หลังจากที่ความทุกข์ทรมานได้จางหายไป ก็ล่วงเข้าเกือบค่อนคืนแล้ว แต่ความเจ็บปวดทรมานในครั้งนี้กลับทำให้เขารู้สึกอิ่มเอมใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เพราะในครั้งนี้ เขาได้มีนางอยู่เคียงข้าง สายตาที่ดูห่วงใย และเป็นกังวลใจในขณะที่นางจ้องมองมาที่เขามันทำให้เขารู้สึกเป็นสุข และอบอุ่นใจ
"ท่านแน่ใจแล้วหรือว่ามิเป็นอันใดแล้ว"
"อือ...ดีขึ้นมากแล้ว เจ้าอย่าได้ห่วงเลย"
"แต่ใบหน้าของท่านยังดูซีดเผือด ไร้สีเลือดเช่นนี้จะให้ข้าวางใจได้เช่นไร"
"เป็นห่วงข้าหรือ" ใบหน้าที่ดูคาดหวังคำตอบของเขาในขณะที่ถามออกมาเช่นนั้นถึงกับทำให้หูจูนหลิง หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ในเมื่อท่านไม่เป็นอันใดแล้ว ข้าขอตัวกลับจะดีกว่า"
นางค่อยๆ ลุกขึ้น เพื่อที่จะเดินจากไป แต่มีหรือที่บุรุษตรงหน้า จะยอมให้เป็นเช่นนั้น เขารีบเลื่อนมือมากอบกุมมือของนางเอาไว้แน่น
"คืนนี้อยู่เป็นเพื่อนข้าจะได้หรือไม่" คำขอที่เอาแต่ใจพร้อมกับใบหน้าที่เ
