“โรสเป็นเพื่อนเอิงนะ เราเรียนอยู่ห้องเดียวกันคงไม่มีอะไรหรอก” เธอยังคงมองโลกในแง่ดีเสมอ
“เพื่อนกันทำกันได้มีเยอะแยะไป ยิ่งคนหัวอ่อนอย่างเธอยิ่งแล้วใหญ่ ฉันไม่อยากให้เธอไปจริงๆ นะเอิง”
“ฉันก็ไม่อยากไปหรอกลินเนต แต่ว่า...”
“เพราะมันช่วยเธอในวันนั้นใช่มั้ย?” ลินเนตพูดต่อประโยคที่เพื่อนพูดไม่จบ ธ*****ยพยักหน้าแทนคำตอบ
“เธอก็ปฏิเสธได้นี่ ไม่สบาย ปวดหัว ตัวร้อน ท้องเสีย หรือว่าอะไรก็ได้ ทำไมไม่รู้จักหัดปฏิเสธไปบ้าง” ลินเนตตำหนิเพื่อนอย่างเสียมิได้ หัวอ่อนอย่างนี้มีแต่เสียเปรียบกับเสียเปรียบ
“ก็ ก็มันปฏิเสธไม่ได้นี่ ไม่เป็นอะไรหรอก ฉันกะว่าจะไปแค่เดี๋ยวเดียว ก็จะกลับบ้าน” ธ*****ยพูดในสิ่งที่เธอตั้งใจไว้ ลินเนตทำหน้าคิดหนัก ถอนหายใจอย่างกลัดกลุ้ม
“ถ้าวันนี้ฉันไม่ต้องไปหาพี่ชาย ฉันก็จะไปเป็นเพื่อนเธอด้วย เอิง...เธอโทรไปบอกยกเลิกไม่ได้เหรอ ไม่ต้องไปหรอก ฉันเป็นห่วง”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันกะว่าจ
