8

1752 คำ

“ลูกไม่เป็นอะไรใช่ไหม” เขาถามพลางสำรวจเด็กชายด้วยสายตา เมื่อเห็นว่ายิ้มแป้น หัวเราะเป็นระยะๆ ก็ไม่ได้กังวลเหมือนคราวแรกที่ไปถึงบ้านสกุลหลี่ แต่อย่างไรเขาก็ให้หมอทหารติดตามมาด้วย คงต้องให้ตรวจร่างกายเพื่อความสบายใจ ก่อนหน้านั้นที่ไปถึงบ้านหลี่ ฝ่ายหลี่ชิงม่ายไม่อยู่บ้าน เขาจึงบอกให้ลู่เพ่ยเพ่ยพาลูกชายมาขึ้นรถ แต่เธอหน้าเสีย แล้วชี้วุ่นวายไปหมด กระทั่งเขาสืบได้ความว่า เฉินรุ่ยเผิงหายไป ยามนั้น เขาเลยให้คนในหน่วยของตนออกตามหา ส่วนเขาเร่งตรวจสอบจุดที่ลูกชายเดินออกไปจากบ้านหลี่ พบว่าทั้งหมดเป็นความผิดของพี่เลี้ยง แล้วยังมีคนสวน ที่เข้ามาวุ่นวายด้วย ชายหนุ่มเกือบระเบิดโทสะจับทั้งคู่ไปขังคุกทหาร แต่เขาอยากให้ลูกชายปลอดภัยเสียก่อน ต่อจากนั้นค่อยจัดการทั้งลู่เพ่ยเพ่ย และอาเค่อ ก็คงไม่สาย อันหว่านถิงวางสีหน้าไม่ถูก คนตัวโตจู่โจมเร็วเกินไป ไออุ่นของเขาทำให้กายสาวร้อนวูบวาบ แถมลำคอหล่อนแห้งผาก ประหนึ่งว่ากระหายน้ำ “ดะ เดี๋ยวกะ ก่อนคะ คุณตะ ตัวเหม็น... ฉันกับลูกอาบน้ำแล้ว ถอยไปสิคะ” หล่อนกลายเป็นติดอ่างไปอีกคน อาการเหมือนสาวแรกรุ่น เขินเขาหรือ ใช่ ไม่กล้ามองดวงคมๆ ของอีกฝ่ายด้วยซ้ำ เฉินซือหยางหล่อเหลา ทั้งสง่างาม แต่ที่มากกว่านั้น ส่วนที่ยืดได้พองได้ของเขา กำลังสัมผัสต้นขาของหล่อน บ้า กลางวันแสกๆ ทั้งมีคนอื่นอยู่ด้วย เขาจะเก็บอาการสักนิดไม่ได้หรืออย่างไร “ตัวเหม็นก็อาบน้ำ ถูหลังให้ผัวสิ” คำพูดเขาธรรมดา สามีภรรยาเหย้าหยอกกันบ้างจะเป็นอะไร แต่อันหว่านถิงไม่คุ้นชิน อีกอย่างยังมีคนอื่นอยู่ในบ้านด้วย ถึงเขาไม่รู้สึกขายหน้าตัวเอง แต่หล่อนแทบอยากแทรกพื้นหนีอยู่แล้ว “ฉันไม่ได้หน้าหนา หน้าทนเหมือนคุณนะคะ พูดอะไร อายปากเสียบ้าง ป้าอิงอยู่ที่นี่ สหายพลทหารหวังอีก” “ฮ่าๆ ๆ หัวเราะเสียงดังเสร็จ เขาก็เปลี่ยนไปอุ้มเฉินรุ่ยเผิง จุ๊บแก้มใสๆ ของลูกชายไปหนึ่งที และคนน่ารักทำตาเล็กตาน้อยให้พ่อ เฮ้อ พ่อกับลูกชาย ถอดแบบมาเหมือนกันอย่างไม่ต้องสงสัย เห็นแล้วรู้เลยว่า ลูกไม้หล่นใต้ต้น เฉินรุ่ยเผิงเห็นแม่ ทำหน้าตึง สีหน้าไม่แย้มยิ้ม ก็อยากเอาใจ “เหม็น มะ เหม็น มาก ป่าป๊าต้อง อะ อาบน้ำ” เด็กชายเอ่ย และทำท่าปิดจมูก เฉินซือหยางเลยชอบใจใหญ่ “ถ้าอย่างนั้น เดี๋ยวป่าป๊า ต้องรีบไปอาบน้ำ เราจะได้กินข้าวกัน” เอ่ยจบก็ส่งเฉินรุ่ยเผิงให้แม่บ้านอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันเขาทำสัญญาณ ให้ทุกคนหลบออกไป “เอ๋ อะไรคะ” อันหว่านถิงเอ่ยได้เท่านั้นจริงๆ หล่อนยังไม่ได้สั่งงานอิงซินและหวังเฮ่อด้วยซ้ำ หล่อนก็ถูกประกบริมฝีปาก อย่างตั้งตัวไม่ติด และคนตัวโตอาศัยจังหวะที่หล่อนตกตะลึงงัน จับจูงมือพาเข้าไปห้องส่วนตัว ก่อนเตะประตูปิดเสียงดังปัง แล้วเอื้อมมือลงกลอนตามอย่างว่องไว “ป้าอิง ป่าป๊าหิวข้าว ชะ ใช่ไหม เผิงเผิง ดะ ได้ ยิน สะเสียงกินปากหม่าม้า ดังจ๊วบๆ เหมือนหมูเลย” อิงซินตะลึงไปสองสามวินาที พอหายตกใจจึงบอกให้เด็กชายปิดหู แล้วพาเขาไปยังห้องโถงด้านนอก “ผู้บัญชาการเฉิน” หล่อนเรียก ฝ่ายเขาก็เอาแต่พยายามดันหลังให้เดินไปที่ห้องน้ำส่วนตัว หญิงสาวเลยใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบอกแกร่งไปสองสามที “ผัว เรียกผัวสิ” “จะบ้าเหรอ...” ชายหนุ่มทำหัวคิ้วหนาๆ ชนกัน “เหล่ากง” หล่อนส่ายหน้า “หยางเกอ” หล่อนก็ยังไม่ชอบใจ ก่อนนึกอะไรขึ้นได้ ก็แกล้งยียวนเขา “เหล่าหยางดีไหมคะ จะได้เตือนสติคุณว่า เป็นตาแก่ที่คิดกินเนื้อหงส์ สวยๆ อย่างฉัน” โถ หล่อนสวยหยาดเยิ้ม เรื่องนั้นเฉินซือหยางรู้ดี หากหล่อนไม่เป็นที่หนึ่งเหนือกว่าผู้อื่น มีหรือคนอย่างเขาจะพยายามไขว่คว้ามาครอบครอง “เฮอะ ลองเรียกผมแบบนั้นให้ได้ยินสิ ผมจะปล้ำคุณและขังไว้ในนี้ สักสามวันสามคืน” หล่อนพ่นลมหายใจร้อนๆ ใส่หน้าอีกฝ่าย และในความจริง เขาไม่ได้ใจร้าย หรือมีพฤติกรรมที่เผด็จการอะไรจนน่ากลัว แต่สิ่งที่ชายหนุ่มทำให้อันหว่านถิงคนเก่ากลายเป็นผู้หญิงแง่งอน เอาแต่ใจคงเป็นเพราะผู้ชายคนนี้ข่มขู่เก่ง ไม่เข้าใจความรู้สึกผู้หญิง ตัวเขารักหล่อน รักในแบบที่เห็นเป็นเครื่องประดับไว้อวดคนอื่น นอกเหนืออื่นใดคือบ้างาน ทำเพื่อบ้านเมืองและประเทศชาติ ไม่คิดถึงผลร้ายที่จะตามมา ซึ่งเรื่องนี้ทำให้เกิดปากเสียงกันหลายหน อีกทั้งความคิดเฉินซือหยางใครก็ห้ามโตแย้ง เมื่อสิ่งที่กล่าวมา ประกอบเข้าด้วยกัน ครอบครัวเล็กๆ นี้ ก็แทบล่มสหายลง “เหล่ากง” อันหว่านถิงเรียกเขาอย่างนั้น และหน้าแดงระเรื่อกว่าเดิม อีกทั้งหัวใจเต้นแรงขึ้นจนต้องยกมือจับเอาไว้ “ตื่นเต้นเหรอ นี่ไม่ใช่การอาบน้ำด้วยกันครั้งแรกสักหน่อย อาบด้วยกันก็บ่อย แถมไม่ใช่แค่อาบน้ำ” “โอ๊ย พูดเพ้อเจ้อ ฉันอึดอัด และอย่างไรก็ไม่เข้าไปอยู่ในห้องน้ำกับคุณหรอก” อันหว่านถิงส่งเสียงสูงๆ ได้เท่านั้น คนตัวโตก็เปลื้องผ้าออก อันหว่านถิงหลับตาปี๋ นี่หล่อนมาอยู่ในโลกใบใหม่ได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง ก็ต้องตายหนที่สองเพราะเป็นโรคตากุ้งยิงแล้วเหรอ “เอ๊ะ เสี่ยวถิง... อะไรเข้าตาเมียรัก หรือครับ” ช็อก ผู้ชายที่ทั้งร่าง ไม่มีเสื้อผ้าสักนิดปกปิด เขาพูดเสียงทุ้มๆ อย่างนี้กับหล่อน มันเป็นอะไร ที่ชวนให้หวั่นไหว ระคนหวามใจโดยแท้ ถึงไม่อยากสำรวจเรือนร่างอีกฝ่าย แต่ไออุ่นที่ส่งมาถึงหล่อนก็ทำให้เผลอไผลจนได้ หน้าอกเขาแน่น ลอนหน้าท้องสวย ไรขนอ่อนมีให้เห็นเล็กน้อย ถูกเล็มเป็นอย่างดี เขาเป็นคนสะอาด รักษาสุขภาพดี แล้วที่บอกว่าตัวเหม็นอะไรนั่น ล้วนเป็นคำที่พูดเหลวไหลของหล่อนทั้งสิ้น “เอ่อ ให้ฉันไปรอข้างนอกนะคะ ตอนนี้หายใจไม่สะดวกจริงๆ” แน่ล่ะ หัวใจเต้นไหวโครมคราม หากมันหลุดมานอกอกได้ หล่อนคงทำไปแล้ว “ผมเหนื่อย และอยากให้เสี่ยวถิงอาบน้ำให้” “เข้าใจค่ะ แต่ฉันพึ่งรอดพ้นจากการถูกลักพาตัว ลูกก็หนีคนใจร้ายบ้านหลี่มาหยกๆ เหล่ากง ยังจะบังคับให้ทำเรื่องพรรคนั้นอีก” เขาเลิกคิ้วสูง มองหล่อนที่เดี๋ยวลืมตา เดี๋ยวหลับลง มันช่วยไม่ได้ กล้ามเนื้อเขาสวย ร่างกายสูงใหญ่ ไร้ไขมัน และเป็นผู้ชายที่ลีลาดียามร่วมรักกับหล่อน ฝ่ายหล่อนก็ร้องขอให้เขากระทำสิ่งที่ทั้งป่าเถื่อน ทั้งเร่าร้อนเสมอยามเข้าด้ายเข้าเข็มกัน น้ำเสียงออดอ้อน การส่งสายตายั่วยวน รวมถึงการบอกให้เขาฟาดฝ่ามือที่บั้นท้ายแรงๆ ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เขาคลั่งไคล้เสมอ “อาถิงคิดเลื่อนเปื้อนเสียจริง แต่ถ้าเหนื่อยก็ไม่เป็นไร ผัวแค่อยากให้อาบน้ำ ไม่ได้หมายถึงเอากันสักหน่อย” ช็อกอีกหน เขาควรพูดให้สุภาพกว่านี้ หล่อนคงไม่ประสาทเสีย และอายม้วนเช่นนี้ ดวงตากลมโตลืมช้าๆ พยายามมองแต่หน้าเขา เพื่อไม่ให้จิตใจหวั่นไหว “ฉันรู้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราใช้อารมณ์คุยกันตลอด แต่นับจากนี้ ฉันจะปรับปรุงตัวใหม่ ไม่ให้สัญญาว่าจะดีขึ้นแค่ไหน แต่ฉันจะตั้งใจดูแลบ้าน และเลี้ยงเผิงน้อยค่ะ” “แล้วผัวล่ะ” “ตราบใดที่มีเงินให้ฉันใช้ และระหว่างที่เป็นสามีภรรยากัน คุณไม่นอนกับคนอื่น ฉันก็จะซื่อสัตย์กับคุณ” ชายหนุ่มยิ้ม เขาเย้าหยอกหล่อนหลายหน นับแต่พบหน้ากันที่ถนนหลังโรงแรมในเมือง “คืนนี้ กินข้าวที่บ้าน ไม่ต้องออกไปไหน ผมจะใช้เวลากับครอบครัวให้เต็มที่ แบบนี้ดีไหม” “ถ้าอย่างนั้น ฉันไปเตรียมอาหาร และดูลูกข้างนอกนะคะ” เขาพยักหน้าเห็นด้วย แต่ไม่ปล่อยหล่อนไปง่ายๆ “อาถิงหนีผมได้ครั้งเดียวเท่านั้น ยังไงก็ต้องถูกทำโทษเสียก่อนถึงจะปล่อยตัวได้” เขาหมายถึงก่อนออกจากบ้านเมื่อครู่ที่ขอพลังใจหล่อน แต่คนสวยกลับวิ่งหนีเข้าห้องน้ำ ดวงตากลมโตมองเขา ใจเต้นแรง อาการร้อนวูบวาบเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว สุดท้ายหล่อนก็ต่อรอง “แค่จูบนะคะ มากที่สุด คือให้เอ่อ... จับหน้าอก นวดได้ บีบได้ แต่ห้ามดูด และถ้ากัด ฉันตบจริงๆ ด้วย” ชายหนุ่มกลั้นขำหนัก โถ เขาโรคจิตถึงเพียงนั้นหรือ หล่อนถึงประหม่าจนดูตื่นตระหนก ถึงอย่างนั้นก็กล้าหาญพอที่จะพูดเสนอตัวกับเขา หากกล่าวไปแล้ว การถูกลักพาตัวครั้งนี้พอมีข้อดีอยู่บ้าง อย่างน้อยที่สุด ก็คือเฉินซือหยางเหมือนได้เมียใหม่ “อื้อฮึ ผัวไม่ได้หื่น หรือ บ้าตัณหาขนาดนั้นสักหน่อย แต่ทุกครั้งที่อาถิงหนีออกจากบ้านแล้วเราพบกับ คุณจะปล้ำผม ดูดต้นคอจนช้ำ กัดหัวนม กัดแขน ฝากรอยเอาไว้ตามที่ต่างๆ จนเขียวช้ำ เฮ้อ อย่างว่า คนมันเคยชิน ผมเลยอดลุ้นไม่ได้ว่า ครั้งนี้อาถิงจะรุนแรงกับผมยังไง เอาล่ะ... อยากลองเริ่มก่อนไหม” หญิงสาวสูดลมหายใจลึก และก้าวไปใกล้ๆ เขา และพยายามตั้งใจที่จะทำเรื่องนี้ให้เสร็จโดยไว หล่อนสุดจะทนกับคนเจ้าเล่ห์อย่างเฉินซือหยางแล้ว “ฉันจูบไม่เก่งหรอกนะคะ” บอกเขาอย่างนั้น ฝ่ายเฉินซือหยางก็โน้มศีรษะลงมา แล้วประกบริมฝีปากหล่อน กดแรงลงอย่างพอดี ความหวานอันเร่าร้อนทำให้ร่างกายของทั้งคู่แทบจะหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียว “ลิ้น... ใช้ลิ้นให้ผัวด้วยสิครับ” ดูเหมือนนั่นไม่ใช่คำขอร้อง แต่เพราะเขารู้ว่า จุดไฟในตัวของอันหว่านถิงติดแล้ว

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more