เมื่อมาถึงเรือนใหญ่ บัดนี้หิมะพลันร่วงหล่นราวกับปุยนุ่นลอยละล่องไปตามท้องนภาอันมืดมิด อากาศหนาวขึ้นมาจับจิต เรือนนี้เดิมทีเต๋อลู่หานไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามานอกจากบ่าวคนสนิทที่เข้ามาทำความสะอาดเพียงสองคน
เต๋อลู่หานวางร่างของเมิ่งลี่เฟยบนเตียงใหญ่ เมิ่งลี่เฟยยังคงถูกห่อร่างเอาไว้ด้วยเสื้อคลุมสีดำของเยี่ยหัว ภายในเรือนแห่งนี้อบอุ่นยิ่งนัก เมิ่งลี่เฟยจึงนอนหงายอย่างสบายอกสบายใจดวงตาคู่งามยังหลับพริ้มไม่รับรู้เรื่องราวอันใด
เสี่ยวเหลียนเองไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไปในเรือนจึงได้แต่ยืนชะเง้อรออยู่ด้านนอกด้วยเป็นห่วงคุณหนูยิ่งนัก
เมื่อไม่มีบ่าวปรนนิบัติเต๋อลู่หานจึงจำต้องถอดเสื้อคลุมผืนนั้นออกจากร่างเล็กของเมิ่งลี่เฟยด้วยตนเอง
ทว่าเมิ่งลี่เฟยกลับไม่ยินยอมให้เขามายุ่งกับเสื้อตัวนั้นของนาง ทั้งปัดมือทั้งถีบเขาออกยังส่งเสียงขู่คำรามเหมือนสัตว์ร้ายตัวหนึ่ง นางกอดอกยึดเสื้อคลุมเอาไว้แน่น เต๋อลู่หานจึง
