มารความสุข
1039 คำ
“นิไม่มีสิทธิ์เลือกเลยเหรอคะ พี่ธีร์รู้ไหม การที่นิโดนฝังหัวมาตลอดว่าเรียนจบต้องมาทำที่นี่ มันทำให้นิแอนตี้ลึกๆ ด้วย แต่ก็ขอบคุณนะคะ นิขอคิดดูก่อน”
“บอกตามตรงว่าพี่ไม่อยากให้เราไปที่อื่น อะไรใหม่ๆ ที่นิอยากทำก็มาทำที่รีสอร์ตสิ พี่ช่วย” เขายังไม่เลิกพยายาม
“อีกตั้งนาน ตอนนี้ขี้เกียจคิด” นิดาพูดเสียงเรียบ ไม่ชอบโดนเซ้าซี้ เธอยังไม่ได้วางแผนไว้จริงๆ และไม่อยากรับปากเขา
“รู้ตัวมั่งไหม กว่าพี่จะทำให้เรามาอ้อนพี่อย่างนี้ได้มันยากมาก” เขาก้มลงหอมหน้าผากเธอ “แต่ได้มาแล้ว มันยากยิ่งกว่าอีก”
“ไม่เข้าใจค่ะ”
“เรามันทั้งดื้อ ทั้งรั้น อ่อนนอกแข็งใน มีความมั่นใจในตัวเองสูง ฝ่าฝืนคำสั่งเก่ง ควบคุมยาก” เขาว่ามาเป็นฉากๆ พฤติกรรมของเธอทำให้เขาทั้งปั่นป่วน ทั้งเวียนหัว ต้องคอยตามดูอยู่ตลอด
“เยอะจัง” คนข้อหาเยอะมองตาเขา ต้องการให้เขาหยุดการสนทนาเรื่องนี้ เธอขยับขึ้นมานั่งตักเขาอีกครั้ง “หมดยังคะ”
“อีกเพียบ”
เธอขบริมฝีปากเขาเบาๆ ไต่มือข้างหนึ่งลงไปยังซิปกางเกง ลูบไล้อยู่ด้านนอกเบาๆ “อะไรบ้างคะ”
“ขี้โมโห” ธีร์สูดลมหายใจ ปล่อยให้เธอยั่วต่อไป
“ก็อย่าทำให้โกรธสิ” เธอจูบเขาอีกครั้ง ส่วนมือก็ก่อกวนไม่หยุด
“เอาแต่ใจ”
มือเล็กนุ่มรูดซิปกางเกงเขาแล้วแทรกเข้าไปด้านใน พบกับกายแกร่งที่เหยียดพองพร้อมรบ เธอลูบไล้บนลำกายแข็งเครียด ลูกกระเดือกเขาขยับขึ้นลงขณะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ อยากกลืนกินเธอซะตรงนี้
“ก็เอาใจหนูสิคะ...อย่าเอาแต่ตัว”
ใบหน้าของเธอซุกซนมาก เขายิ้มมีเลศนัยใส่ตาเจ้าเล่ห์ที่จ้องเข้ามาในดวงตาเขา
“พี่เป็นคนโลภ ตัวหนูพี่ได้มาแล้ว ส่วนใจหนู” เขายกมือมาลูบหน้าอกด้านซ้ายเหนือหัวใจ ลงน้ำหนักมือบีบแรงจนเธอสะดุ้ง “พี่ก็จะเอา”
“แล้วหนูจะเหลืออะไรถ้าพี่เอาไปหมด”
“หนูก็ได้ตัวกับหัวใจของพี่ไงคะ”
“ถ้าหนูไม่เอาล่ะ”
“ปฏิเสธของที่ผู้ใหญ่ให้ไม่ดีนะคะ”
“หนูเป็นเด็กไม่ดี หนูอยากโดนผู้ใหญ่ทำโทษแล้วละค่ะ”
“โอ้ว เดี๋ยวพี่ฟาดหนูตรงนี้เลยดีไหมคะ”
“ฟาดด้วยอะไรล่ะคะ” นิดายังยั่วต่อแบบน็อนสต็อป
“ไม้เรียวในมือหนูไงคะ มันสั่นไปหมดแล้ว”
นิดายิ้มเขิน เธอรีบชักมือกลับ จัดการรูดซิปกางเกงให้เขา และกลับลงไปนั่งที่เดิม จากนั้นก็ยกเครื่องดื่มขึ้นมาจิบ สายตาที่ธีร์ใช้มองเธอมีแต่ความรัก เขาไม่สามารถเสียเธอไปอีกครั้ง ก็ได้แต่หวังว่าความทุ่มเทของเขาจะทำให้นิดาเห็นว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาหัวใจของเขามีแค่เธอเพียงคนเดียว
ติ๊ง
ติ๊ง
ติ๊ง
ติ๊ง
แสงบนหน้าจอโทรศัพท์สว่างขึ้นพร้อมเสียงสัญญาณ มีข้อความถูกส่งเข้ามาทางโปรแกรมไลน์หลายข้อความติดต่อกัน นิดาคว้าโทรศัพท์ที่เธอวางไว้บนโต๊ะขึ้นมา
‘พี่ภัทร’ กระหน่ำส่งข้อความเข้ามา เธอถอนหายใจ ตอนนี้ทุกครั้งที่เขาส่งข้อความมา เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนทรยศ เป็นคนไม่ดี นิดาลังเลว่าจะเปิดอ่านเลยดีหรือไม่
“อยากให้พี่รู้ หรืออยากปิดบังพี่ ก็เลือกเอา”
ไม่รู้อะไรดลใจให้นิดาเลือกที่จะกดเข้าไปเปิดอ่านต่อหน้าเขา
พี่ภัทร : ที่รัก พรุ่งนี้พี่ไปหานะ
พี่ภัทร : พี่จองบ้านพักที่รีสอร์ตของนิไว้
พี่ภัทร : ไปกับแก๊งพี่น่ะ 3 หลัง
นิดาเหลือบเห็นทางหางตาว่าเขามองหน้าจอโทรศัพท์ของเธออยู่ ระหว่างที่ข้อความถูกส่งเข้ามาเรื่อยๆ ชายหนุ่มข้างกายก็นั่งหน้าตึง
พี่ภัทร : บ้านพักของนิจองยาก แต่พี่ก็จองได้ รักในความพยายามของพี่ไหม
พี่ภัทร : ที่รักไม่รู้ใช่ไหม เซอร์ไพรส์ไหม
พี่ภัทร : อยากกอด อยากหอม อยากรักที่รักจัง
พี่ภัทร : อีกไม่นานพี่ก็เดินทางแล้ว ขอมัดจำหน่อยนะ นะนะนะ
ภัทรลองหยั่งเชิงเผื่อนิดาจะใจอ่อน
พี่ภัทร : สติกเกอร์หัวใจ
พี่ภัทร : พี่ขับรถก่อนนะ
เขาพิมพ์มาเป็นชุด โดยไม่รอให้เธอตอบเขาก็ออกจากโปรแกรมไป คงจะกำลังขับรถไปที่ไหนสักแห่ง
“ไอ้-เหี้ย!”
นิดาหันขวับไปมองเมื่อได้ยินเสียงสบถแบบเน้นหนักทุกพยางค์
ชายหนุ่มคว้าโทรศัพท์มาจากมือเธอมือไม้สั่นด้วยความโกรธ เปิดคอนแท็กต์หาเบอร์โทร.ฝ่ายจองห้องพักของรีสอร์ตแล้วต่อสายทันที สัญญาณดังเพียงครั้งเดียวก็ถูกกดรับแม้จะเป็นช่วงกลางคืน
“สวัสดีค่ะ รีสอร์ตนิรชายินดีต้อนรับค่ะ”
“แอน นี่พี่ธีร์เอง เช็กให้หน่อยว่าพรุ่งนี้แขกที่จองบ้านพักสามหลัง จองในชื่อใคร ได้บ้านหลังไหน” เขากรอกเสียงลงไปอย่างมีอารมณ์ ทุกวันเขาจะตรวจรายการจองห้องพักของลูกค้าด้วยตนเอง และชื่อภัทร หรือ วีรภัทร สิริขจร ไม่เคยผ่านเข้ามาในระบบ ทำไมเขาจะไม่รู้จัก มันเป็นหนามยอกใจเขามาตั้งแต่มันเริ่มจีบนิดาสมัยมัธยมแล้ว ไม่รู้ว่ามันมาจองได้อย่างไร ถ้าก่อนหน้านี้เขารู้ว่าเป็นมัน มันไม่มีทางได้บ้านพักแน่
“ได้ค่ะพี่ธีร์” ปลายสายเงียบไปสักพัก “คนจองชื่อพีท แพทเทอสัน ค่ะ ได้บ้านดาหลา ราตรี มณฑา ค่ะ เข้าพักห้าวันสี่คืน จองไว้เมื่อวันที่...” ปลายสายเอ่ยวันที่ที่ลูกค้าโทร.เข้ามาจองบ้านพัก
“เอาละขอบใจ” แล้วเขาก็กดวางสาย ล้วงมืออีกข้างเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วหยิบโทรศัพท์ของตัวเองออกมา หน้าจอของเขาเป็นภาพเธอหอมแก้มเขา ธีร์เปิดเข้าไปในปฏิทิน มันเต็มไปด้วยโน้ตต่างๆ มากมายในแต่ละวัน เขาเลื่อนไปเดือนที่แล้ว
- ผู้เขียน
