“ใช่! ผมเป็นลูกน้องของนายหัวรามิน”
อธิศ หรือที่ทุกคนบนเกาะเรียกว่า นะโม เอ่ยตอบเสียงห้วนๆ แบบมะนาวไม่มีน้ำ ก่อนจะเดินนำหน้าอิงฟ้าตรงไปยังรถยนต์ที่จอดรออยู่
“คุณ...ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณเลยนะคะ ทำไมคุณไม่แนะตัวเองกับฉันบ้าง”
อิงฟ้าตะโกนเรียก ขณะเดินเร็วๆ เกือบเป็นวิ่งตามร่างใหญ่มหึมาของอธิศ ที่เดินลิ่วๆ นำหน้าไปไกลแล้ว
“ผมชื่ออธิศ”
อธิศตอบเสียงแข็งเหมือนทุกครั้ง ไม่เคยคิดญาติดี และไม่ให้อภัยคนที่ทำให้นายหัวของตนเองต้องเจ็บปวดมาช้านาน
“เชิญขึ้นรถได้แล้ว คุณอิงฟ้า”
“ค่ะ...ค่ะ”
อิงฟ้ารับคำ มองตามร่างใหญ่ของอธิศที่เดินไปขึ้นรถยนต์ด้านคนขับ โดยไม่ทำหน้าที่ของสุภาพบุรุษเปิดประตูรถให้เธอ
พอก้าวขึ้นมานั่งบนรถได้แล้ว ไม่ทันได้ปิดประตูสนิทดี ก็ต้องหวีดเสียงออกมาเบาๆ เมื่ออธิศกระชากรถออกอย่างรวดเร็ว
“คุณอธิศคะ พี่รามินงานยุ่งมากเลยหรือคะ ถึงมารับฉันไม่ได้”
อิงฟ้าเอ่ยถามหลังจากอธิศ
