ตอนที่ 2 ง้อ
800 คำ
Episode 2 ง้อ
บ้านของฉันกับพงศ์อยู่แค่คนละซอยกันเอง ฉัน พงศ์และพี่ชายของเขาเรียนโรงเรียนประถมยันมัธยมด้วยกันมาตลอด
ฉันเคยเรียนห้องเดียวกับพี่ชายพงศ์มาแล้วด้วยสองสามปีตอนประถม เพราะเราอายุเท่ากัน รุ่นราวคราวเดียวกัน แต่ไม่เคยจะพูดจะคุยกันสักครั้ง เขาจะเป็นคนหน้านิ่ง ไม่ค่อยจะยิ้ม แต่เขาก็หล่อไม่แพ้พงศ์นะ
ส่วนบ้านพงศ์ ฉันเคยไปสองสามครั้ง พ่อแม่ของเขาก็พูดดีนะ ไม่รู้ตามมารยาทหรือเปล่า ฉันดูจากสายตาแม่เขาเหมือนไม่ค่อยจะชอบฉันเลย
" ยัยขวัญๆ " เสียงของเดียร์เรียกสติฉันทันที ฉันจึงหันไปมองนางประมาณว่าเรียกทำไม
" แฟนแกมาแล้ว "
ฉันหันกลับไปดูพงศ์เดินมาพร้อมกับพ้องเพื่อนของเขาสามคน ชื่อ ภู ทับ ถม
ฉันไม่พูดอะไรหันกลับมาตักข้าวกินอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" พวกฉันละเชื่อแกจริงๆยัยขวัญ " หนิงพูดแล้วกลอกตาไปมา ส่วนเดียร์แบะปากไปทางพงศ์เล็กน้อย
" ที่รัก ทำไมกินไม่รอเขาเลยอะ " น้ำเสียงหวานชวนอาเจียนของเขาก็ดังขึ้น
" พอดีหิวจัดเลยกินก่อน " ฉันก็พูดไปด้วยน้ำเสียงทื่อๆ
" งอนอะไรเขาเนี่ย " ต่อหน้าผู้คน เขาจะทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ พูดไพเราะกับแฟนสาว แต่พออยู่ด้วยกัน น้ำเสียงของเขาจะไม่ใช่แบบนี้
" เปล่า พอดีต้องรีบกินรีบไปอ่านหนังสือเรียนวิชาต่อไปนะ " ฉันพูดจบรวบช้อนแล้วหันไปหาเพื่อนๆ
" ไปเถอะ เดี๋ยวจะไม่ทันได้อ่านหนังสือ วันนี้มีสอบท้ายบทนะ " ฉันพูดจบลุกขึ้นทันที
" วันนี้แกแน่มาก ยัยขวัญ " หนิงวิ่งมาหาฉันพร้อมพูดเบาๆ
" ใช่ๆ ปกติแกจะทนฟังคำเลียนๆอีกนาน วันนี้สุดจะทนแล้วใช่ไหม " เดียร์พูดเสริม
" รีบเถอะ " ฉันเลี่ยงที่จะไม่พูด
" ที่รัก เค้าขอโทษ โกรธอะไรเค้าเหรอ? "
พอเก็บจานเสร็จกำลังจะเดินต่อแต่ต้องเจอกับพงศ์ที่ทำหน้าเศร้าสร้อยพร้อมอ้าแขนกว้างขวางทางฉันอยู่ มันสามารถเรียกสายตาหลายคู่ให้หันมามอง แล้วก้มกันกระซิบนินทาต่างๆนาๆ
ฉันรู้ว่ามีคนไม่ชอบเยอะมาก น่าจะเป็นแฟนคลับพงศ์แหละ ตอนที่เป็นแฟนใหม่ๆ ฉันอะโดนแกล้งประจำ พงศ์บอกเดียวจัดการให้ แต่สรุปเขาปล่อยเลยตามเลย จนฉันต้องฟ้องห้องปกครอง พวกที่แกล้งๆมะนเลยหยุดไปบ้าง
" เปล่านะ " ฉันพูด
" โกหก วันนี้ตัวเองไม่ค่อยสบตาเค้าเลย " พงศ์ยิ่งพูดเสียงดัง เขาต้องการอะไรกันแน่นะ
" ก็ขวัญแค่เครียดกลัวสอบไม่ผ่านเอง ไม่เห็นจะมีอะไร "
" งั้นดีกันนะ " พงศ์ยื่นนิ้วก้อยมา
" พงศ์ทำอะไรเนี่ย อายคนอื่นไหมอะ " ฉันพูดออกไปเบาๆพอที่จะได้ยินกัน
" อายอะไร พงศ์แค่ง้อแฟนนะ ไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย " เขาพูดเสียงดังเหมือนเรียกร้องความสนใจ ฉันไม่ชอบสถานการณ์แบบนี้เลย ไม่ชอบเป็นจุดสนใจของใครๆด้วย
" พงศ์! " ฉันพูดเสียงดังเหมือนน้ำเสียงจะเริ่มห้วน
" ขวัญอย่าทำเสียงแบบนี้สิ พงศ์ไม่ชอบเลยงะ " ดูสิ ดูเขาทำตัวสิ ฉันและเพื่อนสาวถอนหน้าใจ เฮือก เบื่อหน่ายกับความติ๊งต๊องของพงศ์
เขาไม่เพียงแค่ยื่นนิ้วก้อยมานะ แต่ยังทำตัวเหมือนเด็กกระทืบเท้าไปด้วย
" พวกเธอเด็กห้องสี่ใช่ไหม ครูที่ปรึกษาเรียกพบน่ะ "
จู่ๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาหาพวกฉันสามคน มายืนตรงกลางระหว่างพวกฉันกับพวกพงศ์
ผู้ชายคนนี้ทำเอาใจฉันสั่นเลย ฉันจ้องตาเขาไม่กระพริบ
" พี่พีทมายืนขวางทำไมเนี่ย " พงศ์พูดกับพี่ชายตัวเองอย่างเสียอารมณ์
พีทก็คือพี่ชายของพงศ์ คนที่พูดเมื่อกี้และเขาก็คือคนที่ฉันแอบชอบ ตั้งแต่ประถมยันมัธยม ไม่เคยเลยสักครั้งที่เขาจะพูดกับฉัน และเราไม่เคยอยู่ห้องเดียวกันเลยตอนเรียนมัธยมทั้งที่เรียกชั้นเดียวกัน สงสัยดวงจะไม่ค่อยสมพงษ์กัน
" อืม ขะ...ขอบใจนายมากนะ " ฉันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
" ขอบใจทำไม " เขาถามกลับ
" ก็...ขอบใจที่นายมาบอกไง ฉะ...ฉันไปก่อนนะ " ฉันพูดจบแต่ก็ยังยืนนิ่ง จนเพื่อนต้องลากออกมา แต่ได้ยินเสียงพงศ์โวยวายอยู่ด้านหลังเช่นกัน ไม่แน่ใจเพราะอะไร
❤️***********❤️
นามปากกาม่านฟ้า
- ผู้เขียน
