Chapter 5 เจี๊ยบ
2018 คำ
Chapter 5
เจี๊ยบ
“ก็แค่เลขท้ายรหัสนักศึกษาของเมียตัวเอง ไม่รู้สิแปลก...” เสียงทุ้มเอ่ยหน้าตายพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากเหมือนกำลังเยาะเย้ย ชานมได้แต่สูดหายใจลึก ๆ เข้าปอดก่อนจะถอดรองเท้าเดินเข้าห้อง ปิดประตูแล้วเปิดไฟ
เมื่อแสงสว่างปรากฏก็พลันเห็นใบหน้าเจ้าเล่ห์พร้อมกับเรือนผมสีน้ำเงินเป็นเอกลักษณ์ ในมือของเขากำลังหมุนแว่นเธอเล่นไปมา
“ทำไมเธอไม่ไปเอาแว่นที่ห้องฉัน?”
“ฉันไม่อยากไปเหยียบห้องนายด้วยซ้ำ” ชานมกอดอกเบือนหน้าหนี เหตุการณ์เมื่อวานตอนเย็นและเมื่อเช้าที่เขาเหยียบน้ำใส่เธอจนต้องวิ่งมาเปลี่ยนชุดใหม่ วนเข้ามาในสมองอีกครั้ง
นิ้วเรียวขาวกำหมัดแน่น เห็นหน้าก็อยากจะชกไปเข้าเต็มเปาให้ฟันร่วง ยิ่งเห็นหน้าระรื่นของเขายังคงทำเหมือนไม่รู้สึกผิดอะไรมันยิ่งทำให้เธอโกรธ
“งั้นเหรอ…ฉันนึกว่าเธอเขินที่ได้จับไอ้ฮักน้อยจนกลัวว่าตัวเองจะอดใจไม่ไหวขอจับมันอีกเสียอีก”
“แหวะ! ไม่มีวัน!!” แม้ปากจะพูดอย่างนั้นแต่แก้มใสทั้งสองข้างกลับแดงระเรื่อและนั่นยิ่งทำให้ฮักหัวเราะชอบใจ
“ที่แท้ก็เขินจริง ๆ สินะ?” คิ้วเข้มเลิกขึ้นยียวน “ถ้าอยากจับอีกก็บอกได้นะ สำหรับเธอฉันไม่ได้หวงตัวขนาดนั้น”
“…” ตั้งแต่เกิดมาเธอเพิ่งเคยได้พบเจอคนหน้าด้านหน้าทนแบบนี้เป็นครั้งแรก เพียงแค่นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานเธอยังอยากจะตัดมือตัวเองทิ้งเสียด้วยซ้ำ ชานมได้แต่กัดฟันอดทน “เชิญนายกลับห้องนายไปเลยนะ เลิกมากวนประสาทฉันเสียที!”
“ฉันหิว”
“หิวแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ!?”
“ป้อนหน่อย…” น้ำเสียงทุ้มพร้อมด้วยสายตาออดอ้อนพยายามกะพริบตาปริบ ๆ อย่างไร้เดียงสาให้ชานมใจอ่อนแต่นั่นกลับยิ่งทำให้ชานมรู้สึกเหมือนฮักกำลังกวนประสาท
“ห้องนายไม่มีห้องครัวเหรอไง?”
“มี แต่อยากกินข้าวฝีมือเมีย” ฮักยันตัวยืนขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างเล็ก สายตาเจ้าเล่ห์จับจ้องใบหน้าปราศจากแว่นก็ไม่ค่อยชอบใจ
อย่าบอกนะว่าวันนี้ทั้งวันเธอเอาใบหน้าใส ๆ นี่ไปอวดให้คนอื่นดูกันทั้งวิทยาลัย?
“จะทำอะไรของนาย?” ชานมเห็นสีหน้ามืดดำของฮักก็รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย ค่อย ๆ ก้าวถอยหลังด้วยความหวาดระแวงจนกระทั่ง…
ปึ๊กกกก
แผ่นหลังเล็กชนเข้ากับประตูทางออกเต็มแรง ดวงตากลมใสสั่นระริก ขณะที่ฮักเดินเข้ามาใกล้แล้วใช้แขนดันประตูไม่ให้ชานมหนีไปไหน
“ฉันไม่ชอบเธอเวลาไม่ใส่แว่น ขี้เหร่มาก” ใบหน้าหล่อโน้มตัวลงมาให้ใบหน้าเสมอกันกับชานม ก่อนจะไล่พิจารณาผิวหน้าเนียนละเอียด ดวงตากลมใสเป็นประกาย จมูกโด่งไม่สูงเกินไปรับกับริมฝีปากเล็กที่ชมพูโดยธรรมชาติ
“ขี้เหร่ก็ไม่ต้องมามองสิ!”
“ใช่! ไม่อยากมองสักนิด เอาแว่นปิดไว้หน่อยแล้วกัน” พูดจบก็หยิบแว่นสวมใส่ให้กับชานม มองซ้ายมองขวาจนพอใจก็ยกมือขยี้ก้อนผมนุ่มเบา ๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปนั่งไขว่ห้างรอที่โซฟา
“สิบนาที ต้มบะหมี่หรืออะไรก็ได้ให้ฉันกินหน่อย” ฮักหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเล่นขณะเอ่ยปากสั่ง
“นี่นาย!”
“หูฉันได้ยินแค่เสียงเจี๊ยบ ๆ ของเธอ เอาเวลาเถียงฉันไปทำมาให้ไวจะดีกว่า” ฮักเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งโดยที่สายตาไม่แม้แต่จะปรายตามามองชานม
คำว่าเจี๊ยบ ๆ ชานมรู้ดีว่าฮักกำลังสื่อความหมายว่าเธอเป็นเพียงลูกไก่ในกำมือของเขา มือขาวซีดกำหมัดแน่นจนเล็บจิกลงฝ่ามือด้วยความแค้นใจ ก่อนจะเดินกระแทกเท้าเข้าไปยังห้องครัวเพื่อต้มบะหมี่ให้เขากินด้วยความจำใจ
Rrrrr Rrrrr ทันทีทีมือถือสั่นบนหน้าจอแสดงชื่อเด่นหราฮักก็กดรับสายซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ใครที่ไหนที่โทรมา พ่อของเขานั่นเอง
“ครับพ่อ”
[น้องฮัก อาทิตย์นี้กลับบ้านบ่ลูก?] (น้องฮัก อาทิตย์นี้กลับบ้านไหมลูก)
“ยังบ่รู้เลยพ่อ” (ยังไม่รู้เลยพ่อ) ฮักเหลือบสายตามองคนหน้าบูดบึ้งในห้องครัวก็ชั่งใจว่าจะกลับบ้านดีไหม ปกติเขาจะกลับบ้านเกิดแทบทุกเสาร์อาทิตย์เลยก็ว่าได้
[ถ้ากลับกะโทรมาบอกพ่อเด้อ เดี๋ยวพ่อเฮ็ดแนวกินไว้ถ่า] (ถ้ากลับก็โทรมาบอกพ่อนะ เดี๋ยวพ่อทำกับข้าวไว้รอ)
“ค้าบบบ~” ฮักลากเสียงด้วยความนุ่มนวลไม่ต่างจากเด็กชายคนหนึ่ง
[พ่อคิดฮอดน้องฮักเด้อ เอ้อ! แล้วกะถ้ามีผู้สาวอย่าลืมเด้อที่พ่อบอก] (พ่อคิดถึงน้องฮักนะ เออ แล้วก็ถ้ามีแฟนอย่าลืมที่พ่อบอกนะ)
“ค้าบบบบ” ฮักส่ายหัวน้อย ๆ ก่อนที่จะวางสายไป พ่อเขามักบอกเสมอว่าห้ามเอาสาวที่กินต้มอึ่งไม่เป็นมาทำเมีย กลัวเขาจะรังเกียจ พ่อนะพ่อ...
ว่าแต่ยัยลูกไก่กินต้มอึ่งเป็นไหมนะ?
ชานมเห็นฮักคุยโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลก็อดไม่ได้ที่จะอยากรู้อยากเห็น หรือว่าตาบ้านั่นจะมีแฟนแล้ว แล้วทำไมแฟนหมอนั่นไม่มาเก็บคนชั่ว ๆ แบบนี้ไปให้ไกลจากเธอ?
“ห้านาทีแล้วนะ!” ฮักมองนาฬิกาในมือถือก็เอ่ยกดดันชานมทันที
“ขอให้ท้องเสียตายทีเถอะ ไม่สิ! เดี๋ยวจะโดนข้อหาฆาตกรรม ไอ้บ้าเอ๊ย! ไปตายที่ไหนก็ไป!” ได้ยินเสียงเอาแต่ใจของฮักก็อดไม่ได้ที่จะหมั่นไส้ ชานมต้มมาม่าไปส่วนปากก็สาปแช่งไป
“แช่งผัวชีวิตไม่เจริญหรอกนะ!” ฮักมองจากห้องนั่งเล่นเห็นปากของชานมพึมพำก็รู้ได้ทันทีว่ายัยลูกไก่กำลังสาปแช่งเขาจึงตะโกนออกไปด้วยน้ำเสียงติดตลกก่อนที่ชานมจะตะโกนกลับมาเช่นเดียวกัน
“ฉันไม่ใช่เมียนายเว้ย ไอ้บ้า!!”
“งั้นเป็นเพื่อนที่จิ้ม ๆ กันเล่นก็ได้”
“เพื่อนก็ไม่อยากเป็น!”
“งั้นเป็นคนจิ้ม ๆ กันเฉย ๆ แล้วกัน” ไม่ว่าสถานะไหนเขาก็ได้หมดทั้งนั้น ฮักไหวไหล่อย่างไม่แยแส
“หุบปากเลิกพูด!” ชานมกัดฟันกรอดพยายามระงับอารมณ์ ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เธอต้มบะหมี่เสร็จพอดี
ชานมยกหม้อบะหมี่ไปวางลงบนโต๊ะ ก่อนจะหยิบถ้วยสองใบ ตะเกียบและช้อนสองคู่ออกไปด้วย แม้จะเกลียดฮักมากแค่ไหนแต่ตอนนี้เธอหิวมากกว่า
ชานมได้แต่ท่องในใจกับตัวเองว่าอดทนหน่อย อีกไม่นานก็จะเรียนจบไม่ต้องเจอหน้าฮักอีกต่อไปแล้ว
“เธอก็จะกินด้วยเหรอ? ถึงว่าใส่ท็อปปิ้งจัดเต็มขนาดนี้”
“ใช่ ถ้าต้มให้นายกินคนเดียวฉันคงใส่แค่บะหมี่เท่านั้นแหละ”
“รู้หรอกน่าว่าเธอขี้งก”
“งกเฉพาะนายคนเดียวรู้ไว้ด้วย!” ชานมพูดจบก็ตักบะหมี่ใส่ชามตัวเองก่อนจะซูดกินเส้นด้วยความหิว ส่วนฮักกำลังจะตักบะหมี่ก็มีเสียงจามดังลั่นไปทั้งห้อง
ฮัทชิ้วววว
“แค่ก ๆ”
“ไม่สบายเหรอ?” คิ้วดกดำเลิกขึ้นถามก่อนจะยกหลังมือแตะไปบนหน้าผากของคนตรงหน้า
“ยุ่งน่า!” มือเล็กปัดมือเขาทิ้งทันที
“อุ่น ๆ แฮะ ทำไมเธอไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย” ฮักส่ายหน้าอย่างตำหนิ แต่เมื่อเลื่อนสายตาลงมาสบเข้ากับดวงตากลมโตก็เห็นว่าชานมกำลังจ้องเขาเขม็ง
ดวงตาคู่สวยถลึงตาใส่ตัวต้นเหตุด้วยโกรธแค้น เมื่อวานเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จเขาก็ลากเธอลงอ่างน้ำอีกรอบ เมื่อเช้าก็เหยียบน้ำใส่เธออีก ใครมันจะไปแข็งแรงได้ขนาดนั้น คนนะไม่ใช่เหล็กใช่ปูน!
“อ้อ~ เพราะเมื่อเช้าสินะ ก็แค่อุบัติเหตุเองฉันไม่ได้ตั้งใจเสียหน่อย คราวหลังก็อย่าเดินข้างผู้ชายคนอื่นล่ะ” ฮักตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อย
“เดินข้างคนอื่นแล้วมันทำไม!?”
“เดี๋ยวจะพลอยโดนลูกหลงไปด้วยไง”
“นายกล้าสาบานไหมว่าไม่ได้ตั้งใจแกล้งฉันและเมื่อเช้าที่เหยียบน้ำใส่มันเป็นเพราะนายกำลังหาเรื่องคู่อริต่างสถาบัน!?”
“สาบาน”
“ห้ามเกี่ยวนิ้ว!!” ชานมชี้นิ้วของเขาที่กำลังเกี่ยวไว้ทันที คิ้วเรียวสวยผูกเป็นปม มือเล็กกำตะเกียบแน่นด้วยความเกลียดชัง นี่เป็นการยืนยันอย่างดีว่าเขาตั้งใจแกล้งเธอจริง ๆ
สารเลว!!
“งั้นก็ไม่สาบานแล้ว” ฮักตอบหน้าตายก่อนจะตักบะหมี่มาใส่ถ้วยตัวเองอย่างไม่รู้สึกรู้สาใด ๆ ทั้งยังเอ่ยซ้ำด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นอีกว่า “ถ้าเธอเดินข้างไอ้เซฟอีกเมื่อไหร่ ฉันลงไปฟันหัวมันแน่”
“นายเป็นเจ้าของชีวิตฉันรึไง ฉันจะเดินข้างใครมันก็เรื่องของฉัน!”
“กล้าก็ลองดูสิ” ริมฝีปากหนาเหยียดยิ้มอย่างท้าทายพร้อมทั้งดวงตาแข็งกร้าวเยือกเย็นจนชานมรู้สึกถึงอุณหภูมิห้องกำลังลดลงผิดปกติ เธอต้องกลืนน้ำลายลงคอ ระงับฝีปากไว้ไม่เถียงต่อ ได้แต่ท่องในใจว่าตัวเองเป็นเพียงลูกไก่ในกำมือเขา
“หึ” เห็นชานมเงียบฮักก็หัวเราะในลำคอก่อนจะตักบะหมี่ใส่ถ้วยตัวเองแล้วตักไข่ลงไปในถ้วยของชานม
“…” ดวงตาคู่สวยช้อนมองเล็กน้อยก่อนจะรีบกินเพราะขี้เกียจต่อปากต่อคำกับคนตรงหน้า
บรรยากาศเต็มไปด้วยความมาคุ ทั้งสองต่างตั้งใจกินโดยไม่พูดคุยออกมาแม้เพียงคำ มีแค่ฮักที่คอยตักไข่และเนื้อใส่ถ้วยให้ชานมอยู่ไม่ขาด
หลังจากกินเสร็จฮักก็เดินตรงไปยังลิ้นชักโต๊ะเก็บของของชานมราวกับรู้ทุกซอกทุกมุมจนชานมอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
“นายเป็นสตอล์กเกอร์รึไง?”
“เป็นผัวจะรู้จักห้องเมียมันแปลกตรงไหน ครั้งก่อนนั้นก็ห้องเธอจำไม่ได้เหรอ?”
“นี่!” ชานมอึ้ง ได้แต่อ้าปากค้างเพราะครั้งแรกที่มีอะไรกันกับฮักและโดนถ่ายคลิปมันก็คือห้องของเธอ
“กินยา” เห็นปากเล็ก ๆ ของชานมกำลังขยับด่า ฮักก็ยัดยาใส่มือให้ทันที
“วันนี้ฉันจะนอนนี่ เผื่อเธอป่วยตายขึ้นมามันจะลำบากฉัน” คนตัวสูงเอ่ยหน้าตายก่อนจะเดินตรงไปในห้องนอนของชานมอย่างถือวิสาสะพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูในตู้เสื้อผ้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับนี่คือห้องของตน
“อึก” ชานมรีบกลืนยาแล้ววิ่งตามเข้าไปในห้อง เธอเห็นว่าฮักเข้าไปในห้องน้ำกำลังจะล็อกประตูก็รีบวิ่งไปดันประตูไว้ “นายจะทำอะไรของนาย นี่มันห้องฉันนะ!”
“ห้องเมียก็คือห้องผัว แล้วเธอจะมาขวางทางทำไมหรือว่าอยากอาบน้ำกับฉันเหมือนเมื่อวาน?”
“ใครอยากอาบกับนายไม่ทราบ!” ชานมได้ยินดังนั้นก็รีบถอยตัวออกมาทันทีเพราะกลัวว่าฮักจะลากเธอเข้าห้องน้ำไปด้วย เห็นการป้องกันตัวของคนตัวเล็ก ริมปากได้รูปก็กระตุกมุมปากแอบขำในลำคอ
“วิ่งไปเอาชุดนอนที่ห้องมาให้ฉันด้วย ไม่งั้นฉันจะแก้ผ้านอน” ฮักออกคำสั่ง ไม่รอให้ชานมได้คัดค้านเขาก็ปิดตูห้องน้ำแล้วล็อกทันที
แกร๊ก!
“อะ...ไอ้ ไอ้!” ไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าชานมก็ได้แต่กัดฟันกลั้นใจแล้วเตะประตูระบายอารมณ์ด้วยความโมโห
- ผู้เขียน
