“ขอออกไปเดินเล่นด้านนอกได้ไหมคะ” มิลลิสบตากับคนที่เธอกำลังเอ่ยปากขออนุญาต และแน่นอนว่าเขาเคยพูดจาร้ายกาจกับเธอแบบไหนตอนนี้มันก็ยังเหมือนเดิม
เริ่มจะชินแล้ว ก็ทำใจเอาไว้แล้วแหละ จากนี้จะพยายามทำทุกอย่างให้ชินกว่าเดิม
ร่างบอบบางเดินตัวปลิวออกมาที่หน้าร้าน กวาดสายตามองรอบๆ ก่อนจะปลีกตัวไปนั่งบริเวณลานกว้างเล็กๆ ที่มีเก้าอี้ให้นั่ง พยายามคิดทบทวนในสิ่งที่เธอเจอและต้องเจอต่อจากนี้ ท้ายที่สุดก็ทำได้เพียงถอนลมหายใจออกมาหนักๆ จะไปเลี่ยงอะไรได้ สุดท้ายเธอก็เลือกวิธีนี้ด้วยตัวของเธอเอง
“ก็คนมันไม่มีทางเลือกนี่นา” เจ้าของร่างบางบ่นกระปอดกระแปด หน้าหงอยๆ ที่ใครๆ เคยเห็นต่างก็บอกว่าใจอ่อน มันใช้ไม่เคยได้กับคนอย่างเขา
“ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ” เสียงจากทางด้านข้างส่งผลให้ใบหน้าจิ้มลิ้มหันมองอัตโนมัติ จากนั้นก็พยายามกวาดสายตามองออกไปด้านข้าง หาความเป็นไปได้ที่เขาอาจจะคุยกับคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ
“ผมหมายถ
