บทที่ 27
กู้บัลลังก์
หยวนหรงหย่งหมิงมองราชองครักษ์คนสุดท้ายที่เขาปลิดชีพด้วยหางตา เพียงพริบตาร่างสูงก็ทะยานจากไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับว่าเขามิเคยมาที่แห่งนี้มาก่อน
ท้องพระโรงเมืองหนิงอัน
หยวนหรงหย่งหมิงเดินเข้ามาในท้องพระโรง การมาของเขาทำให้เสียงเอะอะโวยวายด้านในเงียบลงในทันที หยวนหรงหย่งเจิ้นยิ้มกว้างให้น้องชายของตนอย่างยินดี เหล่าขุนนางที่ถูกเรียกตัวมายามดึกก้มศีรษะให้เขาอย่างเคารพและหวาดหวั่นไปในตัว ยามที่เขาเดินผ่านคล้ายมีไอเย็นแผ่ซ่านออกมาจากตัวเขาประหนึ่งลมหนาวในตงเทียนพัดผ่าน
ดวงตาคมมองไปยังชุ่ยฮองเฮาและหยวนหรงหย่งเจี้ยนด้วยหางตา ท่าทางหวาดหวั่นไร้สง่าราศรีของคนทั้งคู่ไม่หลงเหลือเค้าเดิม ทำให้มุมปากเขายกยิ้มเพียงเล็กน้อยราวมิใส่ใจ ไม่นานผู้ที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง
“ถวายพระพรฝ่าบาท”
เหล่าขุนนางและองค์ชายต่างพากันย่อกายก้มศีรษะ เสนาบดีหลิวให้คนวางเก้าอี้ประทับตรงกลางท้องพระโรง ตอนนี
