“เหี้ยอะไรของกูวะ!” เสียงสบถหยาบดังขึ้นพร้อมกับมือหนาที่ดึงทึ้งผมของตัวเองอย่างหงุดหงิด
ตั้งแต่ตอนตีห้าที่มิลลิหายออกไปจากห้อง ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงเช้า เขาไม่เห็นว่าจะมีใครกลับมา และแทนที่เขาจะขึ้นไปนอนบนเตียงและหลับแบบสบายใจเหมือนที่คิดเอาไว้ ทว่ามันกลับเป็นค่ำคืนที่เขานอนไม่หลับ
พยายามข่มตาให้หลับ แต่มันกลับเหมือนคนที่ซัดกาแฟมาจนเกินลิมิต ตาแข็งจนไม่สามารถข่มตาให้นอนได้
แน่นอนว่าไม่ได้เป็นห่วงหรอก ไม่ได้มีความรู้สึกแบบนั้นเลยสักนิด ที่เป็นกังวลอยู่ในตอนนี้คือเสื้อผ้าของเธอยังอยู่ที่นี่ แม้การที่เธอมาที่นี่เธอจะมาแต่ตัว แต่ถ้าเธอออกไปเขาก็คงสบายใจกว่าถ้าเธอเก็บของทุกอย่างออกไปด้วย ทำให้เห็นชัดเจนไปเลยว่าเธอไปแล้วจริงๆ
แต่นี่เธอเดินออกไปทั้งที่หยิบเงินในกระเป๋าของเขาไปแค่ไม่กี่บาท ทำแบบนั้นเพียงแค่เรียกร้องความสนใจหรือคิดจะทำอะไรกันแน่
ถ้าเธอกลับมามันก็แปลว่าเขาดีใจไม่สุดไหมวะ เพ
