ในชั่วขณะหูจูนหลิงเอง ก็ไม่สามารถละสายตาออกไปจากดวงตาคมที่กำลังจ้องมองมาที่นางได้เช่นกัน
ทั้งสองสบสายตากันอยู่เช่นนั้น โดยที่ไม่มีผู้ใดกล่าวความใดออกมา เพราะแม้แต่หูจูนหลิงเองในตอนนี้ ก็เหมือนกับถูกสายตาของเขาดึงดูดให้หยุดนิ่ง ความรู้สึกมากมาย เพียงแค่ได้สบตาก็เกิดขึ้นมา อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งความเจ็บปวด ความสุข ความอบอุ่นและความผิดหวัง ไหนเลยที่นักฆ่าสาวเช่นนางจะเคยมีความรู้สึกเช่นนี้มาก่อน ในชั่วขณะนั้นจึงทำให้หูจูนหลิงไม่สามารถ ทำสิ่งใดได้ นางทำได้เพียงแค่จ้องมองเข้าไปในดวงตาของเขา และทันใดนั้นน้ำตาก็ไหลออกมาเอง โดยที่นางมิทันได้รู้สึกตัว
"หลิงหลิง ในที่สุดเจ้าก็กลับมา" ในตอนนี้หลี่หย่วนเจ๋อ เชื่ออย่างสนิทใจแล้วว่าจะต้องเป็นนางไม่ผิดแน่ เขาค่อยๆ ใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยไปที่หางตาของนางเพื่อซับน้ำตาให้กับสตรีเบื้องหน้าอย่างอ่อนโยน
'เป็นข้าที่ผิดต่อเจ้า ต่อจากนี้ให้ข้าได้ชดเชยในสิ่งท
