้มมมม...คุณยายขา มันหลบในค่ะ จริงๆนะคะ หนูรู้สึกว่าตัวเองอืดๆอ้วนๆขึ้นมานะคะ” อัญมณีเข้าสวมกอดคุณยายอย่างออดอ้อน เมื่อเธอคิดว่าคุณยายจับโกหกได้ เอ๊ะ! ตอนแรกเธอไม่ได้สังเกตว่าในมือคุณยายถือบางอย่างมาด้วย “นี่อะไรเหรอคะ?”
“ของที่แม่เขาส่งมาให้หลานนะจ๊ะ” หนูอัญหน้ามุ่นทันที เธอไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายกับของที่นานๆทีที่แม่ส่งมาให้เลยสักนิด “ไม่แกะดูหน่อยเหรอ”
“ความจริงเขาไม่น่าจะต้องลำบากก็ได้นะคะ ทำเหมือนอีกคนดีกว่า หายไปเลยแบบนั้นก็ดีนะคะ” หนูอัญหมายถึงคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ ซึ่งอิฐไม่เคยติดต่อกลับมาเลยตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา เผลอๆเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบนโลกใบนี้มีเด็ก ผู้หญิงชื่ออัญมณี วัฒนาอยู่ด้วยอีกคน
กอแก้วลูบศีรษะหลานรัก เธอสงสารในโชคชะตาของหลานเหลือเกิน แม้อัญมณีจะเติบโตมาด้วยความรักของเธอและคุณอัฐ แต่เธอก็รู้ว่าหลานสาวที่ร่าเริงยิ้มแย้มก็ยังคงมีปมในใจ เธอกับคุณอัฐจึงทำทุกอย่าง แม้แต่เรื่องไม่เป็น
เรื่องเพื่อรักษาและเยียวยาความรู้สึกของหลานสาวคนนี้ไว้
ฮือ ฮือออออ ฮืออออออ เสียงร้องไห้ดังลั่นไปทั้งบ้าน เธอยังจำได้ดีตอนนั้นหนูอัญอายุเพียงแค่แปดขวบเท่านั้น คนในบ้านล้วนเป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่กันมานาน แต่เหตุการณ์ในวันนั้น คุณอัฐเปลี่ยนคนงานในบ้านทุกตำแหน่งตั้งแต่คนครัวไปถึงคนขับรถทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่พี่เลี้ยงของหนูอัญ ด้วยเหตุผลที่ว่าพี่เลี้ยงกับแม่ครัวดันคุยกันเรื่องของอิฐและแก้วตา หนูอัญเผอิญเดินไปได้ยินหนูอัญจึงทราบความจริงตั้งแต่นั่นว่าเธอคือ สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ เพื่อตัดปัญหาว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เข้าหูหนูอัญอีก คนงานในบ้านทุกตำแหน่งจึงต้องเป็นคนใหม่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวในอดีตของบ้านหลังนี้ แม้หนูอัญจะรู้แล้วแต่ถ้าไม่มีใครไปสะกิดใจเธอ หนูอัญก็คงจะไม่เป็นไรเพราะทั้งคุณอัฐและเธอคอยดูแลทุ่มเทความรักและทุกอย่างบนโลกใบนี้ที่หนูอัญต้องการมาให้เธอไม่เคยให้ต้องผิดหวังเลยสักครั้งเพื่อที่ให้เธอมองแต่ปัจจุบันและอนาคตเท่านั้น
“ยายวางไว้ตรงนี้นะ หิวมั้ยลูกเดี๋ยวยายไปหาอะไรมาให้ทาน”
“ไม่หิวค่ะ คุณยายไปพักผ่อนนะคะ หนูสัญญาค่ะ ถ้าหนูหิว เดี๋ยวหนูจะลงไปหาอะไรทานเองแน่นอนค่ะ”
“รับปากยายแล้วนะ”
“เจ้าค่ะ” หนูอัญรับปากแข็งขัน และเธอทั้งหอมทั้งกอดคุณยายที่เธอรักที่สุดและบอกรักไม่หยุด คุณยายจึงยอมกลับไปพักผ่อนอย่างสบายใจ
อัญมณีมองกล่องสีชมพูที่คุณยายวางไว้บนเตียง ไหนๆเธอก็กำลังเซ็งๆและหวาดผวากับเรื่องอนาคตของตัวเอง เธอคิดว่าลองแกะดูเสียหน่อยก็ไม่เสียหายเผื่อสิ่งที่อยู่ในกล่องจะช่วยฆ่าเวลาให้เธอลืมเรื่องบ้าๆพวกนั้นไปบ้าง
- ผู้เขียน
