เป็นวันที่ห้าแล้วกับชีวิตที่เหมือนขาดลมหายใจ
ธีร์ก้าวขึ้นมานั่งหลังพวงมาลัยรถตั้งแต่พระอาทิตย์ยังไม่ประดับขอบฟ้า เขานำเมล่อนทั้งสองลูกมาวางที่เบาะข้างๆ อย่างทะนุถนอมเหมือนสองวันที่ผ่านมา บนคอเขาคล้องเน็กไทแม้จะไม่เข้ากับเสื้อผ้าที่สวมใส่ ใครจะมองอย่างไร จะหาว่าเขาบ้า เขาก็ไม่สน โทรศัพท์ของนิดาสว่างขึ้น เขารีบคว้าขึ้นมาอย่างมีความหวัง มีคนแท็กเฟซบุ๊กของเธอ ตอนนี้ตีสี่...
‘นางฟ้าของใครน้อ ดูเศร้าเชียว ไม่แท็กเรียกเจ้าของนะ รอให้มาแสดงตัวเอง’
ด้านล่างเป็นรูประยะไกลของหญิงสาวคนหนึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนเก้าอี้ชายหาดกลางฝนพรำและน้ำดื่มหนึ่งขวดบนโต๊ะเล็กๆ...มันเป็นน้ำเปล่า เธอคงจะเครียดจนโรคกระเพาะกำเริบอีกแล้ว
เธอนั่งอยู่คนเดียวกับความว่างเปล่ารอบบริเวณ เพราะเป็นช่วงเวลาที่ทุกคนนอนหลับพักผ่อน มีเพียงท้องทะเล เม็ดฝน กับท้องฟ้าสีดำสนิทที่อยู่เป็นเพื่อนเธอในยามนี้
ตอนนี้ก็ยังมีคนเข้ามาคอมเมนต์สา
