11.การรอคอยที่แสนนาน
1063 คำ
ตัดมาที่นุชธิดา
"พี่พสุ พี่ พี่พสุ"
"อ่ะ ห๊ะ อะไรเหรอ?"
"เหม่ออะไรอยู่ หนูเรียกตั้งนานแล้ว จะชวนไปกินอะไรทางโน้น คุณแม่กับพ่อป้องให้มาตาม"
"อ้าวเหรอ ไปซิ กินเสร็จจะได้รีบกลับ แล้วน้องนอนนี่หรือนอนที่บ้านเราล่ะ"
"ก็เห็นม๊าว่าพี่ข้าวขอให้มานอนนี่แล้วจะไปส่งที่ ม. เย็นค่อยกลับบ้านหนู"
"อ้าวไม่กลับพร้อมกันคืนนี้เลยล่ะ ไหน ๆ ก็ต้องกลับอยู่แล้ว" พสุธาคิดเข้าข้างตัวเอง
"มันก็อยากอยู่กับครอบครัวมันบ้าง ปล่อยมันเถอะ มันคิดถึงพี่ชายของมันด้วย ห่างกันได้ที่ไหน" นุชธิดาบรรยาอย่างรู้ลึกรู้จริง
"ขนาดนั้นเชียวเหรอ?"
"ก็ใช่นะซิ พี่ข้าวนะ เวลาวีดีโอคอลมาแต่ละทีนะ จะอยู่กับสิงห์สาราสัตว์ ม้า บ้างหละ น้องวัวบ้างหละ น้องกระต่ายบ้างหละ น้องกระรอกบ้างหละ แต่อันหลังนี้ที่ฟาร์มไม่ได้เลี้ยง แต่เค้ารู้จักกันกับพี่ข้าว พี่แกก็เลยโทรวิดีโอมาอวดน้องสาว"
"เราก็ได้เห็นด้วยว่างั้น?"
"อืม ก็ยัยเตยมันให้ดู"
"มันชักจะยังไง ยังไง อยู่นา" พสุธาแกล้งเย้า
"โว๊ะ จะอะไร พี่พสุนิ่ อย่ามานอกประเด็น น้องรู้หรอกน่าว่าแอบกั๊กเพื่อนหนูน่ะ ไม่ต้องมาทำเป็นแซ๊ะหนูเลย" นุชธิดาแกล้งเย้ากลับไม่โกง
"......" ไม่มีคำพูดใดจากปากคนพี่ มีเพียงมุมปากที่ยกขึ้นเพียงเล็กน้อย กับดวงตาที่มีแต่เงาของเจ้าของวันเกิดในดวงตาของคนพี่เท่านั้น
ทางด้านต้องตา
"สุขสันต์เกิดนะยัยเตย น้องเล็กของเจ้" ต้องตาผู้มารั้งท้ายยื่นกล่องของขวัญสุดสวยให้เพื่อนสาวรุ่นน้อง
"ขอบคุณมากยัยต้อง/สวัสดีค่ะพี่กัน ไปทานอาหารด้านโน้นดีกว่านะคะ มีอาหาร ขนม ผลไม้ขึ้นชื่อเมืองนนนะคะ ยกเว้นทุเรียน ไม่มี เพราะกลัวยังไม่มีลูกสุก แล้วก็มีใครบางคนเหม็นเลยเอาไว้เป็นรายบุคคล ถ้าใครอยากชิม บอกได้เป็นกรณี ๆ ไปนะคะ"
"ออ ไม่เป็นไรครับ พอดีพี่ถนัดเป็นกับแกล้มกับเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เสียมากกว่า" กันตพงษ์ตอบแบบยิ้มกวน ๆ
"พี่กันคะ พี่ต้องขับรถนะคะ ห้ามดื่มด้วย เดี๋ยวเจอด่านน๊า ไม่งั้นหนูจะขับเอง"
"โอ๊ะ ไม่กล้าดื่มแล้วครับ เพราะกลัวต้องจะขับเอง พี่ว่าไม่น่าจะถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ" กันตพงษ์สัพยอก
"หือ ยอมก็ได้ค่า อันนี้ยอมจริง น้องเพิ่งขับรถเป็นได้ไม่ถึงปีก็ต้องยอมแหละค่า"
หลังจากดื่มกินกันพอหอมปากหอมคอ แขกผู้มาเยือนทั้งหลายจึงขอลากลับ คงเหลือเพียง พ่อแม่ลูกและคุณย่า
"แม่ขอให้ลูกสาวมีความสุขมาก ๆ นะคะ โตเป็นผู้ใหญ่แล้วน๊า" ดวงดาวพูดพร้อมกับสวมสร้อยข้อมือทองคำขาวเส้นสวยให้ลูกสาว
"โห น่ารักจังเลยค่ะคุณแม่ ขอบคุณค่ะ"
"อันนี้ของพ่อป้องให้หนู เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน เอาเกียรตินิยมมาฝากพ่อป้อง แม่พิมพ์ กับคุณย่าน๊า" ปกป้องสวมสร้อยคอทองคำขาวห้อยลอคเก็ตอันเล็ก ๆ คล้ายจี้ที่ข้างในสลักชื่อนามสกุลของตัวเอง แต่ถ้าไม่สังเกตจะไม่เห็น
"ขอบคุณค่ะพ่อป้อง"
"นี่ของย่าจ้ะ มานี่มะ" คุณย่าปานใจกวักมือเรียกหลานสาวพร้อมกับหยิบพระเครื่องที่ล้อมด้วยกรอบทองคำพร้อมสร้อยทองคำสวมใส่ให้หลานสาว
"ขอบคุณค่ะคุณย่า"
"เวลาทำงาน หรือออกพื้นที่สวมไว้นะลูก จะแคล้วคลาดปลอดภัย คุ้ม ป้องกันภูติฝีปิศาจด้วยนะลุก งานเราในอนาคตน่ะใช่หยอกล่ะ เฮ๊อ…เป็นลูกผู้หญิงแท้ ๆ " คุณย่าถอนหายใจยาว
ส่วนสาวคนที่เหลือนอกจากคุณย่าและเจ้าของวันเกิดหัวเราะเบา ๆ พร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
เช้าวันใหม่ สองพี่น้องตื่นเช้ากว่าปกติ ลาผู้ใหญ่ของบ้านรีบเดินทางจากนนทบุรีมุ่งหน้าไปยังมหาวิทยาลัย J เพื่อส่งน้องสาวและกลับฟาร์มดวงเดือนเลย ทันทีที่รถจอดสนิทคนพี่หันมาคุยกับน้องสาว
"ตั้งใจเรียนนะยัยน้อง แล้วอย่าลืมคำพูดของพ่อป้องล่ะ เอาเกียรตินิยมมาฝากพวกเราด้วย อย่าให้เก้อหล่ะ" คนพี่พูดพร้อมกับลูบผมคนน้องอย่างนุ่มนวล
"เจ้าค่ะ จะไม่ทำให้ผิดหวังเลย ไปนะคะ ขับรถดีดีน๊า" คนน้องยกมือกระพุ่มไหว้พร้อมกับเปิดประตูรถออกไปยังตึกของคณะฯ โดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีสายตาคู่หนึ่งที่จ้องมองอยู่อย่างไม่วางตา
อีกด้านใครบางคนที่แอบมองคนของใจอยู่อย่างเงียบ ๆ ในมุ่มหนึ่งแต่บังเอิญมีเสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์เครื่องหรูจึงหลบฉากออกไปก่อนแล้วล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงมาดูพบว่าเป็นสายของยัยน้องสาวตัวจี๊ดจึงรีบกดรับสายทันที
น้องนุช: รู้นะว่าแอบตามมันไปที่คณะใช่มั๊ยล่า
พสุธา: อย่ามาทำรู้ดี ขึ้นเรียนได้แล้ว เย็นนี้พี่จะมารับ บอกเพื่อนเราด้วยว่าให้กลับบ้านพร้อมเรา ไม่ต้องเข้าหออีกล่ะ
น้องนุช: ทราบแล้วเจ้าค่ะ จะกำชับมันให้เลย
พสุธา: อืมดี เดี๋ยวมีค่าขนมให้
น้องนุช: อันนี้ยินดีมาก เดี๋ยวมีโปรโมชั่นเสริม รอรับได้เลย แค่นี้ก่อนนะคะ บายค่ะ รักนะ จุ๊ฟ จุ๊ฟ ติ๊ด นุชธิดา กดวางสาย...
...หึ ทะเล้นจริงยัยคนนี้... พสุธานึกขำในความทะเล้น โก๊ะ เกรียน ฮา รั่ว ของน้องสาวตัวดีที่ไม่มีใครเหมือน
เขาได้แต่คิดคำนึงอย่างไตร่ตรองในใจว่าขอเลือกเองดีกว่าเป็นผู้ถูกเลือกถ้าจะผิดก็ตัวเขาเอง หรือถ้าจะถูกก็ยิ่งภูมิใจในตัวเอง เพราะเคยมีอดีตที่ไม่สมหวัง แต่ครั้งนี้เขารู้สึกได้ว่าไม่เหมือนครั้งที่ผ่านมา เหมือนมีแรงดึงดูด ยิ่งอยู่ใกล้ ยิ่งถลำลึกโดยที่สาวเจ้าไม่ได้รู้อะไรเลยด้วยซ้ำ ต่างกับรักครั้งแรกที่ฝ่ายสาวเจ้าเป็นผู้รุกเข้าหาเขาก่อน ดังนั้น ครั้งนี้เขาจะเป็นฝ่ายเข้าหาเธอเอง
- ผู้เขียน
