ลลิตารีบพาร่างที่อ่อนเปลี้ยลงมาจากรถของหัสวีร์ เมื่อเขาขับรถมาจอดที่หน้าห้องเช่าของหล่อน แต่ยังไม่ทันจะก้าวเท้าลงไป แขนก็ถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
“ปล่อยนะ”
“พูดกับผัวแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ”
หล่อนหน้าแดงก่ำ มองเขาอย่างเสียใจ
“อย่ามาพูดแบบนี้กับฉันนะคะ”
หล่อนเม้มปากแน่น น้ำตาซึม
“เราตกลงกันแล้วนี่คะว่าถ้าฉันยอมให้คุณมาส่งที่ห้อง คุณจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับฉันอีก”
“อ้าว ฉันพูดแบบนี้ออกไปหรือ เอ้... ทำไมฉันจำไม่ได้เลยล่ะ”
ลลิตาหน้าซีดสลับแดงก่ำ มองเขาอย่างวิงวอนขอความเมตตา
“ได้โปรดเถอะค่ะ เราต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ อย่ามายุ่งกับอีกเลย”
หัสวีร์หรี่ตาแคบมองเจ้าของคำพูด ก่อนจะมองเลื่อนลงมายังซอกคอที่มีแต่รอยดูดของเขานิ่งนาน จากนั้นจึงเลื่อนสายตาขึ้นไปสบประสานกับเจ้าหล่อนอีกครั้ง
“แน่ใจหรือว่าจะไม่เรียกร้องค่าตัวจากฉันน่ะ ฉันซั่มเธอไปตั้งหลายรอบนะ”
หล่อนอับอายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี แต่ก็ต้องอดกลั้นเ
