วสุกัญญาได้ยินเช่นนั้นพลันไม่พอใจขึ้นมาเช่นกัน
การเลี้ยงดูลูกก็ต้องมีการพูดตักเตือนกันบ้าง แต่นี่เขากลับเข้าข้างลูกเสมอที่ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นการเอาแต่ใจของแม่ตัวดีแทบทั้งสิ้น เมื่อเธอออกปากพูดเตือนเขามักจะขัดแบบนี้ เห็นทีคงต้องหาจังหวะพูดคุยกับเขาเรื่องนี้เสียแล้ว
เจ้าของร่างกลมมองเห็นแล้วว่าใครเป็นพวกของตนก็ยิ้มหวาน พร้อมอ้อนต่อจากนั้น “ต่อไปให้ลุงไปรับไปส่งน้องได้ไหม”
“ไม่ต้องรบกวนคุณลุงหรอกลูก คุณลุงต้องทำงาน” เธอรีบบอกกันไม่ให้เขามาที่นี่บ่อยนัก แต่แล้วเบญจมินทร์กลับแก้ลำเธอด้วยการบอกลูกไปว่า
“ตอนเช้าลุงก็มารับไปโรงเรียนก่อน พอตอนเย็นเลิกเรียน ลุงก็รับกลับบ้านไงครับ เวลาเราตรงกันพอดี ไม่ได้รบกวนอะไรสักหน่อย ลุงออกจะเต็มใจ”
ทำทีมาพูดจาเหน็บเธอ
วสุกัญญาคิดอย่างฉุน ๆ แล้วหันไปชวนลูก “เข้าบ้านอาบน้ำเถอะ ดึกมากแล้ว ส่วนคุณจะกลับเลยไหมคะ”
“ใครบอกว่าพี่จะกลับเลย”
“อ้าว ก็...” วสุ
