PLEASE REMEMBER ME โปรดอย่าลืมฉัน 18+

PLEASE REMEMBER ME -2-

PLEASE REMEMBER ME -2-

Cherlin part ?

"เดี๋ยวฉันพานายไปโรงพยาบาลนะ"

ฉันพูดพลางฉุดตัวชายนิรนามฮีโร่ที่ช่วยฉันไว้จากนิโกรหื่นกามนั่น

"ไม่ ๆ ฉันกลัวหมออ่ะ เธอทำแผลให้หน่อยได้มั้ย"

"อื้ม... ก็ได้"

ฉันพยักหน้าก่อนจะพยุงเขาให้ลุกขึ้น ดูแล้วหมอนี่สีหน้าท่าทางไม่มีพิษไม่มีภัย ไหน ๆ เขาก็เป็นคนช่วยฉันจากนิโกรหื่นกามพวกนั้น ช่วยเขาสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก

หลังจากที่เคลียร์เรื่องนี้กับตำรวจเสร็จ ก็แจ้งความไว้สำหรับออกตามตัวคนร้ายต่อไป

@ห้องพักของเฌอรีน

หมอนี่เป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ได้เข้ามาในห้องของฉัน

"นั่งตรงนี้ก่อน" ฉันบอกให้เขานั่งลงตรงโซฟา ก่อนที่จะไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล

"เจ็บปะ?"

ฉันค่อยทายาลงบนใบหน้าของเขา หมอนี่นายหน้าตาพอใช้ได้ ไม่สิ เรียกว่าหน้าตาดีเลยดีกว่า ฉันเผลอพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้านานไปหน่อย

"ฉันชื่อ ดีเลย์..." หมอนั่นแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม

"อื้ม..." ฉันได้สติจึงรีบทำแผลต่อ

หลังจากที่ทำแผลเสร็จ ชายหนุ่มนามว่าดีเลย์ก็กล่าวขอบคุณพร้อมจะขอตัวกลับ ก่อนจะหยิบเสื้อแล้วเดินไปทางประตู ฉันว่าผู้ชายคนนี้แปลกกว่าทุกคนนะ ทำไมเขาถึงช่วยเราโดยไม่หวังอะไรตอบแทน ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

"เดี๋ยวสิ!!" ฉันรั้งเขาไว้ "คือ...ฉันยังไม่ได้ตอบแทนอะไรนายเลยนะ ที่นายช่วยฉัน"

เขาหยุดเดินทันที ก่อนจะค่อย ๆ หันหน้ามา

"ไม่เป็นไรครับ" ดีเลย์พูดก่อนจะกดล็อกประตู ก่อนเดินออกไป เขาหันมามาเตือนฉัน" ล็อกประตูด้วยนะ อันตรายแย่อยู่ห้องคนเดียว" ก่อนที่ประตูจะปิดลง

ทำไมฉันต้องยิ้มด้วยเนี่ย!! ไม่ ๆ ๆ ๆ ที่เขาว่ากันว่า ผู้หญิงมักจะแพ้ความดี มันคือเรื่องจริงสินะ

ทุก ๆ วัน ฉันยังคงมาที่มหาลัยเป็นปกติ โดยมียัยเฟย์กับขวัญใจ เพื่อนสนิทของฉันอยู่ด้วยกันไม่ห่าง

"แหม เพิ่งจะเห็นคนเย่อหยิ่งแบบคุณเฌอรีน สนใจผู้ชายที่เพิ่งเจอแค่เสี้ยววินาที"

ฉันได้เล่าเรื่องเหตุการณ์เมื่อวานให้ยัยเพื่อนสนิททั้งสองของฉันฟังเรียบร้อยแล้ว ซึ่งยัยพวกนี้เองก็อยากเจอ ดีเลย์มาก ๆ

"อะไร กูก็แค่อยากตอบแทนที่เขาช่วยกูเท่านั้นเอง" ฉันตอบแก้เขินไปและพยายามทำหน้านิ่ง ๆ

"รู้แค่ชื่อ แล้วจะไปตามหาได้ที่ไหนละ" ยัยเฟย์พูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย

"แต่คนเรา รู้หน้าไม่รู้ใจนะ" ยัยขวัญใจพูดเตือนสติ

"อย่าฟังเลย หน้าตาหล่อซะขนาดนั้น ไม่น่าเป็นคนไม่ดีนะ" ยัยเฟย์ค้านขึ้น เพราะถ้าฉันว่าใครหล่อ นั่นคือหล่อจริง ๆ คนอย่างเฌอไม่ชมใครง่าย ๆ

"ค่ะ!! ก็มึงดูคนที่หน้าตาไงอีเฟย์" ยัยขวัญใจส่ายหัวไปมา

"กูไปทำงานก่อนนะ เจอกันดึก ๆ" ยัยขวัญใจเนี่ยก็ขยันเวอร์ ทำงานพาร์ทไทม์ไม่หยุด ไม่ใช่ว่ามันจนนะ แต่เพราะว่ามันเอาเงินค่าเทอมไปซื้อของแบรนด์เนมหมดแล้ว เลยต้องรีบหามาใช้คืน

หลังจากที่ยัยขวัญใจเดินออกไป ฉันกับเฟย์ก็เดินไปตามทางเพื่อกลับหอพัก

"...ไฮ เฌอรีน..." อยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกฉันขึ้นมา

"...นาย??? นายคนที่เจอเมื่อวานนิ..." เป็นนายคนเมื่อวานจริง ๆ ด้วย

"เฮ้ยย เราเรียนมหาลัยเดียวกันเลย" เขาพูดก่อนจะยิ้ม ๆ

"อ่อ อื้ม นี่เพื่อนฉัน ชื่อเฟย์" ฉันแนะนำยัยเฟย์ที่เอาแต่ยืนนิ่งบิดไปบิดมา

"หล่ออ่าาา อยากดั้ย ๆ ๆ ๆ" ยัยนี่พูดขึ้นอย่างไม่อายฟ้าอายดิน ทั้งที่นางมีหลัวฝรั่งอยู่แล้ว

"ดีเลย์ครับ" ดีเลย์หันมายิ้มอย่างหล่อให้ยัยเฟย์ "แล้วพวกเธอเรียนที่นี่หรอ มหาลัยนี้คนไทยเยอะดีจัง" เขาพูดอย่างเป็นกันเอง

"อื้ม เรียนแฟชั่นดีไซน์" ฉันตอบเสียงเรียบ

"เออ เฌอ!!! ไหนแกบอกว่า อยากตอบแทน พ่อหนุ่มหน้าหล่อคนนี้ที่ช่วยเหลือเมื่อวานไง นี่ไง เจอแล้วทำไมไม่พาเขาไปเลี้ยงข้าวล่ะ ไปมั้ย ๆ" ยัยเฟย์หันไปชวนตาดีเลย์ทันที โดยไม่รอฟังคำตอบของฉันก่อนเลย

"มึงจะบ้าหรอ เขาอาจจะไม่ว่างก็ได้" ฉันจับแขนเพื่อนสุดแรดก่อนจะถลึงตาใส่มัน

"ว่างสิ ๆ กำลังหิวพอดีเลยนะ" เขาพูดไปลูบท้องไป

"อ่อ" ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เลี้ยงข้าวผู้ชายครั้งแรกในชีวิต!!!

"ไม่ได้ไปด้วยนะ พอดี หลัวมารับแล้วจ้า บัยส์มึง บ๊ายย ดีเลย์ จุ๊บ ๆ"

นางพูดจบก็เดินไปขึ้นรถที่มาจอดรอรับทันที ยัยบ้า ทิ้งกันดื้อ ๆ ตอนนี้มีแค่ฉันยืนกับดีเลย์แค่สองคน

"งั้นเราไปกันเลยมั้ย เธอเอารถมารึเปล่า" เขาเอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ไม่อ่ะ...ฉันไม่มีรถ"

ฉันตอบไปตามตรง อยู่ไทยฉันคือคนรวย แต่อยู่เมกาฉันคือยาจก ฮือออออ แล้วดีเลย์ก็พาฉันไปที่รถของเขา ระหว่างเดิน เขาก็ชวนฉันคุย

"น่าแปลกใจที่เธอมีเพื่อนคบนะ หน้าเธอหยิ่งมาก ๆ" เขาเปิดประเด็น ว่าแต่ นี่คือคำชมใช่มั้ยเนี่ย

"นี่หลอกด่าฉันถูกปะ?" ฉันถามอย่างงง ๆ

"ไม่นิ ฉันชอบนะ"

แล้วเราก็เดินมาหยุดอยู่ที่รถสุดหรูคันหนึ่ง ซึ่งเป็นรถของดีเลย์เอง เฮ้ยย หมอนี่รวยใช่เล่น!!!

หลังจากวันนั้นผ่านไป เราก็แลกไลน์กัน ฉันคุยกับเขาทุกวัน ทุกเวลา ดูแล้วดีเลย์ไม่ได้เข้ามาจีบเหมือนผู้ชายทั่ว ๆ ไป เขาดูจริงใจและคุยสนุก และก็น่าแปลกที่ฉันเปิดใจให้กับเขาอย่างง่ายดาย...คงเป็นเพราะคนแรกที่เจอกัน เขาสร้างความประทับใจด้วยแหละมั้ง ฮีโร่ของฉัน...

ผ่านไป 3 เดือน...ไวเหมือนโกหก

ความสัมพันธ์ของเราพัฒนาไปเร็วมาก ฉันจำไม่ได้แล้วว่า ฉันเคยมีความรักแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร อาจจะเป็นช่วงมอปลายละมั้ง

ดีเลย์ขับรถมาส่งฉันหน้าตึกเรียน

"เลิกเรียนแล้ว โทรหาด้วยนะ" ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาจับใบหน้าและบดขยี้จูบอันดูดดื่มอย่างดุดัน และมือค่อยลูบไปตามแขน...

"พอก่อน ฉันมีเรียน ๆ" ฉันรีบผลักเขาออกทันทีเพื่อเบรกเอาไว้ก่อน

"โอเค ๆ เจอกันนะครับ" ดีเลย์ขำเล็กน้อย ก่อนจะลูบหัวฉันเบา ๆ

ฉันพอเข้าใจในผู้ชายนะ ว่ารักกับเซ็กส์มันต้องไปด้วยกันได้ ที่นี่มันอเมริกานะ เสรีเรื่องจูบ เรื่องกอด ฉันไม่ถือ ฉันพยายามปรับตัวไม่ให้โบราณจนเกินไป แต่ถ้ามากกว่านั้น ฉันก็ยังเกรงใจคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ดี... ซึ่งดีเลย์ก็พอเข้าใจ

"แหม ๆ ตัวติดกันไม่ห่างเลยนะ!!" เสียงยัยเฟย์เอ่ยแซวขึ้นมาทันที

"อะไร ๆ" ฉันตอบแก้เขิน

"เมื่อกี้ทำไรกันอ่ะ แน่ะ ๆ ๆ ๆ" ยัยขวัญใจแซวด้วยการทำปากจู๋ไปมา ๆ

"ไอ้บ้า!!!" ฉันตีไหล่เพื่อนทันที

"มึงว่า กูเปิดใจให้เขาไวไปรึเปล่าวะ?" ฉันถามความเห็นจากยัยเฟย์กับยัยขวัญใจ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน

"ไวมาก!!! มึงควรดูดี ๆ ก่อน" ขวัญใจตอบแบบกลาง ๆ

"ไม่ไวหรอกมึง ดูกูกับเดวิดสิ เจอกันตอนไปผับแค่คืนเดียว ยังคบกันมาได้ถึงวันนี้เลย" ยัยเฟย์ขัดขึ้น แล้วก็เล่าเรื่องของตนเองอย่างภาคภูมิใจ

"แอบกลัวว่ะ นี่ดีเลย์ก็รุกกูตลอดเลยนะ" ฉันลองปรึกษาพวกนางดู

"ปกติแหละ ผู้ชาย อารมณ์ทางเพศมันสูง ฮ่า ๆ แต่กูว่าเขาดูจริงใจกับมึงนะ นี่ขนาดยอมพาไปเจอเพื่อนเลย" ยัยเฟย์พยายามสรรหาเหตุผลร้อยแปดมาพูดเชียร์ดีเลย์

"แต่เขาก็น่ารักดี" ยัยขวัญใจก็ยิ้มตามน้ำ

ฉันก็ได้แต่แอบยิ้มในใจ...

"ผู้ชายอ่ะนะ ถ้าพาผู้หญิงคนไหนไปเจอเพื่อน แสดงว่านั่นน่ะตัวจริง" เฟย์พูดเสริม...ทฤษฎีไหนของมันอีกเนี่ย ยัยเพื่อนคนนี้

"ทำไมไม่ตกลงเป็นแฟนไปซะทีล่ะ หยิ่งหนักหรอยะ!!! ระวังสาว ๆ คนอื่นจะคาบไปกิน" ยัยเฟย์พูดไปกินขนมในมือของนางไป

"กูแอบกลัวอ่ะมึง แบบถ้าเป็นแฟนกัน กูต้องขี้หึงมาก ๆ ๆ ๆ ๆ เลย" ฉันรู้จักนิสัยตัวเองดี

"ที่มึงเลิกกับไอ้คิม เพราะเผลอไปตบกับพี่สาวมันอะนะ" ยัยขวัญใจออกปากแซวทันที

คิม...แฟนเก่าฉันเอง คบกันได้ 3 วันแรก เห็นมันเอาผู้หญิงซ้อนมอเตอร์ไซค์ ฉันกระชากมาตบไม่ยั้ง แล้วมารู้ทีหลังว่านั่นพี่สาวของมัน ไม่ต้องถามว่า เลิกกันเพราะอะไร... เล่าตอนนี้อาจจะขำ แต่ตอนนั้นขำไม่ออกนะจ๊ะ

หลังจากเข้าเรียน 2-3 คาบ ชีวิตปีสุดท้ายมันก็ดีตรงที่ไม่เรียนเยอะ แต่งานเยอะมากกกกกก ยิ่งที่นี่ไม่มีหรอกสอบปลายภาค มีแต่ส่งผลงานอย่างเดียว ชีวิตอีเฌออออออออ

มีเพียงฉันกับยัยเฟย์ เพราะยัยขวัญใจหายตัวไปทำงานพาร์ทไทม์เช่นเคย

"นั่นไง ดีเลย์มารับแล้ว" เสียงยัยเฟย์พูดขึ้นทันทีที่เห็นรถ BMW ขับเข้ามา...

ไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่า เวลาที่เราจะคุยกับใครสักคนจริงจัง ผู้หญิงอย่างเราต้องข้อมูลแน่นแน่นอน

เขาเป็นลูกเจ้าของบริษัทขายเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว รูปหล่อ พ่อรวย ต้องขอบคุณข้อมูลเบื้องลึกจากลูกพี่ลูกน้องสุดหล่ออย่างพี่ทีสอง แต่เรื่องความเจ้าชู้และอันตรายเนี่ย ฉันว่าพี่ทีสองน่าจะมั่วขึ้นมาเองมากกว่า

คงพูดใส่ร้ายให้ดีเลย์ดูแย่ไปด้วยมากกว่า ชิชิ

————————

ร้านอาหารไทย...อเมริกา

"นี่ไอ้แวร์ซายด์ นี่ไอ้วินเทอร์" ดีเลย์เริ่มแนะนำเพื่อน ๆ ของเขาทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในร้าน พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง

"หวัดดี ๆ เฌอรีน" เพื่อนเขาเอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง เพราะเรารุ่นเดียวกัน

"นึกว่าเธอจะไม่ยอมมากินข้าวร่วมกับพวกเราซะแล้ว" วินเทอร์พูดขึ้น

"ดี แวร์ซายด์ วินเทอร์" ฉันเอ่ยทักทายตามมารยาท

ดีเลย์จับมือของฉันตลอด...

"นี่เฌอเขายอมมาเองเลยนะ..." เขาพูดกับเพื่อนอย่างเยาะเย้ย

"มีอะไรรึเปล่าหรอ?" ฉันเห็นสีหน้าของเพื่อนใหม่ทั้งคู่ดูหงอย ๆ เลยลองถาม

"เปล่า ๆ ทานข้าวกัน ๆ คิดถึงอาหารไทยจะแย่แล้ว"

ดูเหมือนแวร์ซายด์ที่หน้าหงอย ๆ เปลี่ยนอารมณ์แฮปปี้ได้ทันที มันแปลก...แต่ก็โอเคแหละมั้ง

เราก็นั่งกินข้าวกันไปพูดคุยกันไป แวร์ซายด์เป็นคนคุยสนุก ทำให้ฉันไม่ค่อยเกร็ง และดูเหมือนเราจะเข้ากันได้ วินเทอร์ก็บริการดี

"พวกมึงคงไม่ลืมสัญญานะ" ดีเลย์พูดกับเพื่อน ๆ ของเขาขณะที่เราเดินมายังรถ

"รถมันแรง แต่แทงให้เข้าเส้นชัยนะ ค่อยมาเอารางวัลอ่ะ" วินเทอร์พูดจาแปลก ๆ คงหมายถึงแข่งรถละมั้ง

"หยุดตอนนี้ยังทันนะ" แวร์ซายด์หันมาพูดนิ่ง ๆ

แล้วดีเลย์ก็เอามือจุ๊ ๆ ที่ปากตัวเอง ส่วนฉันก็ไม่ได้ถามอะไร ได้แต่ยืนฟัง เพราะตัวเองไม่ค่อยรู้เรื่องแข่งรถเท่าไร

พอรถมาจอดเทียบหน้าห้องพักของฉัน...

"เป็นแฟนกันนะ เฌอรีน" เขาจับมือของฉันไปจับที่หน้าอกของเขา

"ดีเลย์" ฉันเรียกเขาเบา ๆ เพราะมือของดีเลย์กำลังลูบไล้เรียวขาของฉันอยู่ และเขาพยายามจะเลื่อนเข้ามาในกระโปรง