“ไประเริงที่ภูเก็ตมา สนุ้ก...สนุก มันหยดติ๋งเลยแหละ” สาวปากดีย้อนกลับไปจนอีกฝ่ายนิ่งอึ้ง ดวงตาคมกล้าเขม่นมองธัญชนกด้วยความโกรธและไม่พอใจ แต่ยังคงนั่งเฉยข่มอารมณ์เอาไว้
“เธอน่าสำนึกไว้บ้างนะ ว่ากำลังจะแต่งงานมีผัวเป็นตัวเป็นตนแล้ว ไม่ใช่เที่ยวไปวิ่งโร่นอนแบให้ผู้ชายคนอื่นเขาทะลุทะลวงไปถึงไหนๆ แบบนี้ ตัวเองไม่มีค่าก็อย่าทำให้มันไร้ค่าไปกว่านี้ เห็นแล้วมันทุเรศ” คำต่อว่าของสิงหาเรียกความโมโหให้กับธัญชนกได้ในทันที ไม่มีใครว่าเธอเสียๆ หายๆ อย่างนี้มาก่อนเลย คำพูดของเขาแปลความหมายว่าเธอ “ร่าน” ไม่ได้ จะยอมให้นายปากกล้าคนนี้มาว่าเธอแบบนี้ไม่ได้
“นายกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้ นายไม่มีสิทธิ์ รู้ขอบเขตของตัวเองบ้างนะว่าเป็นใคร ไม่ใช่มาทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของฉันอย่างนี้” เสียงหวานแข็งกร้าว
“ใช่ ฉันไม่ใช่เจ้าบ่าวของเธอ ฉันไม่ใช่เจ้าข้าวเจ้าของเธอ แต่ฉันเป็นคนควบคุมความประพฤติของเธอไม่ให้ร่านไปมากกว
