PLEASE REMEMBER ME -2-

2029 คำ
PLEASE REMEMBER ME -2- Cherlin part ? "เดี๋ยวฉันพานายไปโรงพยาบาลนะ" ฉันพูดพลางฉุดตัวชายนิรนามฮีโร่ที่ช่วยฉันไว้จากนิโกรหื่นกามนั่น "ไม่ ๆ ฉันกลัวหมออ่ะ เธอทำแผลให้หน่อยได้มั้ย" "อื้ม... ก็ได้" ฉันพยักหน้าก่อนจะพยุงเขาให้ลุกขึ้น ดูแล้วหมอนี่สีหน้าท่าทางไม่มีพิษไม่มีภัย ไหน ๆ เขาก็เป็นคนช่วยฉันจากนิโกรหื่นกามพวกนั้น ช่วยเขาสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก หลังจากที่เคลียร์เรื่องนี้กับตำรวจเสร็จ ก็แจ้งความไว้สำหรับออกตามตัวคนร้ายต่อไป @ห้องพักของเฌอรีน หมอนี่เป็นผู้ชายคนแรกเลยนะที่ได้เข้ามาในห้องของฉัน "นั่งตรงนี้ก่อน" ฉันบอกให้เขานั่งลงตรงโซฟา ก่อนที่จะไปหยิบอุปกรณ์ทำแผล "เจ็บปะ?" ฉันค่อยทายาลงบนใบหน้าของเขา หมอนี่นายหน้าตาพอใช้ได้ ไม่สิ เรียกว่าหน้าตาดีเลยดีกว่า ฉันเผลอพิจารณาชายหนุ่มตรงหน้านานไปหน่อย "ฉันชื่อ ดีเลย์..." หมอนั่นแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม "อื้ม..." ฉันได้สติจึงรีบทำแผลต่อ หลังจากที่ทำแผลเสร็จ ชายหนุ่มนามว่าดีเลย์ก็กล่าวขอบคุณพร้อมจะขอตัวกลับ ก่อนจะหยิบเสื้อแล้วเดินไปทางประตู ฉันว่าผู้ชายคนนี้แปลกกว่าทุกคนนะ ทำไมเขาถึงช่วยเราโดยไม่หวังอะไรตอบแทน ทั้งที่เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน "เดี๋ยวสิ!!" ฉันรั้งเขาไว้ "คือ...ฉันยังไม่ได้ตอบแทนอะไรนายเลยนะ ที่นายช่วยฉัน" เขาหยุดเดินทันที ก่อนจะค่อย ๆ หันหน้ามา "ไม่เป็นไรครับ" ดีเลย์พูดก่อนจะกดล็อกประตู ก่อนเดินออกไป เขาหันมามาเตือนฉัน" ล็อกประตูด้วยนะ อันตรายแย่อยู่ห้องคนเดียว" ก่อนที่ประตูจะปิดลง ทำไมฉันต้องยิ้มด้วยเนี่ย!! ไม่ ๆ ๆ ๆ ที่เขาว่ากันว่า ผู้หญิงมักจะแพ้ความดี มันคือเรื่องจริงสินะ ทุก ๆ วัน ฉันยังคงมาที่มหาลัยเป็นปกติ โดยมียัยเฟย์กับขวัญใจ เพื่อนสนิทของฉันอยู่ด้วยกันไม่ห่าง "แหม เพิ่งจะเห็นคนเย่อหยิ่งแบบคุณเฌอรีน สนใจผู้ชายที่เพิ่งเจอแค่เสี้ยววินาที" ฉันได้เล่าเรื่องเหตุการณ์เมื่อวานให้ยัยเพื่อนสนิททั้งสองของฉันฟังเรียบร้อยแล้ว ซึ่งยัยพวกนี้เองก็อยากเจอ ดีเลย์มาก ๆ "อะไร กูก็แค่อยากตอบแทนที่เขาช่วยกูเท่านั้นเอง" ฉันตอบแก้เขินไปและพยายามทำหน้านิ่ง ๆ "รู้แค่ชื่อ แล้วจะไปตามหาได้ที่ไหนละ" ยัยเฟย์พูดด้วยน้ำเสียงเสียดาย "แต่คนเรา รู้หน้าไม่รู้ใจนะ" ยัยขวัญใจพูดเตือนสติ "อย่าฟังเลย หน้าตาหล่อซะขนาดนั้น ไม่น่าเป็นคนไม่ดีนะ" ยัยเฟย์ค้านขึ้น เพราะถ้าฉันว่าใครหล่อ นั่นคือหล่อจริง ๆ คนอย่างเฌอไม่ชมใครง่าย ๆ "ค่ะ!! ก็มึงดูคนที่หน้าตาไงอีเฟย์" ยัยขวัญใจส่ายหัวไปมา "กูไปทำงานก่อนนะ เจอกันดึก ๆ" ยัยขวัญใจเนี่ยก็ขยันเวอร์ ทำงานพาร์ทไทม์ไม่หยุด ไม่ใช่ว่ามันจนนะ แต่เพราะว่ามันเอาเงินค่าเทอมไปซื้อของแบรนด์เนมหมดแล้ว เลยต้องรีบหามาใช้คืน หลังจากที่ยัยขวัญใจเดินออกไป ฉันกับเฟย์ก็เดินไปตามทางเพื่อกลับหอพัก "...ไฮ เฌอรีน..." อยู่ ๆ ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเรียกฉันขึ้นมา "...นาย??? นายคนที่เจอเมื่อวานนิ..." เป็นนายคนเมื่อวานจริง ๆ ด้วย "เฮ้ยย เราเรียนมหาลัยเดียวกันเลย" เขาพูดก่อนจะยิ้ม ๆ "อ่อ อื้ม นี่เพื่อนฉัน ชื่อเฟย์" ฉันแนะนำยัยเฟย์ที่เอาแต่ยืนนิ่งบิดไปบิดมา "หล่ออ่าาา อยากดั้ย ๆ ๆ ๆ" ยัยนี่พูดขึ้นอย่างไม่อายฟ้าอายดิน ทั้งที่นางมีหลัวฝรั่งอยู่แล้ว "ดีเลย์ครับ" ดีเลย์หันมายิ้มอย่างหล่อให้ยัยเฟย์ "แล้วพวกเธอเรียนที่นี่หรอ มหาลัยนี้คนไทยเยอะดีจัง" เขาพูดอย่างเป็นกันเอง "อื้ม เรียนแฟชั่นดีไซน์" ฉันตอบเสียงเรียบ "เออ เฌอ!!! ไหนแกบอกว่า อยากตอบแทน พ่อหนุ่มหน้าหล่อคนนี้ที่ช่วยเหลือเมื่อวานไง นี่ไง เจอแล้วทำไมไม่พาเขาไปเลี้ยงข้าวล่ะ ไปมั้ย ๆ" ยัยเฟย์หันไปชวนตาดีเลย์ทันที โดยไม่รอฟังคำตอบของฉันก่อนเลย "มึงจะบ้าหรอ เขาอาจจะไม่ว่างก็ได้" ฉันจับแขนเพื่อนสุดแรดก่อนจะถลึงตาใส่มัน "ว่างสิ ๆ กำลังหิวพอดีเลยนะ" เขาพูดไปลูบท้องไป "อ่อ" ฉันได้แต่ยิ้มแห้ง ๆ เลี้ยงข้าวผู้ชายครั้งแรกในชีวิต!!! "ไม่ได้ไปด้วยนะ พอดี หลัวมารับแล้วจ้า บัยส์มึง บ๊ายย ดีเลย์ จุ๊บ ๆ" นางพูดจบก็เดินไปขึ้นรถที่มาจอดรอรับทันที ยัยบ้า ทิ้งกันดื้อ ๆ ตอนนี้มีแค่ฉันยืนกับดีเลย์แค่สองคน "งั้นเราไปกันเลยมั้ย เธอเอารถมารึเปล่า" เขาเอ่ยถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม "ไม่อ่ะ...ฉันไม่มีรถ" ฉันตอบไปตามตรง อยู่ไทยฉันคือคนรวย แต่อยู่เมกาฉันคือยาจก ฮือออออ แล้วดีเลย์ก็พาฉันไปที่รถของเขา ระหว่างเดิน เขาก็ชวนฉันคุย "น่าแปลกใจที่เธอมีเพื่อนคบนะ หน้าเธอหยิ่งมาก ๆ" เขาเปิดประเด็น ว่าแต่ นี่คือคำชมใช่มั้ยเนี่ย "นี่หลอกด่าฉันถูกปะ?" ฉันถามอย่างงง ๆ "ไม่นิ ฉันชอบนะ" แล้วเราก็เดินมาหยุดอยู่ที่รถสุดหรูคันหนึ่ง ซึ่งเป็นรถของดีเลย์เอง เฮ้ยย หมอนี่รวยใช่เล่น!!! หลังจากวันนั้นผ่านไป เราก็แลกไลน์กัน ฉันคุยกับเขาทุกวัน ทุกเวลา ดูแล้วดีเลย์ไม่ได้เข้ามาจีบเหมือนผู้ชายทั่ว ๆ ไป เขาดูจริงใจและคุยสนุก และก็น่าแปลกที่ฉันเปิดใจให้กับเขาอย่างง่ายดาย...คงเป็นเพราะคนแรกที่เจอกัน เขาสร้างความประทับใจด้วยแหละมั้ง ฮีโร่ของฉัน... ผ่านไป 3 เดือน...ไวเหมือนโกหก ความสัมพันธ์ของเราพัฒนาไปเร็วมาก ฉันจำไม่ได้แล้วว่า ฉันเคยมีความรักแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไร อาจจะเป็นช่วงมอปลายละมั้ง ดีเลย์ขับรถมาส่งฉันหน้าตึกเรียน "เลิกเรียนแล้ว โทรหาด้วยนะ" ก่อนที่เขาจะเอื้อมมือมาจับใบหน้าและบดขยี้จูบอันดูดดื่มอย่างดุดัน และมือค่อยลูบไปตามแขน... "พอก่อน ฉันมีเรียน ๆ" ฉันรีบผลักเขาออกทันทีเพื่อเบรกเอาไว้ก่อน "โอเค ๆ เจอกันนะครับ" ดีเลย์ขำเล็กน้อย ก่อนจะลูบหัวฉันเบา ๆ ฉันพอเข้าใจในผู้ชายนะ ว่ารักกับเซ็กส์มันต้องไปด้วยกันได้ ที่นี่มันอเมริกานะ เสรีเรื่องจูบ เรื่องกอด ฉันไม่ถือ ฉันพยายามปรับตัวไม่ให้โบราณจนเกินไป แต่ถ้ามากกว่านั้น ฉันก็ยังเกรงใจคุณพ่อกับคุณแม่อยู่ดี... ซึ่งดีเลย์ก็พอเข้าใจ "แหม ๆ ตัวติดกันไม่ห่างเลยนะ!!" เสียงยัยเฟย์เอ่ยแซวขึ้นมาทันที "อะไร ๆ" ฉันตอบแก้เขิน "เมื่อกี้ทำไรกันอ่ะ แน่ะ ๆ ๆ ๆ" ยัยขวัญใจแซวด้วยการทำปากจู๋ไปมา ๆ "ไอ้บ้า!!!" ฉันตีไหล่เพื่อนทันที "มึงว่า กูเปิดใจให้เขาไวไปรึเปล่าวะ?" ฉันถามความเห็นจากยัยเฟย์กับยัยขวัญใจ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน "ไวมาก!!! มึงควรดูดี ๆ ก่อน" ขวัญใจตอบแบบกลาง ๆ "ไม่ไวหรอกมึง ดูกูกับเดวิดสิ เจอกันตอนไปผับแค่คืนเดียว ยังคบกันมาได้ถึงวันนี้เลย" ยัยเฟย์ขัดขึ้น แล้วก็เล่าเรื่องของตนเองอย่างภาคภูมิใจ "แอบกลัวว่ะ นี่ดีเลย์ก็รุกกูตลอดเลยนะ" ฉันลองปรึกษาพวกนางดู "ปกติแหละ ผู้ชาย อารมณ์ทางเพศมันสูง ฮ่า ๆ แต่กูว่าเขาดูจริงใจกับมึงนะ นี่ขนาดยอมพาไปเจอเพื่อนเลย" ยัยเฟย์พยายามสรรหาเหตุผลร้อยแปดมาพูดเชียร์ดีเลย์ "แต่เขาก็น่ารักดี" ยัยขวัญใจก็ยิ้มตามน้ำ ฉันก็ได้แต่แอบยิ้มในใจ... "ผู้ชายอ่ะนะ ถ้าพาผู้หญิงคนไหนไปเจอเพื่อน แสดงว่านั่นน่ะตัวจริง" เฟย์พูดเสริม...ทฤษฎีไหนของมันอีกเนี่ย ยัยเพื่อนคนนี้ "ทำไมไม่ตกลงเป็นแฟนไปซะทีล่ะ หยิ่งหนักหรอยะ!!! ระวังสาว ๆ คนอื่นจะคาบไปกิน" ยัยเฟย์พูดไปกินขนมในมือของนางไป "กูแอบกลัวอ่ะมึง แบบถ้าเป็นแฟนกัน กูต้องขี้หึงมาก ๆ ๆ ๆ ๆ เลย" ฉันรู้จักนิสัยตัวเองดี "ที่มึงเลิกกับไอ้คิม เพราะเผลอไปตบกับพี่สาวมันอะนะ" ยัยขวัญใจออกปากแซวทันที คิม...แฟนเก่าฉันเอง คบกันได้ 3 วันแรก เห็นมันเอาผู้หญิงซ้อนมอเตอร์ไซค์ ฉันกระชากมาตบไม่ยั้ง แล้วมารู้ทีหลังว่านั่นพี่สาวของมัน ไม่ต้องถามว่า เลิกกันเพราะอะไร... เล่าตอนนี้อาจจะขำ แต่ตอนนั้นขำไม่ออกนะจ๊ะ หลังจากเข้าเรียน 2-3 คาบ ชีวิตปีสุดท้ายมันก็ดีตรงที่ไม่เรียนเยอะ แต่งานเยอะมากกกกกก ยิ่งที่นี่ไม่มีหรอกสอบปลายภาค มีแต่ส่งผลงานอย่างเดียว ชีวิตอีเฌออออออออ มีเพียงฉันกับยัยเฟย์ เพราะยัยขวัญใจหายตัวไปทำงานพาร์ทไทม์เช่นเคย "นั่นไง ดีเลย์มารับแล้ว" เสียงยัยเฟย์พูดขึ้นทันทีที่เห็นรถ BMW ขับเข้ามา... ไม่ต้องบอกก็พอรู้ว่า เวลาที่เราจะคุยกับใครสักคนจริงจัง ผู้หญิงอย่างเราต้องข้อมูลแน่นแน่นอน เขาเป็นลูกเจ้าของบริษัทขายเครื่องบินเจ็ทส่วนตัว รูปหล่อ พ่อรวย ต้องขอบคุณข้อมูลเบื้องลึกจากลูกพี่ลูกน้องสุดหล่ออย่างพี่ทีสอง แต่เรื่องความเจ้าชู้และอันตรายเนี่ย ฉันว่าพี่ทีสองน่าจะมั่วขึ้นมาเองมากกว่า คงพูดใส่ร้ายให้ดีเลย์ดูแย่ไปด้วยมากกว่า ชิชิ ———————— ร้านอาหารไทย...อเมริกา "นี่ไอ้แวร์ซายด์ นี่ไอ้วินเทอร์" ดีเลย์เริ่มแนะนำเพื่อน ๆ ของเขาทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในร้าน พร้อมกับเลื่อนเก้าอี้ให้นั่ง "หวัดดี ๆ เฌอรีน" เพื่อนเขาเอ่ยทักอย่างเป็นกันเอง เพราะเรารุ่นเดียวกัน "นึกว่าเธอจะไม่ยอมมากินข้าวร่วมกับพวกเราซะแล้ว" วินเทอร์พูดขึ้น "ดี แวร์ซายด์ วินเทอร์" ฉันเอ่ยทักทายตามมารยาท ดีเลย์จับมือของฉันตลอด... "นี่เฌอเขายอมมาเองเลยนะ..." เขาพูดกับเพื่อนอย่างเยาะเย้ย "มีอะไรรึเปล่าหรอ?" ฉันเห็นสีหน้าของเพื่อนใหม่ทั้งคู่ดูหงอย ๆ เลยลองถาม "เปล่า ๆ ทานข้าวกัน ๆ คิดถึงอาหารไทยจะแย่แล้ว" ดูเหมือนแวร์ซายด์ที่หน้าหงอย ๆ เปลี่ยนอารมณ์แฮปปี้ได้ทันที มันแปลก...แต่ก็โอเคแหละมั้ง เราก็นั่งกินข้าวกันไปพูดคุยกันไป แวร์ซายด์เป็นคนคุยสนุก ทำให้ฉันไม่ค่อยเกร็ง และดูเหมือนเราจะเข้ากันได้ วินเทอร์ก็บริการดี "พวกมึงคงไม่ลืมสัญญานะ" ดีเลย์พูดกับเพื่อน ๆ ของเขาขณะที่เราเดินมายังรถ "รถมันแรง แต่แทงให้เข้าเส้นชัยนะ ค่อยมาเอารางวัลอ่ะ" วินเทอร์พูดจาแปลก ๆ คงหมายถึงแข่งรถละมั้ง "หยุดตอนนี้ยังทันนะ" แวร์ซายด์หันมาพูดนิ่ง ๆ แล้วดีเลย์ก็เอามือจุ๊ ๆ ที่ปากตัวเอง ส่วนฉันก็ไม่ได้ถามอะไร ได้แต่ยืนฟัง เพราะตัวเองไม่ค่อยรู้เรื่องแข่งรถเท่าไร พอรถมาจอดเทียบหน้าห้องพักของฉัน... "เป็นแฟนกันนะ เฌอรีน" เขาจับมือของฉันไปจับที่หน้าอกของเขา "ดีเลย์" ฉันเรียกเขาเบา ๆ เพราะมือของดีเลย์กำลังลูบไล้เรียวขาของฉันอยู่ และเขาพยายามจะเลื่อนเข้ามาในกระโปรง
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม