“สะเพร่าจริงเชียว” ริมฝีปากสีสวยพึมพำขณะรีบเดินกลับมายังห้องเรียนเพื่อตามหาหนังสือที่ลืมเอาไว้ โชคร้ายที่กว่าจะนึกได้ก็ดึกดื่นเสียแล้ว หากจะรอจนเช้าก็กลัวว่าจะหายไปเสียก่อนเพราะนั่นเป็นหนังสือหายากที่ได้รับมาเป็นของขวัญ
“อยู่ไหนนะ” หญิงสาวกวาดตามองหาตั้งแต่หน้าทางเข้าจนกระทั่งเดินมาถึงโต๊ะที่ตนเองนั่งเมื่อตอนเย็น น่าเสียดายที่มันว่างเปล่า
“เจ้ามาทำอะไรในที่มืดๆ เช่นนี้” เสียงทุ้มกระซิบข้างใบหูเล็กทำเอาคนงามเกือบหลุดเสียงกรีดร้องออกมา โชคดีที่ชายหนุ่มไหวตัวทัน
“อื้อ!” โจวถิงถิงตกใจจนน้ำตารื้น ก่อนจะสบายใจขึ้นบ้างเพราะตรงหน้าคือบุรุษที่ตนรู้จักดี
“พี่ไม่ได้ตั้งใจทำให้เจ้าต้องร้องไห้” เขาเดินตามมาด้วยความเป็นห่วง กลัวว่าหากปล่อยนางอยู่ที่มืดๆ คนเดียวจะเกิดอันตรายขึ้น
“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าแค่ตกใจนิดหน่อยที่มีคนอื่นอยู่ที่นี่ยามนี้” เงาตะคุ่มสีดำขนาดใหญ่เป็นใครก็คงกรีดร้องออกมานั่นแหละ
“เ
