10
1305 คำ
“ได้ครับ ผมจะดูแลเอินเท่าที่จะดูแลได้ครับ”
สิงหาแบ่งรับแบ่งสู้ เขาเองก็ไม่อยากเข้าใกล้เธอมากนัก ตั้งแต่เกิดไฟฟ้าช็อตในคืนนั้น เขาบอกตัวเองว่าต้องอยู่ห่างเธอเข้าไว้ ก่อนที่หัวใจของเขาจะทรยศญาติหนุ่ม มีใจให้กับว่าที่เจ้าสาวของกฤตยศ
“ขอบคุณมากครับ”
เกษมศักดิ์รู้สึกวางใจที่สิงหาตกปากรับคำจะดูแลลูกสาวระหว่าง ที่เขาไม่อยู่ จะให้พีรศักดิ์ดูแลเหมือนเคยก็ไม่ได้ เนื่องจากพีรศักดิ์เองก็จะต้องไปช่วยงานเขาที่ไร่เหมือนกัน หากสิงหาไม่ได้มาพักที่บ้านของเขา เกษมศักดิ์คงต้องพาธัญชนกไปไร่สองนารีด้วย เป็นจังหวะดีเหลือเกินที่สิงหามาอาศัยอยู่ที่บ้านของเขา หน้าที่ดูแลธัญชนกจึงตกอยู่กับสิงหาโดยปริยาย เพราะอย่างน้อยสิงหาก็มีศักดิ์เป็นหลานของยศวิน ความไว้ใจและเชื่อใจจึงไม่น้อย แต่ไม่รู้ตัวเลยว่า เกษมศักดิ์กำลังฝากปลาย่างไว้กับแมว
สองวันหลังจากที่เกษมศักดิ์ไปไร่สองนารี ธัญชนกก็เตรียมตัวออกเดินทางเช่นกัน วันนี้เธอตั้งใจจะไปพักผ่อนที่เกาะลันตาจังหวัดกระบี่ การเดินทางไปท่องเที่ยวในครั้งนี้หญิงสาวได้ขออนุญาตบิดาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว สาวร่างสวยเดินถือกระเป๋าลงมาชั้นล่าง เมื่อสาวใช้ประจำบ้านบอกว่ารถแท็กซี่มาถึงแล้ว
“ดูแลบ้านดีๆ นะนุ่ม”
ธัญชนกย้ำกับนุ่มสาวใช้ประจำบ้านอีกครั้ง ก่อนออกเดินทางแต่สายตากวาดมองไปทั่วบ้าน เหมือนกำลังหาใครบางคนอยู่
“ค่ะคุณเอิน นุ่มเอากระเป๋าไปที่รถแท็กซี่ให้นะคะ”
นุ่มเอ่ยบอกพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางของเจ้านายสาวไปที่รถแท็กซี่ โดยมีร่างของธัญชนกเดินตามไปติดๆ ระหว่างที่เดินไปยังหน้าประตูรั้วบ้านนั้น นัยน์ตาหวานซึ้งมองไปยังบ้านที่กำลังปลูกสร้าง ซึ่งเห็น ได้ชัดเพราะตอนนี้รั้วที่กั้นกลางถูกทุบให้พังลง เสมือนกับว่าบ้านของบิดากับเรือนหอของเธออยู่ในรั้วเดียวกัน แต่คนที่เธออยากเห็นก็ไม่ปรากฏในสายตา ปกติสิงหาจะยืนคุมงานก่อสร้างอยู่ด้านนอก วันนี้เธอเห็นเพียงคนงานก่อสร้างเท่านั้น
“เที่ยวให้สนุกนะคะคุณเอิน”
นุ่มเอ่ยบอกเจ้านายสาว ก่อนจะปิดประตูรถแท็กซี่ มองท้ายรถที่เคลื่อนตัวออกห่างหน้าประตูบ้านไป จากนั้นก็เดินเข้าบ้านเมื่อหมดหน้าที่ของตัวเอง
การเดินทางมาจังหวัดกระบี่เป็นไปอย่างราบรื่น เธอเดินออกมาจากสนามบินเพื่อมารอรถตู้ที่นัดหมายกันไว้ แต่พอเดินพ้นประตูของสนามบิน สายตาของเธอสะดุดกับชายคนหนึ่ง รูปร่างท่าทางของเขาคุ้นตาเธอเหลือเกิน เขาคนนั้นสวมแว่นตาสีชาเข้ม สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนสีน้ำเงิน อีกทั้งเคราที่ขึ้นอย่างเป็นระเบียบคล้ายกับถูกตกแต่งอยู่ตลอดเวลานั้น มันเป็นเครื่องชี้ชัดได้เป็นอย่างดีเลยว่า เขาคนนั้นคือใคร แต่จะเป็นสิงหาได้อย่างไร เนื่องจากตอนนี้เขาพักอาศัยอยู่ที่บ้านของเธอ หญิงสาวกำลังปลอบใจตัวเองว่าคงไม่ใช่เขาแน่นอน แต่พอผู้ชายคนนั้นถอดแว่นตาออก ส่งยิ้มให้เธออย่างคนอารมณ์ดี อาการตกตะลึงก็เกิดขึ้นกับธัญชนกทันที
“นายมาที่นี่ได้ยังไง?” ธัญชนกเปิดฉากเอ่ยถามสิงหาที่ยืนยิ้มไม่หุบ
“นั่งเครื่องบินมา”
“แล้วมาที่นี่ทำไมมิทราบ?” เธอถามต่อ
“มาเที่ยว”
“เที่ยว เที่ยวที่กระบี่อย่างนั้นเหรอ?”
“ใช่” เขาตอบสั้นๆ แต่ได้ใจความ อะไรมันจะใจตรงกันกับเธออย่างนี้ เธอเองก็มาเที่ยวกระบี่ นายสุดกวนก็มาเที่ยวกระบี่ คงไม่ได้ไปที่เกาะลันตาเหมือนกับเธอหรอกนะ
“นายมาเที่ยวที่กระบี่ นายจะไปเที่ยวที่ไหน?”
“นี่แม่คุณ จะเล่นตอบคำถามอีกนานมั้ย ฉันยืนรอเธอตั้งนานแล้วนะ เมื่อย ขึ้นรถได้แล้ว”
สิงหาพูดตัดบท เริ่มรู้สึกรำคาญกับคำถามของเธอขึ้นมาบ้างแล้วเปิดประตูรถตู้ออกกว้าง เพื่อให้ธัญชนกเข้าไปนั่งด้านใน ทว่าหญิงสาวกลับไม่เข้าไปนั่งอย่างที่เขาคิด ยืนตาค้างเมื่อได้ยินคำพูดของเขา
“มารอฉัน มารอทำไม?” นี่แหละที่เธอสงสัย เขามารอเธอทำไม
“อ้าว ก็ฉันจะไปเที่ยวเกาะลันตากับเธอไง”
คำตอบของสิงหาทำให้ดวงตาของหญิงสาวตระหนกตกใจกับ คำตอบของเขาไม่น้อย ไปเที่ยวกับเธอ เขารู้ได้ยังไงว่าเธอจะไปเที่ยวเกาะลันตา ธัญชนกจำได้ว่าเธอไม่ได้บอกเขาว่าจะไปเที่ยวเกาะลันตา เมื่อวานนี้หญิงสาวโทรศัพท์ไปขออนุญาตบิดาเรื่องที่จะไปพักผ่อนที่เกาะลันตา จากนั้นเธอก็บอกสาวใช้ทั้งสองคนและคนสวน ฝากฝังให้ทั้งสามคนดูแลบ้านให้ดีระหว่างที่เธอไม่อยู่ หรือว่าหนึ่งในสามของคนรับใช้จะเป็นคนบอกเรื่องนี้กับสิงหา ไม่น่าจะใช่ คนรับใช้ของธัญชนกไม่ใช้คนปากสว่างหรือว่ายุ่งเรื่องของเจ้านาย ทำงานตามที่สั่งเท่านั้น แล้วเขารู้เรื่องนี้มาจากใครกัน สาวร่างสวยครุ่นคิดเรื่องนี้ไม่ตก
“นายรู้ได้ยังไงว่าฉันจะไปเที่ยวที่เกาะลันตา ฉันไม่ได้บอกนายซะหน่อย หรือว่านายแอบฟังฉันคุยกับคนรับใช้”
“ไม่ใช่หรอก อาแดนโทรมาหาฉันน่ะ อาแดนบอกว่าเธอจะไปเที่ยวเกาะลันตาให้ฉันไปเป็นเพื่อนเธอหน่อย อาแดนกลัวว่าเธอจะไปเมาอยู่ริมหาดแล้วถูกผู้ชายหิ้วไปน่ะ ฉันเองก็ไม่อยากจะไปหรอก แต่คิดไปคิดมามันก็เป็นหน้าที่ของฉันเหมือนกันที่จะต้องดูแลทรัพย์สินของกฤต ไม่ให้ถูกไอ้พวกหัวงูมันหิ้วเธอไปได้ แค่นี้ชัดมั้ย?”
คำพูดสุดกวน หน้าตายิ่งกวนของสิงหาทำให้ธัญชนกอยากจะกรีดร้องออกมาแล้วเอานิ้วจิ้มไปที่ดวงตาของเขาให้บอดสนิทจะได้ตามเธอไปไม่ได้ ไม่มีวัน เธอไม่มีวันยอมให้เขาไปด้วยเด็ดขาด
“ไม่ ฉันไม่ให้นายไปด้วย”
“สายไปแล้วน้องสาวเพราะตอนนี้ฉันยืนอยู่บนพื้นที่ของจังหวัดกระบี่เช่นเดียวกับเธอ อาแดนสั่งฉันไว้ว่า ให้ฉันดูแลเธอเสมือนน้องสาว คนหนึ่ง ฉันเป็นคนรักษาคำพูด รับปากแล้วก็ต้องทำให้ดีที่สุด น่านะ ไหนๆ ฉันก็มาแล้ว เราก็ไปเที่ยวด้วยกันเลยดีกว่า เธออยู่ไหนฉันอยู่นั่น ลืมคำพูดคำนี้แล้วเหรอ”
“แต่ฉันไม่อยากเที่ยวกับนาย ฉันอยากเที่ยวคนเดียว ไปเลย กลับไปเลยนะ” ธัญชนกยืนกรานคำเดิม ไม่มีวันอยู่เที่ยวกับนายปากเสียเด็ดขาด
“กลัวเหรอ?” คำถามของเขาทำให้คนที่ถูกถามงงเล็กน้อย
“กลัว กลัวอะไร?” เสียงหวานตวัดถาม
“กลัวว่าอยู่ใกล้ฉันแล้วเธอจะสั่นเหมือนวันนั้นไงละ ความกลัวเลยเปลี่ยนเป็นไม่กล้า เธอไม่กล้าอยู่ตามลำพังกับฉัน ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่หลบหน้าหลบตาฉันมาตลอดหนึ่งอาทิตย์หรอก จริงมั้ย?”
คำพูดของเขาจี้ใจธัญชนกอย่างจัง ใช่ เธอกลัวและไม่กล้าอยู่ใกล้เขา มิเช่นนั้นคงไม่หลบหน้าหลบตาเขามาตลอดหนึ่งสัปดาห์ตามที่เขาพูดออกมาจริงๆ แต่มีหรือที่คนอย่างธัญชนกจะยอมเสียหน้า เพียงเพราะคำพูดของสิงหา
- ผู้เขียน
