“แล้วเจ้าหญิงกับเจ้าชาย ก็แต่งงานกันและอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข” นิทานเล่มโปรดของลูกสาวจบลง แต่คนฟังสิยังนอนตาปรือไม่ยอมหลับทำราวกับว่าไม่ง่วง ทั้งที่ในความเป็นจริงคงรู้สึกง่วงเต็มที เพียงแต่ฝืนดื้อดึงเพราะอยากฟังนิทานอีกเรื่อง
“นอนได้แล้วนะคะลูกหมูน้อยของแม่หมู”
เส้นด้ายยิ้มบางเบาที่มุมปากหลังจากเห็นลูกสาวพยายามฝืนตาเอาไว้
กวินเองก็ยิ้มไม่ต่างจากแม่ของลูก แถมยังไม่ยอมให้สองสาวเป็นแม่หมูกับลูกหมูโดยไม่มีพ่อหมูจึงรีบเอ่ยแทรก
“ของพ่อหมูด้วยครับ” เขาลูบหัวแม่หนูน้อยที่นอนอยู่ตรงกลางระหว่างพ่อกับแม่ด้วยความรัก
เด็กอะไรก็ไม่รู้ดื้อจริงเชียวแต่ดื้ออย่างไรพ่อก็หลงหนักมาก เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม
“ขอฟังอีกหนึ่งเรื่องค่า นะคะน้าพ่อหมูแม่หมู พลีสสสสส”
ยัยหนูรู้งานมองพ่อสลับกับแม่พลางกะพริบตาปริบๆ คำว่าพลีสมักจะทำให้เธอได้ตามที่ต้องการ
“มาอ้อนแบบนี้แล้วใครจะทนไหว งั้นแด๊ดดี้อ่านให้ฟังเองลูก”
