ภายในบ้านของกวินไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ทั้งเฟอร์นิเจอร์ พวกข้าวของเครื่องใช้ รวมถึงแม่บ้าน คนสวน คนขับรถ ทุกอย่างยังเหมือนเดิม
เส้นด้ายหันมองรอบตัวก่อนจะถอนหายใจ เธอไม่ชอบการตกแต่งบ้านโทนนี้เลย ถ้าเปลี่ยนได้ก็อยากจะเปลี่ยน ดูสิเห็นแล้วมันรู้สึกเศร้าอย่างไรก็ไม่รู้ ไร้ชีวิตชีวา แต่มันเป็นบ้านของกวินเธอจะไปทำแบบนั้นได้อย่างไร
“ไหนคะห้องนอนเจ้าหญิงของลูกหมู”
“เดี๋ยวแด๊ดดี้พาไปค่ะ ไปทางนี้ลูก”
คุณพ่ออุ้มลูกสาวขึ้นมาก่อนจะเดินไปทางลิฟต์
เส้นด้ายเดินตามหลังสองพ่อลูกและแอบสังเกตทุกอย่างรอบตัวไปด้วย มุมปากมีรอยยิ้มประดับอย่างไม่รู้ตัวเมื่อหันไปเห็นรูปแต่งงานที่ยังแขวนอยู่ที่เดิม
“พี่ไม่เคยเอาออกนะ ถึงด้ายจะไม่อยู่แต่บ้านหลังนี้ยังมีคุณผู้หญิงชื่อเส้นด้ายเสมอ”
“บอกทำไม ไม่เห็นอยากรู้เลย”
“เหรอนึกว่าอยากรู้ เห็นยืนมองรูปแต่งงานแล้วยิ้ม”
“ไม่ใช่ ไม่ได้ยิ้มเพราะรูป”
“แล้วยิ้มเพราะอะไร”
