อันหว่านถิงโมโห และเกือบกรี๊ดแข่งลูกชายแล้ว นั่นเป็นเพราะให้เฉินซือหยางพาเด็กชายมาเก็บไข่เป็ด และผักซึ่งคิดว่าเขาจะดูแลเฉินรุ่ยเผิงเป็นอย่างดี ไม่ใช่พอฝนตก กลับเล่นน้ำฝนกันอย่างไม่ทุกข์ร้อน แล้วหากไม่สบายขึ้นมา คนที่ต้องเหนื่อยหนักกว่าคือหล่อน
“ผู้บัญชาการเฉิน!” หล่อนเรียกสามี แต่ลูกชายยืนตัวตรง แล้วยกมือทำวันทยหัตถ์ ท่าทางนั้นเรียกได้ว่า ทะมัดทะแมนไม่แพ้คนตัวโต สีหน้า แววตาเลียนแบบเฉินซือหยางมาอย่างไม่ผิดเพี้ยน
“หม่ามี้ เผิงเผิง ปะ เป็นผู้บัญชา... กะ การ”
“คนเก่ง เข้าบ้านไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวแม่ต้องตีป่าป๊า สักหลายๆ ที ให้เนื้อตัวได้แผลสักหน่อย และต้องให้อดข้าวอร่อยๆด้วย”
หล่อนบอก และเตรียมส่งร่มให้เด็กชาย แต่เฉินรุ่ยเผิงส่ายหน้า
“มัน ยะ เย็น เล่นก่อน หม่าม้า ละ เล่นน้ำฝนกัน น้ำฝนหวานมาก”
“เผิงน้อย ถ้าไม่สบาย แม่จะให้กินยาด้วยนะคะ”
“ป่าป๊า ก็กินนะ ผะ ผู้บัญชาการเฉินน้อย สะ สั่
