เมียเด็กจอมมาเฟีย

ว่าที่เมียเด็ก 1.2

แสงไฟส่องมาทางร่างสาวน้อยวัยสิบเก้าปี ความงามบนดวงหน้าหวานที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา แต่เพียงแค่นี้ก็มากพอจะมอบคำว่า สวยงามราวกับเทพธิดาให้เธอ รูปร่างของเธอก็สวยไม่แพ้กันดุจดังนาฬิกาทราย ทรวงอกขนาดสามสิบเจ็ดนิ้วถูกหุ้มด้วยบิกินี่สีบานเย็นที่แทบปิดไม่มิด เอวบางคอดกิ่ว สะโพกผายหรือพูดได้ว่าสะโพกดินระเบิด รับกับเรียวขาเพรียวงาม ผิวพรรณก็ไม่น้อยหน้าผิวสีน้ำผึ้ง สีผิวที่ชาวต่างชาติพากันชอบและหลงใหล

เมื่อชายหนุ่มกลัดมันทุกคนได้เห็นนรินทร์ธิราเต็มตาถึงกับร้องว้าวออกมา ทุกคนต่างพร้อมประมูลแย่งชิงสาวน้อยหุ่นเซ็กซี่มาครอบครอง

ลอเรนโซ่มองเนื้อสดสาวน่ากินด้วยสายตาประหนึ่งราชสีห์หมายปองเหยื่อ แท่นทรงกลมที่เธอยืนอยู่หมุนอวดโฉมความงาม ทำให้เขามองเห็นสรีระนรินทร์ธิราได้อย่างชัดเจนและเต็มตา ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ทรวดทรงองค์เอวเพียงแค่ว่า ความกระสันก็วูบวาบในกาย ความเป็นชายตอบสนองอารมณ์เขาทันใด

ลอเรนโซ่ไม่ใช่ผู้ชายลุกเร็วเพียงแค่เห็นหน้าหรือรูปร่าง เขาต้องได้สัมผัสกลิ่น และถูกเล้าโลมกายชายถึงจะลุกสู้ ทว่าตอนนี้ไม่ใช่ น้องชายเขาตื่นขึ้นมาแล้วพองขยายอยู่ในกางเกง ราวกับว่ามันกำลังสื่อสารบอกลอเรนโซ่ว่า จะเอาผู้หญิงคนนี้ และต้องพากลับบ้านให้ได้ด้วย

ราคาเริ่มต้นที่เทเรซ่าประกาศคือ ห้าหมื่นยูโร แน่นอนชายทั้งหลายแข่งขันกันสู้ประมูลกันอย่างดุเดือด เพราะนอกจากนรินทร์ธิราจะสวยไร้ที่ติ เธอยังมีพรหมจรรย์ที่ชายทุกคนต่างอยากได้ครอบครอง ลอเรนโซ่เรียกอองรีให้เข้ามาในห้อง ก่อนพยักหน้าอย่างรู้กัน อองรีโค้งศีรษะเล็กน้อยก่อนเดินออกไปจากห้องเพื่อไปจัดการตามเจ้านายต้องการ

“หนึ่งแสนห้าหมื่นยูโรค่ะ มีใครให้มากกว่านี้ไหมคะ ฉันจะให้เวลาตัดสินใจอีกหนึ่งนาที แล้วจะเคาะการประมูลค่ะ” เสียงเจ้าของผับส่งมาตามสาย ขณะนั้นอองรีกับโยเซฟได้เดินไปตามห้องอื่นๆ เพื่อพูดบางประโยคกับคนที่กำลังร่วมประมูลสินค้ามีชีวิต “นับหนึ่งค่ะ นับสองค่ะ...”

เทเรซ่าเว้นวรรคเผื่อว่าจะมีเสียงใครบอกราคาประมูลที่มากกว่านี้ แล้วก็มีจริงๆ

“หนึ่งแสนแปดหมื่น” เทเรซ่ามองดวงไฟสีแดงที่ขึ้นห้องเจ้าของเสียง เธอยิ้มเมื่อรู้ว่า ห้องนั้นมีใครนั่งอยู่

“หนึ่งแสนแปดหมื่นครั้งที่หนึ่งค่ะ หนึ่งแสนแปดหมื่นครั้งที่สอง หนึ่งแสนแปดหมื่นครั้งที่สาม คุณลอเรนโซ่ได้นีน่าไปครองค่ะ” การประมูลปิดลงอย่างสวยงามด้วยตัวเลขที่สูงกว่าที่เทเรซ่าคาดไว้ 

“นีน่าจะไหวไหมเนี่ย” ลิซ่าที่นั่งข้างพี่สาวเอ่ยขึ้น เทเรซ่าหันไปมองน้องสาว

“อะไรของแก”

“ฉันกลัวว่านีน่าจะไม่ไหวน่ะสิ พี่ก็รู้ดีนี่ว่า คุณลอเรนซ์เป็นยังไง กินดุแค่ไหน” ลิซ่าตอบให้พี่สาวเข้าใจ เทเรซ่านิ่งอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง เธอมัวแต่ดีใจที่ถอนทุนคืนได้เกินคาด หนี้สินของมารดานรินทร์ธิราหนึ่งแสนสองหมื่นยูโร แต่ถูกใช้ไปจนเหลือเจ็ดหมื่นยูโร ซึ่งเรื่องนี้คนที่รู้มีเพียงสามคนคือ ลูกหนี้ เจ้าหนี้และลิซ่า นั่นหมายความว่า เทเรซ่าได้กำไรหนึ่งแสนหนึ่งหมื่นยูโร แต่ถ้าหากคิดเงินค่าเลี้ยงดูนรินทร์ธิรามาตั้งแต่สิบขวบ เธอก็ยังได้กำไรอยู่ดี เทเรซ่าจึงลืมนึกถึงกิตติศัพท์ทางด้านเซ็กซ์ของลอเรนโซ่เสียสนิท “ขนาดเอมม่าเก่งงานจะตายกลับมายังนอนสลบ นีน่าทั้งใหม่ทั้งสดไม่ถูกกินทั้งคืนเหรอพี่ หลับสามวันสามคืนแน่ๆ”

“ก็คงต้องบอกให้นีน่ารู้ตัวก่อน จะได้เตรียมรับมือ” เทเรซ่าเอ่ยขึ้น “คนเราก็ต้องมีครั้งแรกเสมอ ครั้งแรกผ่านไปได้ ครั้งต่อไปก็สบาย รับมือได้อยู่แล้ว”

เทเรซ่าวาดหวังว่าเป็นเช่นนั้น

“แกพานีน่าไปแต่งตัวเถอะ จะได้ส่งตัวให้คุณลอเรนซ์ รายนี้ไม่ชอบอะไรชักช้าด้วย”

“จ้ะพี่” ลิซ่าทำตามคำสั่ง เดินไปอีกห้องหนึ่งเพื่อให้นรินทร์ธิราแต่งตัว และจะได้บอกเรื่องที่อีกฝ่ายต้องรู้ จะได้เตรียมตัวเตรียมใจรับมือชายกำหนัดที่กินดุ กินจุและขึ้นชื่อว่า ชายพลังช้าง

..........................

ความตื่นเต้นเกิดขึ้นในความรู้สึกของนรินทร์ธิรา สาวน้อยวัยสิบเก้าปีที่ต่อจากนี้ต้องเข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ ภายใต้การดูแลของลอเรนโซ่ มาเฟียหนุ่มเลือดร้อน ยิ่งนึกถึงคำพูดและคำเตือนของลิซ่าด้วยแล้ว ความตื่นเต้นที่มาพร้อมกับความกลัวก็มากขึ้น

“คุณลอเรนซ์เป็นคนกินดุ กินจุ แถมน้องชายเขาก็ใหญ่พอๆ กับข้อมือแก แต่แกไม่ต้องกลัวไปหรอกนะว่ามันจะเข้าไปในตัวแกไม่ได้ มันอาจจะยากหน่อยในครั้งแรก แต่ครั้งต่อไปก็สบาย” นรินทร์ธิราไม่รู้ว่าคำพูดของลิซ่าเป็นคำเตือนหรือปลอบโยนดี เพราะฟังแล้วไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเลย กลับมีความกลัวมากขึ้น

“ลิซ่า แกพูดแบบนี้ได้ไง ดูสินีน่าตกใจหมด” เทเรซ่าดุน้องสาว

“พูดอ้อมๆ ทำไมล่ะ ก็พูดตรงๆ นี่แหละ นีน่าจะได้เตรียมตัวเตรียมใจรับมือ เพราะถึงยังไงคืนนี้นีน่าไม่รอดมือคุณลอเรนซ์แน่นอน” ลิซ่าเป็นคนตรง พูดตรงไปตรงมา “แล้วมีอีกเรื่องที่แกต้องรู้ คุณลอเรนซ์มีรสนิยมชอบใช้อุปกรณ์เซ็กซ์ แต่ไม่เน้นรุนแรง ครั้งแรกเขาคงไม่ใช่ของพวกนั้นหรอก คงให้แกชินกับเรื่องบนเตียงก่อน แต่ถ้าแกทำให้เขามีความสุขและติดใจได้ล่ะก็ แกสบายทั้งชาติแน่”

ข้อมูลแรกยังตกใจไม่หาย มาได้ยินข้อมูลใหม่อีก สาวน้อยวัยสิบเก้าปีอยากเป็นลมเสียให้ได้ แต่ก็รู้ดีว่าหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ไม่ได้ ยังไงเสียเธอก็ต้องตกเป็นของลอเรนโซ่

“เอาล่ะ ได้เวลาที่ฉันจะต้องไปส่งแกแล้ว แกจำเรื่องที่ฉันสอนได้ไหม” เทเรซ่าถาม

“ค่ะจำได้ค่ะ”

“ถ้าจำได้ก็ไม่มีอะไรน่าห่วง ไหลไปตามอารมณ์ ไหลไปตามการชักนำของคุณลอเรนซ์ แล้วแกจะมีความสุขเข้าใจนะ” เทเรซ่าย้ำบอก

“ค่ะ เข้าใจค่ะ” หลังจากพูดคุยและบอกเรื่องที่นรินทร์ธิราต้องรู้เสร็จ เทเรซ่ากับลิซ่าได้พานรินทร์ธิราไปส่งให้ลอเรนโซ่ที่รถ สองพี่น้องยืนมองดูรถหรูที่แล่นออกไปด้วยสายตาเปี่ยมล้นไปด้วยความเป็นห่วง

ภายในรถยังคงเต็มไปด้วยความเงียบ ลอเรนโซ่ไม่ได้พูดอะไรขณะนั่งรถกลับบ้าน ส่วนนรินทร์ธิราก็ต้องนิ่งเงียบตามไปด้วย จนกระทั่งรถมาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่ ลอเรนโซ่ก้าวลงจากรถเป็นคนแรก ตามด้วยสาวสวยที่เขาประมูลมาได้

ความใหญ่ของบ้านนี้เองทำให้นรินทร์ธิราถึงกับทึ่ง เพราะนับตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยเห็นบ้านของใครใหญ่เท่านี้มาก่อน แม้ในความมืดสลัว เธอยังมองเห็นความก้างใหญ่ของอาณาเขตบ้าน ที่ชาตินี้ทั้งชาติเธอคงไม่มีบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้

“ชอบไหม” เสียงใหญ่แต่นุ่มนวลเอ่ยถามนรินทร์ธิราที่มองไปรอบตัว

“คะ” ความที่ไม่ได้ฟัง คำพูดที่เอ่ยจึงเสมือนคำถาม

“ฉันถามว่า ชอบบ้านฉันไหม”

“ชอบค่ะ บ้านคุณใหญ่มาก” เขายิ้มกับคำตอบ

“อย่างอื่นก็ใหญ่ด้วยนะ เดี๋ยวเธอก็เห็นเอง” นรินทร์ธิราใจสั่น เธอรู้ความหมายของคำว่า ‘อย่างอื่นก็ใหญ่’ ดีว่าคืออะไร ในความกลัวก็มีความอยากรู้ว่า มันจะใหญ่สักแค่ไหน

“คุณลอเรนซ์ครับ จะให้เอากระเป๋าของคุณนีน่าไปห้องไหนครับ” อองรีถามเจ้านาย

“ห้องฉัน”

อองรีกับโยเซฟมองหน้ากัน ปกติแล้วห้องของลอเรนโซ่คือห้องต้องห้ามสำหรับสาวสวยที่หิ้วมาหลับนอน ไม่เคยมีสาวใดย่างกายเข้าไปในห้องนั้น นรินทร์ธิราเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้สิทธิพิเศษนั้น