“อื้ออ~” เสียงครางในลำคอดังขึ้นแผ่วเบาในตอนที่ร่างบอบบางซึ่งนอนขดตัวอยู่บนเตียงขยับตัวอย่างเชื่องช้า
สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือความเจ็บแปล๊บของช่วงล่างที่ประเดประดังเข้ามาอย่างจัง ทั้งเจ็บทั้งแสบ ช่วงท้องก็หน่วงๆ จุกๆ เจ็บจนน้ำตาเกือบเล็ด ไอความเย็นของเครื่องปรับอากาศที่สาดกระทบลงมาบนผิวเนียนกระตุ้นให้มิลลิค่อยๆ เปิดเปลือยตา
“ตื่นแล้วเหรอ” เสียงถามดังอยู่ไม่ไกล ตากลมโตกลอกกลิ้งมองหาก่อนจะเห็นว่าเขายืนสูบบุหรี่มองเธออยู่ห่างๆ
“จะขี้เซาอะไรขนาดนั้น ควรตื่นตั้งนานแล้วนะ” อยากจะอ้าปากเถียงเหลือเกิน ว่าที่เธอเป็นแบบนี้มันก็เป็นเพราะเขา เขาที่เอาแต่ใจและกอบโกยจากเธอเหมือนคนอดอยากปากแห้ง กินเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม จนสภาพเธอมันต้องเป็นแบบนี้
แต่เหนื่อยจะเถียง ปวดท้องมาก จุกจนต้องหลับตาอีกครั้ง ไม่มีแรงจะเถียงเขาจริงๆ
“ถ้าเธอจะนอนที่นี่ฉันจะปล่อยเธอไว้คนเดียวแล้วนะ ขี้เกียจรอแล้วว่ะ”
“พี่จะไปไหน”
