บทที่2. ตอน คนชั่วเช่นข้ากำลังจะเป็นสามีเจ้า
1140 คำ
บทที่2. ตอน คนชั่วเช่นข้ากำลังจะเป็นสามีเจ้า
หลิวซืออินรู้สึกตัวขึ้นมาท่ามกลางความมืด พยายามขยับลุกขึ้นแต่มือถูกมัดไว้แน่น ปากกับดวงตาก็มีผ้ามัดไว้เช่นกัน นางนอนอยู่บนพื้นรู้สึกถึงการโครงเครงไปมา พยายามออกแรงดันตัวเองให้ลุกขึ้น แต่ช่างยากเย็นเหลือเกิน ร่างกายขยับได้เล็กน้อยเพราะถูกพันธนาการไว้จนดิ้นไม่หลุด ยิ่งออกแรงยิ่งถูกเชือกที่มัดไว้บาดข้อมือจนแสบไปหมด
นางจึงนอนนิ่งๆ สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ พยายามตั้งสติตัวเอง นึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านั้น
ภาพในความทรงจำเสี้ยวนาทีสุดท้ายก่อนสิ้นสติค่อยๆ วาบผ่านมาในหัว
"เจ้าบ่าวของเจ้าตายแล้ว จะตายตามมันไป หรือตามข้ามา"
ประโยคนี้ของเจ้าโจร ทำให้ความกลัวพุ่งวาบเข้ามา ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความหวาดหวั่น
นางถูกโจร ฉุดจากเกี้ยวเจ้าสาว!
หลิวซืออินพยายามสงบอารมณ์ ข่มความหวาดกลัวลงทีละน้อย ท่านย่าเคยสอนว่า อย่าให้ความหวาดกลัวมาทำให้ตัวเองขลาดเขลา
หลิวซืออินสูดลมหายใจแรงๆ นิ่งเงียบเงี่ยหูฟังเสียงรอบๆ กาย
เสียงน้ำไหล... เสียงลม... พื้นโครงเครง...
นางคงถูกพาขึ้นมาบนเรือและเรือกำลังไปที่ไหนสักแห่ง...
แกร๊ก...
เสียงเปิดประตูดังแว่วมา หลิวซืออินนอนตัวแข็งทื่อ หายใจเข้าออกแผ่วเบา ความหวาดกลัวถาโถมเข้ามาอีกระรอก นางพยายามตั้งสติแม้ว่าจะกลัวมาก แต่จะหนีอย่างไร เมื่อถูกมัดมือไว้แบบนี้ ได้แต่นอนรอชะตากรรม ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
แกร๊ก...
เสียงประตูปิดลง พร้อมกับเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เสียงฝีเท้าหยุดลงเมื่ออีกฝ่ายเดินมาหยุดใกล้ๆ เขายอบตัวลงพร้อมกับยื่นปลายนิ้วสากหนาไล้ไปมาบนแก้มนุ่ม
หลิวซืออินกลั้นหายใจ ขนลุกเกรียวด้วยความกลัวปนขยะแขยง พยายามไม่ขยับ กลัวอีกฝ่ายรู้ว่านางรู้สึกตัวแล้ว ภาพของโจรชั่วใช้ดาบฟันคอหยวนจงเหลียงยังอยู่ในหัว
ปลายนิ้วแตะไล้ไปมาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนไปปลดผ้าที่คาดปากนางออก
“ท่าทางเจ้า ดูเหมือนจะหายใจไม่ค่อยออก ใช่หรือไม่”
คนพูดดึงผ้าออกจากปากของนาง ขณะมองร่างงามในชุดเจ้าสาวสีแดงด้วยสายตาเรียบนิ่ง นางคงกลัวมากนอนตัวแข็ง อีกทั้งยังกลั้นหายใจ แกล้งเป็นสลบไม่ฟื้นอย่างนั้นหรือ...
“เจ้า...”
หลิวซืออินเลิกแกล้งนอนนิ่ง เมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายรู้ว่านางฟื้นแล้ว
“เป็นอย่างไรบ้าง เจ้าสาวคนงาม...”
คำพูดดูเหมือนเย้าหยอก แต่เสียงเขาแข็งกร้าว ทำเอาคนฟังห่อไหล่ ตัวสั่นเทาไปหมด
“เจ้าฆ่าหยวนจงเหลียงไปแล้ว เหตุใดถึงไม่ยอมปล่อยข้า”
อีกฝ่ายยังเงียบไม่ยอมตอบ ได้ยินเสียงถอนหายใจแรง พร้อมกับมือหนาที่เอื้อมมาบีบไหล่แล้วดึงตัวนางให้ลุกขึ้นนั่ง
หลิวซืออินขยับถอยหนีตามสัญชาตญาณ แต่เขาไม่ยอมให้นางออกห่างบีบไหล่ไว้แน่น แรงบีบทำให้นางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“โอ๊ย... ข้าเจ็บนะ”
เสียงร้องทำให้เขาคลายมือออกเล็กน้อยแต่ไม่ยอมปล่อย ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดใกล้แก้มนวล
"อย่ามาใกล้ข้า"
หลิวซืออินเบี่ยงหน้าหนีอย่างรังเกียจ นั่นดูเหมือนทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ มือหนาละจากไหล่มาบีบปลายคางของนางไว้แน่น ราวกับคีมเหล็ก
“อย่าอวดดีกับข้า”
เขาเอ่ย ด้วยน้ำเสียงชวนขนลุก กลิ่นลมหายใจบ่งบอกว่าเขาดื่มสุรามา และคงเมามายมิใช่น้อย
“ข้าไม่เคยทำผิดอันใดต่อเจ้า อย่าทำอะไรข้าเลย ไว้ชีวิตข้าเถอะ”
หลิวซืออินอ้อนวอนเสียงสั่น หวังให้เขาเห็นใจ แต่ความหวังของนางก็หมดสิ้นลง เมื่ออีกฝ่ายยื่นหน้าเข้ามาหา แล้วปิดริมฝีปากนางด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวอย่างดุดัน
หลิวซืออินตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจ ก่อนจะเบี่ยงหน้าหนี พยายามขัดขืนดิ้นรนต่อต้าน การกระทำอันป่าเถื่อนนั้น
ยิ่งดิ้นยิ่งนางก็ถูกเขาบดขยี้ริมฝีปากหนักหน่วงขึ้น หลิวซืออินหมดแรงจวนเจียนจะขาดใจตายกับจุมพิตดุดันนั้น เขาก็ผละออกห่างให้นางได้หายใจ ไม่ทันจะโล่งอกเขาก็ประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง ครั้งนี้อ่อนโยนลง ค่อยๆ บดเคล้าอย่างนุ่มนวล คล้ายจะปลุกปั่นให้นางหัวหมุน ความรู้สึกแปลกๆ ผุดขึ้นในท้อง
นางพยายามส่ายหน้าหนี แต่ถูกเขาจับปลายคางไว้แน่น ลิ้นร้อนเกี่ยวกระหวัดรัดเรียวลิ้นนุ่ม สอดประสาน ยั่วหยอก หลอกล่อ ให้นางสิ้นแรงขัดขืน
“อืม มาเป็นเจ้าสาวของข้าเถอะนะ...”
เขาผละริมฝีปากออกกระซิบข้างใบหูนาง หลิวซืออินหอบหายใจแรง จูบของเขาทำให้นางอ่อนระทวยสิ้นฤทธิ์ หน้าร้อนผ่าว รู้สึกอับอายขึ้นมา น้ำตาไหลพราก
“คนเลว เจ้ามันคนเลว ข้าเกลียดเจ้า”
นางด่าทออย่างลืมกลัว มือถูกมัดไว้ทำอะไรไม่ถนัด สิ่งที่ทำได้คือยื่นหน้าไปกัดคนที่อยู่ใกล้เต็มแรง
“โอ๊ย ! เจ้าเป็นหมารึ”
อีกฝ่ายไม่ยอมให้นางกัดเขาอีก บีบคางนางจนเจ็บ ทำให้หลิวซือต้องปล่อยฟันออกจากท่อนแขนที่กัดไว้ รสเค็มผสมคาวในปาก ทำให้รู้ว่ากัดจนเขาเลือดออก รีบบ้วนคาบเลือดทิ้งอย่างขยะแขยง
“ฤทธิ์มากใช่ไหม ถ้าเช่นนั้น ข้าก็จะไม่ถนอมเจ้าแล้ว”
เขาตวาดด้วยน้ำเสียงโมโหจัด ก่อนจะผลักนางล้มลงไปนอนกับพื้นอีกครั้ง แล้วโถมตัวเข้าหา มือหนาฉีกทึ้งชุดเจ้าสาวสีแดงจนขาดวิ่น
แคว่ก แคว่ก แคว่ก !
“อย่านะ ปล่อยข้านะ ไอ้คนชั่ว !”
หลิวซืออินดิ้นรนขัดขืนด้วยความกลัว นึกเสียใจนางไม่น่าไปกัดไอ้โจรร้ายเลย ทำให้มันโมโหแบบนี้ มันคงไม่ละเว้นนางแน่
“คนชั่วรึ คนชั่วเช่นข้ากำลังจะเป็นสามีเจ้า”
เขายื่นหน้ามากระซิบใกล้หู คนได้ยินน้ำตาไหล ตัวสั่นด้วยความกลัว นางพยายามดิ้นหนี แต่ถูกมัดไว้แน่น ตาถูกปิด ตกอยู่ในความมืด เสื้อผ้าถูกกระชากออกจากตัว ความกลัวยิ่งทวีขึ้นเรื่อยๆ
“อย่านะ... อย่าทำข้าเลย ได้โปรดละเว้นข้าด้วย...”
นางอ้อนวอน น้ำตาไหลออกมาจนชุ่มผ้าที่ปิดตาไว้ แต่ความหวังก็ดับลง เมื่อร่างหนาเข้ามาแนบชิด สัมผัสที่นาบลงมา ทำให้หลิวซืออินรู้ว่าอีกฝ่ายไร้อาภรณ์ติดกาย เขาขยับเข้ามาคร่อมทับร่างของนางเอาไว้ ดวงตามองเห็นเพียงความมืด เช่นเดียวกับหัวใจที่กำลังถูกความหวาดกลัว ครอบคลุมจนมืดหม่น
///
- ผู้เขียน
