เขาถามคล้ายกับห่วงใย แต่หล่อนรู้ดีว่าไม่ใช่ ผู้ชายใจร้ายอย่างเขาจะมาห่วงใยอะไรหล่อน
“ฉันไม่ตายง่ายๆ หรอกค่ะ”
“ถามดีๆ ทำไมต้องประชดประชันด้วย”
หล่อนไม่ตอบเขา แต่นั่งร้องไห้เงียบๆ ไปตลอดทาง จนกระทั่งเวลาผ่านไปเกือบยี่สิบนาที ก็ต้องเบิกตากว้าง เพราะตกใจสุดขีด เมื่อหัสวีร์เลี้ยวรถเข้าโรงแรมม่านรูดอีกครั้ง
“นี่คุณ... พาฉันมาที่นี่อีกทำไมคะ”
หัสวีร์หันมามองหล่อน และอมยิ้ม
“ก็บอกแล้วไงว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“แต่ก็ไม่จำเป็นต้องมาที่นี่นี่คะ พาฉันออกไปนะ”
เมื่อเห็นเขายังคงยิ้มเยาะอยู่เหมือนเดิม หล่อนจึงพยายามจะเปิดประตูเพื่อวิ่งหนี แต่แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน
“เธอคิดว่าจะหนีฉันรอดหรือไง”
หล่อนร้องไห้โห ก่อนจะยกมือขึ้นไหว้เขา และวิงวอนให้เขาเมตตา
“ได้โปรด... ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ อย่าทำอะไรฉันอีกเลย...”
หล่อนสะอื้นไห้น่าสงสาร กลีบปากอิ่มสั่นระเริกน่าเวทนา
“ฉัน... ไม่มีอะไรจะให้คุ
