Hire Love 5
1263 คำ
“แกอยู่ไหนแล้วเนี้ย? ริต้า”
“กำลังจะเดินเข้าไปในห้างแล้ว บ่นอยู่ได้ แค่นี้นะ” ร่างบางรีบเร่งเดินจากลานจอดรถเข้าไปภายในห้างดัง เพราะเธอนัดเพื่อนเอาไว้และด้วยความเร่งรีบทำให้เธอทันมอง
ริต้าเดินชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่งเข้าพอดี ด้วยแรงกระแทกของทั้งสองทำให้ริต้าถึงกับเซเกือบล้มลงกับพื้นแต่ดีที่ผู้ชายคนนี้รับเธอเอาไว้ได้ทันเสียก่อน
ตุบ!!
“โอ๊ย!!ขอโทษค่ะ” ร่างบางเอ่ยขอโทษผู้ชายที่เธอเดินชนเข้าพอดี ทั้งที่เจ้าตัวยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคนที่เธอเดินชนด้วยซ้ำ แต่ดูจากรูปร่างเธอก็รู้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่สูงหุ่นล่ำแน่นอน
“เดินระวังหน่อย”
กึก!! ริต้าเงยหน้ามองผู้ชายคนที่เธอบังเอิญเดินชนเข้าเป็นอันต้องชะงัก ดวงตากลมโตปะทะเข้ากับสายตาคมของชายหนุ่มเข้าพบดี
เธอจำเขาได้ผู้ชายที่พรากความบริสุทธิ์ไปจากเธอได้เป็นอย่างดีแต่ดูเหมือนว่าเขานั้นจะจำเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ ทำให้เธอนั้นโล่งใจในระดับหนึ่ง มือบางกำชายกระโปรงของตัวเองไว้แน่นด้วยความเกร็ง ก่อนจะกัดฟันพูดขอโทษออกไปอีกครั้ง
“ขอโทษค่ะ ขอตัว!!”
“หึ!!จะไม่ทักทายกันหน่อยเหรอ” ริต้าที่ก้าวเดินไปแค่ไม่กี่ก้าวได้ยินเสียงเอ่ยทักจากกองทัพที่หันหลังมาหาริต้าพอดี
“ฉันไม่เคยรู้จักคุณค่ะ” ริต้าตอบข้อสงสัยของกองทัพทั้งที่เธอไม่ได้หันหน้ามามองเขาเลยสักนิด
“แน่ใจ?”
“คุณคงจำคนผิด ขอตัว” ขาเรียวสวยรีบก้าวเดินเข้าไปในห้างให้เร็วที่สุด เพราะเธอไม่อยากทันเห็นหน้าผู้ชายคนนั้น
“จำผัวตัวเองไม่ได้งั้นสิ!!” เสียงบ่นพึมพำของกองทัพที่ยืนมองแผ่นหลังบางเดินเข้าห้างไป วันนี้เขามาพบปริญที่ห้างและบังเอิญเจอเธอพอดี ผู้หญิงที่เขาไม่รู้ว่าจะเข้าหาเธอด้วยวิธีไหนตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา
“กว่าจะเสด็จมาได้นะย่ะ” เสียงเดมี่เอ่ยทักทายมาแต่ไกลเมื่อเห็นเพื่อนรักอย่างริต้าปรากฏตัวเข้ามาภายในร้านอาหาร
“ก็มาแล้วนี่ไง บ่นเป็นลุงไปได้”
“ว๊าย!!ตบปากแกเดี๋ยวนี้เลยนะริต้า พลอยแกดูเพื่อนแกพูดสิ!!” เดมี่หาแรงสนับสนุนโดยการหันไปฟ้องพลอยที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เหมือนเด็กกำลังฟ้องแม่ของตัวเองไม่มีผิด
“ก็เป็นลุงถูกแล้ว”
“นางชะนีพวกนี้ เดี๋ยวเถอะ!!” ฮ่าฮ่า เสียงหัวเราะของพลอยและริต้าดังขึ้น ก่อนที่ริต้าจะนั่งลงบนเก้าอี้ที่มีเพื่อนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว เพราะวันนี้เธอมีเรื่องให้พลอยช่วยและเป็นเรื่องสำคัญมากด้วย และถือโอกาสนัดเพื่อนทั้งสองมาเลี้ยงข้าวด้วย
“พลอย ฉันมีเรื่องให้แกช่วย”
“เรื่องอะไร ทำไมดูซีเรียสขนาดนั้นเลย” ใบหน้าจริงจังของริต้าทำให้พลอยนิ่งฟัง เพราะดูจากท่าทางของริต้าคงเป็นเรื่องสำคัญไม่น้อย
“แกจำบ้านของพ่อแม่ฉัน ที่ป้าฉันขายไปได้ไหม” ริต้าเท้าความให้กับพลอยก่อนที่เธอจะพูดประโยคต่อไป
“อืม จำได้ ป้าแกขายไปแล้วนิ”
“ใช่!!ตอนนี้ฉันอยากจะซื้อคืน แกให้พ่อแกสืบให้หน่อยได้ไหมว่าเจ้าของคือใคร เดี๋ยวฉันไปเจรจาซื้อขายกับเขาเอง” เมื่อตอนนี้เธอพร้อมที่จะซื้อบ้านพ่อและแม่กลับคืนมาแล้ว
อีกอย่างบ้านหลังนั้นคือความทรงจำของเธอที่ไม่หวนกลับมา เป็นบ้านที่พ่อแม่ของเธอรักมากแต่ที่ขายไปเพราะตอนนั้นริต้ายังเด็กจึงไม่มีปากเสียงหรือสิทธิ์คัดค้านอะไร
“ได้ เดี๋ยวฉันจะถามพ่อให้”
“ขอบใจนะ ฝากรบกวนพ่อแกด้วย” อันที่จริงริต้าก็ไม่ได้อยากรบกวนพ่อของพลอยเท่าไหร่นัก เพราะเกรงใจท่านแต่อันที่จริงพ่อของพลอยเอ็นดูเธอเสมอ
“เรื่องแค่นี่เอง”
“ขอบใจนะ วันนี้ฉันจะเลี้ยงข้าวพวกแกเอง อยากกินอะไรสั่งโล๊ด”
“จัดไป ฉันจะสั่งให้ขนหน้าแข้งแกเกลี้ยงเลยคอยดู” คำพูดของเดมี่ทำให้ริต้าถึงกับยิ้มออกมา เพราะความแค้นใจที่เธอบอกเพื่อนว่าเป็นลุงซึ่งเดมี่รับไม่ได้เป็นอย่างยิ่ง
“สั่งมากินไม่หมดแกจ่ายเองนะ”
“ค่า คุณนายริต้า”
“คุณนายห่าอะไร ทำงานตัวเป็นเกลียวหัวเป็นน็อตอยู่ทุกวัน” เธอเองยังคงห่างไกลจากคำว่าคุณนายมาก เพราะตอนนี้เธอทำงานหนักเพื่อเก็บตังซื้อบ้านคืนมา ไหนจะเงินสำรองชีพอีก นั้นยิ่งทำให้เธอรีบหาเงินมากเป็นพิเศษ
“ไม่อยากเหนื่อย ก็หาผัวรวย”
“พูดง่าย มีผัวรวยฉันไม่เอาด้วยหรอก” ผู้ชายรวยไม่ได้อยู่ในหัวของริต้าแม้แต่น้อย เพราะเธอก็ไม่ได้รวยอะไรมากแต่แค่ขยันและได้โอกาสเข้ามาในชีวิตทำให้เธอนั้นมีโอกาสหารายได้มากกว่าคนอื่นก็เท่านั้นเอง
“อ้าว!!แล้วแกต้องการยังไง”
“ผู้ชายที่รักฉันแค่คนเดียว จะจนก็ค่อยสร้างไปด้วยกัน อีกอย่างมีสามีรวยฉันก็ไม่อยากจะให้เขามากดขี่ข่มเหงด้วย” มีสามีรวยก็ดีแต่เธอแค่รู้สึกว่าคนรวยบางคนชอบเอาเปรียบคนอื่น ไม่เคยเห็นหัวคนจนซึ่งข้อนี้เธอรับไม่ได้เป็นอย่างมาก
ไหนจะต้องมีเรื่องแม่ผัวกับลูกสะใภ้อีก เห็นในละครหลังข่าวแค่คิดว่าชีวิตนี้จะต้องเจอแบบนั้นเธอก็รู้สึกปวดหัวรอเลย อีกอย่างอาชีพพริตตี้ที่เธอเคยทำมันยังคงติดตามห้อยท้ายอยู่ไม่สามารถลบออกไปได้ใครจะมารับได้ เพราะคนส่วนใหญ่ตัดสินคนจากภายนอก
“จ๊ะ!!เอาแบบกัดก้อนเกลือกินเลยไหมยะ”
“ค่า พวกแกก็รู้นิ ว่าฉันเป็นพริตตี้มาก่อน ผู้ดีที่ไหนอยากจะได้เมียและสะใภ้แบบนั้นกัน” ริต้าพูดที่ใจตัวเองคิดออกมา ทำให้เดมี่และพลอยต่างเข้าใจในความคิดของเธอ
“ก็จริงอย่างที่แกพูด แต่ฉันว่าไม่ใช่กับคนรวยทุกคนหรอก”
“อย่าพูดว่าจะมีผัวรวยเลย ขอให้มีผัวก่อนไหม” คำพูดของพลอยทำให้เดมี่และริต้าเงียบสนิท เพราะริต้าเองก็ยังไม่มีแฟนหรือเปิดใจให้ใครเข้ามาในโลกส่วนตัวของเธอได้
“แหม!!พลอย ฉันจิ้มเอายังได้เลย”
“จ๊ะ!!แม่คนสวย แม่พริตตี้ตัวท็อป” คำพูดกระแหนะกระแหน่ของเดมี่ ไม่ได้ทำให้ริต้าสะทกสะท้านแต่อย่างใด เธอเชิดหน้ารับด้วยความภาคภูมิใจในความสวยของตัวเอง
“ใช่มะ? แกก็เห็นด้วยกับฉันนิเดมี่”
“สวยฉันยอมรับแต่สวยแล้วไม่มีผัวฉันรับไม่ได้”
“เดมี่!!ฉันไม่เอาใครต่างหากย่ะ” ริต้ากอดอกทำให้งอนใส่เดมี่เหมือนเด็กน้อย ความน่ารักของริต้าอยู่ในสายตาของบุคคลที่แอบมองจากมุมหนึ่งของห้าง
“นี่ถ้ากูไม่รู้จักมึงนะไอ้ทัพ กูคิดว่าแม่ง!!โรคจิตชัด ๆ”
“ไอ้สัส!!” กองทัพละสายตาจากเป้าหมายหันหน้ามามองเพื่อนรักด้วยสายตาเฉียดเฉือน ทำให้ปริญต้องเงียบปากของตัวเอง ก่อนที่จะโดนกองทัพตบกระบาลเอาได้
“ยิ้มโรคจิต จนกูชักจะสงสารน้องคนสวยคนนั้นแล้วนะเว้ย”
- ผู้เขียน
