เมื่อแสงอรุณลอดผ่านผ้าม่านเข้ามากระทบเปลือกตา หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงมานานหลายชั่วโมงเริ่มรู้สึกตัวช้าๆ และปวดเมื่อยตามเนื้อตัวจนอยากจะหลับอีกสักรอบหรือสองรอบ แต่เส้นด้ายเหลือบไปเห็นนาฬิกาบนหัวเตียงเสียก่อนจึงเด้งตัวลุกขึ้นมาด้วยความตกใจ
“จะเที่ยงแล้วเหรอ ตายแล้วป่านนี้ลูกเป็นยังไงบ้าง”
คุณแม่ลูกหนึ่งคว้าโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นข้อความของกวินที่บอกว่าตัวเองจะพาลูกสาวไปทำงานด้วยก็โล่งอก แล้วถอนหายใจเฮือกก่อนจะเอามือมาตีหน้าผากตัวเองอย่างไม่เบานัก
“หลับนานขนาดนี้ได้ยังไงฉัน สิบโมงจะครึ่ง!”
เพ่งมองนาฬิกาดีๆ พบว่าตอนนี้เวลาล่วงเลยใกล้จะได้กินมื้อเที่ยงแล้ว เธอไม่ได้ตื่นสายขนาดนี้มานานเท่าไรแล้วนะ คิดไปคิดมาก็นานพอสมควร
“พี่วินส่งอะไรมาให้ดู” เธอพึมพำเมื่อเห็นข้อความของกวิน ไม่รอช้าที่จะกดเข้าไปในแอปพลิเคชันไลน์เพื่อดูคลิป
“มีคนดูแลลูกแทนมันก็ดีเหมือนกันนะ”
หญิงสาวอมยิ้มด้วยความชอบใจหลังจ
