“ออกไป! ออกไปจากห้องดิฉันเดี๋ยวนี้นะคะ” หล่อนบอกพลางชี้มือไปทางประตูห้องของตัวเอง
“ออกไปก็โง่สิ คนเขาคิดถึง อยากเจอ ไปหาที่แบงก์ก็ไม่เจอ แล้วทำไมลาพักร้อนไม่บอกพี่ ฮึ! พี่จะได้ลาพักร้อนด้วย เราจะได้ไปเที่ยวกันไง”
คนชอบทึกทักเองฝ่ายเดียวพูดเป็นน้ำไหลเรือไฟเลย ไม่สนใจว่าสายตาของหล่อนจะมองมาทางตนด้วยความไม่พอใจ นภสินธุ์ชอบทุกอย่างที่เป็นคนตัวเล็กตรงหน้านี้
“แล้วคุณต้องการอะไรจากฉันไม่ทราบคะ คุณเข้ามาในห้องฉันแบบไม่ได้รับอนุญาต ฉันสามารถแจ้งตำรวจจับคุณได้นะ อีกอย่าง คุณตอแหลยังไง เขาถึงให้กุญแจสำรองคุณมา” หล่อนอยากรู้เหมือนกัน ทำไมผู้ชายหน้าด้านคนนี้ถึงได้กล้าบุกรุกห้องของเธอ
“อืม! นั่งก่อนสิครับ ไม่เจอหลายวันแทนที่จะกระโจนเข้ากอด แต่นี่อะไรด่าฉอด ๆ ทำอย่างกับคนเก็บกดงั้นแหละ” เอ่ยพลางดึงร่างเล็กมานั่งลงและตัวเองก็นั่งลงข้างสาวเจ้าอีกครั้ง “ห้ามลุกหนี ไม่งั้นปล้ำที่โซฟานะ” ไม่ใช่ขู่แต่เขาจ
