บทที่ 1 หน่ายใจ
1783 คำ
บทที่ 1 หน่ายใจ
ห้องคลอด…
“ คุณแม่เบ่งนะคะ ฮึบ.. หายใจเข้าลึกๆ ค่ะ ”
“ โอ๊ยย ฮึบ…เฮ้ออ ”
“ อุแว้ๆ ”
สามวันต่อมา…
“ ค่าใช้จ่ายทั้งหมด20000 บาทค่ะ ” ตกใจนะ มันมากเกินที่ตั้งไว้เสียอีก แต่ก็นะ เมียเขาดันเจ็บท้องคลอดตอนอยู่ที่บ้านแม่ยาย ซึ่งอยู่ใกล้โรงพยาบาลเอกชนพอดี
“ เอ่อ....คือว่า ” ใบหน้าเริ่มซีดเผือด
“ ผ่อนได้ค่ะ นี่ค่ะคือรายละเอียดของการผ่อนชำระ แต่วันนี้ต้องจ่ายมาห้าพันก่อนนะคะ ”
“ เอ่อ…ผมขอเวลาสักหนึ่งวันได้ไหมครับ พรุ่งนี้จะมาจ่ายให้เลย ” พูดอย่างละอาย
“ ตอนนี้คุณมีเงินติดตัวเท่าไหร่คะ? ” พยาบาลยังยิ้มตอบ
“ 3000 ครับ ”
“ งั้นเอามา 2000 ก่อนก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาจ่ายอีก 3000 บาทนะคะ ”
“ ครับ ”
“ และที่จำชำระแบบผ่อนรายเดือนเอาเป็นเดือนละ1500 นะคะ ”
“ ครับ ” ยิ่งพูดก็ยิ่งอาย เพราะเงินแค่นี้อาจจะเป็นเศษเงินของคนอื่นก็ได้ แต่สำหรับเขามันเยอะมาก
พอมีลูก สมาชิกเพิ่มขึ้น รายจ่ายก็จะเพิ่มขึ้นอีกเท่าตัว
และวันนี้ก็เป็นวันที่เมียและลูกได้ออกจากโรงพยาบาลเสียที ยิ่งอยู่นานค่าใช้จ่ายจะยิ่งเยอะ และมันเป็นความโชคดีที่ทั้งแม่และลูกแข็งแรง หมอเลยให้กลับบ้านเลย
บ้านเช่า…
“ ทำไมพี่ไม่เช่าห้องพักที่ใหญ่กว่านี้อีก ”
“ เงินไม่พอ ” เขาตอบออกไปอย่างคนที่เหนื่อยใจ เพราะยังไม่หายโกรธในเรื่องเพื่อนของเมียที่เหนี่ยวหนี้ ไม่ยอมจ่าย พรุ่งนี้เขาจะหาที่ไหนไปให้โรงพยาบาลกันล่ะ
“ ทำไมถึงต้องทำหน้าตึงด้วย ”
“ เหนื่อย ”
“ ฝนก็เหนื่อยนะ ลูกกินนมทั้งคืนเลย ฝนคิดว่าให้ลูกกินนมผงดีไหม ”
“ มันก็ยิ่งเพิ่มค่าใช้จ่ายสิ ทนไปก่อนได้ไหม น้ำนมของฝนก็ไหลดีหนิ ให้ลูกกินไปเถอะ นมแม่มีประโยชน์นะ ”
“ งั้นฝนก็ไม่มีเวลาไปไหนมาไหนแล้วสิ ถ้าลูกยังติดเต้าอะ ”
“ จะไปไหนอีก มีลูกแล้ว ก็ต้องเลี้ยงลูกอยู่บ้านไม่ใช่เหรอ? ” น้ำเสียงของเขาเริ่มตึง
“ จะให้ฝนเลี้ยงทั้งวันทั้งคืนหรือไง มันเหนื่อยนะ ฝนไม่เอาหรอก ”
“ ก็พี่ต้องทำงานไง ไม่มีวันหยุดเลย ถ้าหยุด! เงินก็หาย ฝนเลี้ยงคนเดียวไปก่อนนะ พี่ขอผ่อนค่าคลอดกับโรงพยาบาลให้หมดก่อน แล้วค่อยหาวันพักให้ตัวเอง จะได้มีเวลาช่วยฝนเลี้ยงลูก ”
“ งั้นฝนขอไปทำงานบ้าง จะได้ช่วยๆ กันได้ ”
“ จะทำงานอะไร ค่อยไปทำ ให้ลูกครบหกเดือนก่อนดีไหม ช่วงนี้อะไรที่ประหยัดได้ก็ประหยัดไปเถอะ ไหนจะค่าโรงพยาบาลที่ต้องผ่อน ค่าเช่าบ้าน แล้วค่ากินอีก มันเยอะแล้วนะ ”
“ ก็นั้นไง ที่ฝนอยากไปทำงาน เราจะช่วยแบ่งเบาภาระไง ”
“ แล้วฝนทำอะไรเป็น ที่ผ่านมา พี่ก็เลี้ยงฝนมาตลอดนะ ” บางครั้งเขาก็อดไม่ได้ที่จะหัวเสียกับความดื้อรันของเมียเหมือนกัน
“ พี่อย่ามาดูถูกฝนนะ ถ้าฝนอยากทำ แม่ฝนก็จะหาให้ได้ ฝนทำได้แน่นอน แล้วนี่จะมาพึ่งพาพี่คนเดียวคงอดตายกันพอดี ค่าแรงได้แค่วันละ300เองไม่ใช่เหรอ? ”
“ เฮ้อ…แล้วเงินที่เพื่อนฝนยืมไปล่ะ จะได้คืนไหม พรุ่งนี้พี่จะเอาไปให้ที่โรงพยาบาลเพราะยังค้างอยู่อีก3000 ถ้าเพื่อนฝนคืนมาครบ 2000 พี่จะไปหามาสมทบอีก 1000 ”
“ เพื่อนยังไม่มีหรอก ”
“ เพื่อนคนไหนที่ยืมไปเหรอ ถ้าเป็นฝันพี่เห็นฝันโพสต์รูปไปกินชาบูอยู่เลย ถ้ามีเงินทำไมไม่จ่ายหนี้หรือว่าจริงๆแล้วฝนเป็นคนใช้จ่ายมันเองกับมือ ”
“ ก็…ยัยฝันนั้นแหละที่ยืมไป รูปนั้นน่าจะหลายวันแล้วมั้ง ”
“ งั้นฝันยืมเงินพวกเราไปกินชาบูเหรอ? ”
“ จะอะไรกันหนักหนากับเพื่อนฝน ถ้ามันมี มันก็ให้เองแหละ ทีเพื่อนพี่อะ พี่เอกที่ยืมไป1000 ไม่เห็นพี่จะได้คืนเหมือนกัน ” เป็นแบบนี้ทุกครั้ง ถ้าพูดเรื่องตัวเอง ฝนก็จะพาลมาหาเรื่องเขาจนได้
“ ถ้าฝนจ่ายไปแล้วก็บอกมาเถอะ พี่จะได้ไม่ต้องหวังลมๆ แล้งๆ แล้ว แต่ถ้าฝันยืมไปจริงๆ ลองโทรให้พี่ฟังดูสิ หรือให้พี่คุยเอง พี่จะถามว่าจะให้คืนเมื่อไหร่ พี่ต้องการใช้เงินเหมือนกัน ”
“ พี่ไม่เชื่อใจฝนเหรอ? ”
“ เฮ้อ… พี่เครียด พี่อยากได้คืน ถ้าฝันยืมไปจริงๆ เพราะตอนนี้พี่ก็ไม่รู้จะหาจากที่ไหนแล้วเหมือนกัน ”
“ ก็บอกแล้วไงว่าฝันมันยังไม่มี! พี่ไม่ได้ยินหรือไงห้ะ! ” ฝนตะเบ็งเสียงดัง
“ อุแว้ อุแว้ ” ลูกชายสะดุ้งตื่น ร้องไห้ทันที
“ นี่ไง ชวนทะเลาะจนลูกตื่นแล้ว ฝนเหนื่อยนะ ” เอาเต้าให้ลูกดูดทันที เสียงเด็กเลยเงียบไป
“ ก็บอกมาสิ ความจริงแล้วฝนจ่ายไปหมดแล้วใช่ไหม? ” เขาก็ยังมีลางสังหรณ์ว่าเป็นเมียที่โกหกมากกว่า
“ เออ ใช่! พอใจไหมล่ะ ”
พอได้ยินคำตอบ เข่าแทบทรุด เขาดันด้นหามาจนได้เพื่อจะไว้ให้คลอดลูก แต่ฝนกลับเอาไปจ่ายเล่นหมด และนี่มันไม่ใช่ครั้งแรกด้วย มันหลายครั้งแล้ว
และทุกครั้ง ถ้าฝนรู้ว่าเขาเก็บเงินไว้ที่ตัวเอง เธอมักจะโกรธ จนเขาต้องให้เธอเป็นคนเก็บเป็นคนถือเงิน และเขาก็พยายามย้ำหนักย้ำหนาว่า เงินนั้นไว้ใช้ทำอะไรบ้าง แต่ฝนก็เหมือนจะไม่ฟัง เอาไปจ่ายหมดทุกครั้ง จนบางครั้งก็ท้อแล้วเหมือนกัน ถ้ายังอยู่กันแบบนี้ ไม่มีวันได้ลืมตาอ้าปากแน่นอน เครียดโว้ยย!
มือหนายกขึ้นเสยผมอย่างลวกๆ แล้วเอาไปเท้าสะเอว พร้อมมองไปทั่วห้องเช่าอย่างเหนื่อยล้า คิดไม่ออกว่าจะทำไงต่อ…
“ พี่จะไปไหน ” เขาหันหลังก้าวเท้าออกจะห้องเพื่อจะไปสงบสติอารมณ์...แต่คนเป็นเมียถามขึ้นเสียก่อน
“ … ” ไม่ได้พูดแต่หยุดนิ่ง...และไม่ได้หันไปมองด้วย
“ ช่วยกันดูลูกก่อนสิ ฝนเหนื่อย อยากพักบ้าง ”
“ พี่ก็เหนื่อย แต่พี่ต้องไปหายืมเงินคนอื่นก่อน เพื่อจะเอาไปใช้หนี้ ไม่งั้นพรุ่งนี้ไม่มีเงินไปให้ที่โรงพยาบาลน่ะ ” เขาพูดจบก็เดินไปทันที ปล่อยเมียให้อยู่กับลูกน้อยไปตามลำพัง
ตลอดสดปากคลอง…
ตลาดแห่งนี้ เป็นตลาดที่ใหญ่ที่สุดของตำบลที่เขาอาศัยอยู่ พ่อค้าแม่ค้าส่วนใหญ่ก็เป็นชาวบ้านนี่แหละ
“ พี่แสน! ” มีคนเอ่ยทัก พร้อมยกมือเรียวโบกไปมา
“ ครับครูดาว ”
“ พี่แสนว่างไหมคะ ดาวจะให้ไปซ่อมรถจักรยานให้หน่อย ล้อรถมันรั่วค่ะ เปลี่ยนยางเป็นไหมคะ? ”
“ ว่างครับ ตอนนี้เลยไหม ”
“ แล้วพี่มาตลาด ไม่ใช่มาหาป้าสาวเหรอคะ? ”
“ อ๋อ กะว่าจะมาหาแม่นั่นแหละ แต่ไม่เป็นไร ไปซ่อมรถครูดาวก่อนก็ได้ ”
“ อ๋อ…ค่ะ ”
“ งั้นไปรถผมเถอะ ”
เขามีเพียงรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจ คันเก่าที่พามาตั้งแต่สมัยวัยรุ่นแล้ว เป็นคันโปรดที่อยู่กับเขามาแสนนาน
ครูสาวคนนี้เป็นครูมาจากถิ่นอื่น เป็นเด็กในเมือง มาสอนเด็กบ้านนอก ในหมู่บ้านของเขา ซึ่งโรงเรียนในหมู่บ้าน มีครูน้อยมาก ไม่มีใครอยากจะมาสอนที่ทุรกันดารหรอก แต่แปลกที่เธอคนนี้กลับมาประจำการที่นี่
ใครๆ ก็ต่างรู้จักครูดาว เธอมารับราชการครูได้สามปีกว่าแล้ว เป็นครูสอนเด็กอนุบาล และวันเสาร์อาทิตย์ก็รับสอนพิเศษ และเลี้ยงเด็กรายวันด้วย
เป็นครูที่ใอายุน้อยและใจดีมากๆ เด็กๆ ชาวบ้านต่างรักเธอ และเธอก็มักจะจ้างเขาทำนู่นี่นั้นประจำเพราะเขาทำเป็นทุกอย่าง
ดูจากหน้าตา น่าจะมาจากตระกูลผู้ดี แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเลือกมาที่นี้ แทนที่จะหาที่ที่ดีกว่านี้และยิ่งเป็นสาวโสดด้วย ไม่รู้ทำไมถึงเลือกจะมาหาประสบการณ์ที่ไกลแสนไกลและไม่เจริญในหมู่บ้านแห่งนี้ด้วย
บ้านพักครู…
“ น้ำเย็นๆ ค่ะพี่แสน ”
“ ขอบคุณครับ ” เขากำลังซ่อมจักรยานอยู่ ครูดาวผู้จิตใจดีก็หาน้ำหาท่ามาให้
“ ดาวได้ยินมาว่าพี่ฝนคลอดแล้วใช่ไหมคะ ”
“ ครับ เพิ่งกลับถึงบ้านเมื่อกี้เลย ”
“ เอาไว้ว่างๆ ดาวจะไปเยี่ยมนะคะ พี่แสนย้ายไปอยู่ที่บ้านเช่าท้ายซอยใช่ไหมคะ? ” ที่สนิทเพราะไปมาหาสู่กันบ่อยๆ ไม่ใช่เรื่องอะไรหรอก เวลามีของที่พังหรือเสียหาย เธอมักจะเรียกเขามาซ่อมประจำหรือบางทีก็มาตัดหญ้าหน้าบ้านพักให้
เธอมักจะเรียกใช้บริการเขา ความจริงเธอเข้าได้ดีกับทุกคนจริงๆ นะ อัธยาศัยก็ดี นี่ถ้าฝนได้สักครึ่งครูดาว เขาคงเบาใจไม่น้อย ไม่ต้องหน่ายใจอย่างทุกวันนี้
“ ครับ ”
“ ถ้าซ่อมรถเสร็จแล้ว ไปดูไฟในห้องน้ำให้หน่อยนะคะ มันติดๆ ดับๆ มาสองวันแล้ว ”
“ ได้ครับ ” เขาก็ซ่อมรถจักรยานจนเสร็จ แล้วไปต่อในห้องน้ำ ซ่อมไฟต่อจนเสร็จ
“ นี่ค่ะ ค่าเสียเวลา ” เธอยื่นใบสีม่วงมา ซึ่งมันมากเกินไปสำหรับสิ่งที่เขาทำไปนะ
“ ผมไม่มีเงินทอน ”
“ ที่เหลือจากค่าแรงเอาไว้ให้เจ้าหนูน้อยนะคะ ดาวให้ค่ะ ”
“ เอ่อ…ไม่เป็นไรครับ ผมเกรงใจ ”
“ มีอะไรต้องเกรงใจกันอีก อีกอย่างดาวก็รบกวนพี่บ่อยๆ ด้วย มันเกินคำว่าเกรงใจแล้วค่ะ รับไปเถอะ ” เห็นเขาไม่ยอมรับมันสักที เธอจึงจับยัดใส่มือเขาให้กุมไว้ทันที
“ ขอบคุณมากเลยนะครับ ”
“ ค่ะ ” เธอส่งยิ้มให้ ด้วยรอยยิ้มที่แสนหวาน เข้ากับใบหน้าเรียวรูปไข่พอดีพองาม
ยิ่งเขาเห็นรอยยิ้มนั้น ใจเขาก็ยิ่งเต้นไม่เป็นจังหวะ มันเป็นเหมือนตอนที่จีบกับฝนใหม่ๆ เลยแฮะ…
เขารีบส่ายหัวให้ความคิดบ้าๆ นั่นออกไปพร้อมขอตัวกลับบ้านทันที
❤️_________❤️
นามปากกาผกายมาส
- ผู้เขียน
