Chapter 15 สงสัยดีใจ
2179 คำ
Chapter 15
สงสัยดีใจ
เช้าวันต่อมา…
ฮักรู้ดีว่าชานมคงยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้าเขาในเมื่อวานเช้าวันนี้จึงเลือกยืนดักรออยู่หน้าประตูโดยไม่เข้าไปทั้งที่เขารู้รหัส
ร่างสูงโปร่งใบหน้าไร้อารมณ์ยืนกอดอกเอ็นตัวพิงผนังในมือมองนาฬิกาครั้งแล้วครั้งเล่า ส่วนมืออีกข้างที่กอดอกกำมือถือสีชมพูหวานไว้แน่นราวกับเกรงว่ามันจะตก
แกร๊ก!
“กรี๊ดดดด!” ชานมเปิดประตูออกมาเจอเข้ากับใบหน้าเรียบนิ่งของฮักทำเอาหัวใจร่วงไปอยู่ตาตุ่ม “นายว่างมากนักรึไงฮะ?” มือเรียวเล็กตบอกเรียกขวัญตัวเอง
“เอาไป…” ฮักยื่นโทรศัพท์มือถือสีชมพูที่เพิ่งซื้อมาไปตรงหน้าของชานม ดวงตาคู่สวยเพียงเหลือบมองก่อนจะเลิกคิ้ว
“อะไร?”
“ซื้อเครื่องใหม่ให้ไง” นิ้วเรียวยาวพลิกด้านหลังของมือถือให้ชานมได้เห็นสีชมพูพาสเทลชัด ๆ ในใจก็คาดหวังว่าเธอต้องชอบมากแน่ ๆ แต่ยังคงวางท่านิ่งขรึม แต่แล้วทุกอย่างก็ผิดคาดเมื่อชานมเพียงมองด้วยสายตาระแวดระวังพร้อมกับปฏิเสธเสียงแข็ง
“ไม่จำเป็น!”
“ทำไม?” ฮักแทบจะคุกเข่าลงไปเก็บเศษหน้าตัวเองที่แตกสลาย นี่เขาอุตส่าห์ไปยืมเงินไอ้ฮันเตอร์เพื่อสิ่งนี้เลยเชียว
ทำไมยัยลูกไก่ถึงได้ปฏิเสธ ?
“ก็บอกว่าไม่จำเป็นไง”
“จำเป็นสิ ถ้าไม่มีโทรศัพท์แล้วฉันจะโทรหาเธอยังไงเวลาหิวข้าว?”
“ก็ดีแล้วนายจะได้ไม่ต้องมารบกวนฉันอีก!” กะให้เธอมีโทรศัพท์ใช้ก็เพื่อใช้งานเธอ? เรื่องอะไรเธอจะรับ! ไม่มีโทรศัพท์ใช้ก็ดีเหมือนกัน
“ฉันไม่อนุญาตให้เธอติดต่อไม่ได้”
“นายเป็นเจ้าชีวิตฉันรึไง? ฉัน! ไม่! เอา!” ชานมเน้นย้ำทีละคำก่อนจะเดินหนี
เธอไม่อยากรับอะไรของฮักมาทั้งนั้น ทั้งยังอยากอยู่ห่าง ๆ ด้วยซ้ำ ดวงตาคมเข้มมองตามแผ่นหลังชานมก่อนจะรีบสาวเท้ายาว ๆ ไปคว้าแขนชานมเอาไว้
“รับไปเถอะน่า ฉันไม่ใช่พวกที่ไม่รู้จักรับผิดชอบเสียหน่อย”
“ไม่!” ชานมรีบปัดมือฮักออกทันที เธอพยายามเบี่ยงตัวหลบหนีแต่คนตัวโตกลับออกแรงดันจนแผ่นหลังติดผนังแล้วยกแขนกันเอาไว้ไม่ให้หนี
“ไหนบอกมาสิทำไมถึงไม่เอาหรือว่าอยากเอาอย่างอื่น?” ใบหน้าหล่อเหลาแสยะยิ้มร้ายขณะขยับเข้ามาใกล้ ๆ จนริมฝีปากแทบจะประกบกัน ชานมรีบเบี่ยงหน้าหลบจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ กำลังเป่ารดพวงแก้ม
จมูกโด่งเป็นสันแอบคลอเคลียบนแก้มเนียนนุ่มแผ่วเบา ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขาชอบกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของชานมจริง ๆ
“เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะฮัก เลิกบังคับฉัน นายสนุกมากไหมถามจริง?” ใบหน้าใสขมวดคิ้วมุ่นหันหน้ามาเผชิญกับฮักด้วยความเหลืออด ดวงตากลมโตจ้องเขม็งคนรุ่มร่ามไม่วางตา ฮักทำท่าทีครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก็พยักหน้าตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“ถ้าเธอรับไปง่าย ๆ ฉันก็ไม่ต้องมาบังคับ ถูกไหม?”
“แต่ฉันไม่อยากได้!” ดวงตาคู่สวยหันมาถลึงตาใส่คนตรงหน้าด้วยความหงุดหงิด “ที่ฉันไม่รับก็แปลว่าฉันไม่อยากได้อะไรจากนาย ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับนายและเกลียดนายมากด้วย เข้าใจไหม!?”
“...” แววตาพยศแข็งกร้าวของชานมมันทำให้ฮักไม่ชอบใจจริง ๆ ใบหน้าหล่อเริ่มมืดครึ้มก่อนจะกดน้ำเสียงเย็นเยียบออกคำสั่ง
“ฉันขอสั่งให้เธอเอามันไปใช้เสีย”
“นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉันไม่ทราบ!”
“สิทธิ์ของคนที่ถือไพ่เหนือกว่าเธอไง…” ดวงตาดั่งหมาป่าเจ้าเล่ห์สบสายตากับดวงตากลมโตที่กำลังจ้องเขาเขม็งอย่างไม่เกรงกลัว นิ้วเรียวยาวเกี่ยวผมของชานมเล่นก่อนจะเหยียดยิ้ม “บางทีเธอก็ควรรู้อะไรบ้างนะชานม ช่วงนี้ฉันดูเชื่องก็เพราะเธอพูดง่ายและเชื่อฟัง แต่เมื่อไหร่ที่เธอพยศละก็...”
“!!!” ดวงตาคู่สวยแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งเกลียดในเวลาเดียวกัน เขามองเห็นเธอเป็นตัวอะไรกันแน่?
ไม่ได้ดั่งใจก็เอาคลิปมาขู่!
“ฉันมีให้เธอแค่สองทางเลือก ทางที่ดีเธอควรเลือกให้ถูกว่าระหว่างให้ฉันเป็นหมาน้อยกับหมาบ้า อันไหนมันดีต่อตัวเธอมากที่สุด”
“อึก” ชานมพยายามกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงคือ เธอรู้ดีกว่าเธอไม่มีทางเอาชนะฮักได้แต่บางทีเขาก็เกินไป...
ฮักไม่เคยสนใจว่าเธอต้องการหรือไม่ต้องการ ขอแค่เขาบีบบังคับเธอเพื่อให้ทำตามใจตัวเองได้เขาก็จะทำเสมอ สุดท้ายเธอก็จำต้องยอมแบบนี้เรื่อยไปสินะ
“…” จู่ ๆ ชานมก็รู้สึกร้อนผ่าวบริเวณขอบตา เธอได้แต่กัดฟันอดกลั้น กลืนน้ำลายลงคอแล้วเบี่ยงหน้าหนี
เธอโกรธตัวเอง สมเพชตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย…
“เชื่อฟังฉันชานม ถ้าเธอเชื่อฟังฉันแต่แรกฉันก็ไม่บังคับเธอ...” เห็นน้ำตาคลอปริ่ม ๆ ที่ขอบตาของคนตัวเล็กใจของฮักมันอ่อนยวบไปทั้งใจ ใบหน้าจากที่เยือกยะเยือกเมื่อครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นเลิ่กลั่ก มือไม้ไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน ฮักผละใบหน้าออกแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่ติดเล่น
“อันนี้ฉันไม่ได้จะแกล้ง ฉันซื้อให้เธอเพราะรับผิดชอบที่ทำของเธอพัง”
“...” ดวงหน้าใสกะพริบตาถี่ ๆ เงยหน้าขึ้น
“เครื่องใหม่ซิมใหม่ ฉันจ่ายรายเดือนให้เอง” น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เอ่ยแผ่วเบา ฮักดูออกว่าชานมพยายามกลั้นน้ำตาเอาไว้ ดวงตาลุ่มลึกจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นด้วยความไม่เข้าใจ ชานมกำลังคิดว่าเขาแกล้งเหรอ?
แกล้งซื้อโทรศัพท์ให้เนี่ยนะ?
มือใหญ่คว้ามือชานมแล้วยัดโทรศัพท์มือถือใส่ให้ ริมฝีปากหนาเม้มแน่น ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่เห็นน้ำตาของชานมเขามักทำตัวไม่ถูก
“ไม่รับคืนนะ ไม่ต้องเอามาคืน ฉันขอสั่งให้เธอรับมันไป” พูดจบก็ร่างสูงโปร่งก็เดินจากไป แม้ท่าทางการเดินจะก้าวด้วยความไม่เร่งไม่รีบแต่หารู้ไม่ว่าใจเขาร้อนรนแทบคลั่ง
“ทำไมต้องร้องไห้ด้วยวะ แค่ซื้อโทรศัพท์ให้เอง?” ฮักพึมพำกับตัวเองด้วยท่าทีสับสน “ไม่ใช่ว่าต้องดีใจหรอกเหรอ?”
หลังจากแผ่นหลังของฮักลับตาไปชานมก็มองโทรศัพท์ในมือซึ่งหน้าจอสว่างจ้าพร้อมกับรูปคู่ที่เธอนั่งตักฮักเมื่อวานโชว์เด่นหรา
“!!” ในใจพ่นสารพัดคำด่า พอนึกถึงเรื่องเมื่อวานก็รู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า ภาพของฮักที่หัวเสียจนโยนโทรศัพท์ของเธอลงในถ้วยต้มยำแบบไม่คิดวนเข้ามาฉายในหัวอีกครั้ง
“ดี ในเมื่อซื้อให้ก็ดี! ยังไงนายก็เป็นคนเลือกที่จะโยนมันเอง” นิ้วเรียวขาวกดเปลี่ยนภาพหน้าจอพร้อมกับกดเบอร์มือถือของฮักที่เธอจำได้เป็นอย่างดีหมายจะบล็อกให้รู้แล้วรู้รอด ทว่าเมื่อกดหมายเลขครบทุกตัวรายชื่อที่โชว์หรา…
‘my boy’
“เหอะ! my boy เนี่ยนะ?” เป็นผู้ชายของฉันตอนไหนไม่ทราบ! ถ้าเป็น My dog จะไม่ว่าสักคำ ดวงตากลมใสภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะแข็งกร้าว จากนั้นกดบล็อกเบอร์ฮักโดยไม่ต้องไตร่ตรองใด ๆ ชานมพยายามหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อระงับอารมณ์ก่อนจะรีบปาดน้ำตาเดินไปเรียน
ช่วงบ่าย…
@แผนกช่างกล วิทยาลัยเทคโนโลยีดับเบิ้ลเอส
“การที่เราซื้อของให้คนคนหนึ่งแล้วเขาร้องไห้มันหมายความว่าไงวะ?” ฮักนั่งกระดิกเท้าที่ชิงช้าครุ่นคิดเหตุการณ์เมื่อเช้าอยู่นานจนต้องเอ่ยปากไปขอความเห็นจากโชกุน
“ก็ปลาบปลื้มอ่าดิ จะมีอะไรอีก?” โชกุนนั่งเลียไอติมเล่นหมากฮอสกับโรมันด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“เหรอ?” ใบหน้าหล่อเหลาเอียงคอพยายามย้ำคิดอีกครั้ง แต่ทำไมเหตุการณ์เมื่อเช้าไม่เหมือนว่าชานมปลาบปลื้มเลยสักนิด ดูเหมือนเขาบังคับฝืนใจเธอด้วยซ้ำแต่เอาจริงมันมีใครบ้างที่จะร้องไห้เวลาคนซื้อของให้
สงสัยจะปลาบปลื้มจริง ๆ นั่นแหละ
“เฮ้อ~ ที่แท้ก็ดีใจนี่เอง” ฮักถอนหายใจด้วยความโล่งอก ก่อนจะนั่งผิวปากแล้วยกเหล้าขาวมาก๊งผ่อนคลายอารมณ์ โชคดีที่บ่ายวันนี้อาจารย์ไม่อยู่ ไม่งั้นเขาคงเหม่อลอยจนไม่เป็นอันเรียนเหมือนตอนเช้าแน่ ๆ
“ยัยลูกไก่เอ๊ย~” ทำเอาเขาคิดมากอยู่ตั้งนาน ถ้าดีใจทำไมไม่โผเข้ากอดจะร้องไห้ทำมะเขืออะไร คนยิ่งทำตัวไม่ถูกเวลาเห็นน้ำตาอยู่ด้วย
แต่ว่ามันใช่แบบนั้นจริงเหรอ?
“มา ๆ มาเล่นหมากฮอสกับกูที ไอ้โรมซื่อบื้อฉิบหาย รู้ว่ากูหลอกกินสามก็ยอมให้กูกินซะงั้น” โชกุลเดินหมากเข้าฮอสด้วยความหงุดหงิด ดูยังไงก็รู้ว่าโรมันไม่ตั้งใจเล่น จงใจยอมแพ้ให้เขาเบื่อแล้วเลิกเล่นไปเองเห็น ๆ
“ไม่เอาวันนี้กูไม่มีอารมณ์จะเล่น”
“เป็นเหี้ยอะไรของมึงอีก ว่าแต่มึงซื้อของให้ใครอย่าบอกว่ามึงซุ่มคบสาวไม่บอกพวกกู?”
“กูไปทำแบบนั้นตอนไหน?”
“ถ้างั้นมึงซื้ออะไรให้ใคร?” โชกุนหรี่ตามองจับผิดเพื่อนรัก เมื่อคืนได้ข่าวจากฮันเตอร์ว่าฮักไปยืมเงินเพื่อซื้อโทรศัพท์ ดูท่าน่าจะซื้อให้สาวแน่นอนเพราะโทรศัพท์ของมันยังใช้ได้อยู่
“เรื่องส่วนตัว”
“มึงซ่อนไว้ให้ดีเถอะ ซ่อนให้ได้ตลอดก็แล้วกัน” โชกุนไหวไหล่ คนอย่างไอ้ฮักทำอะไรไม่ซับซ้อนดูออกง่ายจะตายไป
“มึงเลิกสนใจเรื่องของกูเถอะ อาทิตย์หน้าจะแข่งฟุตบอลแล้ว ควรพาน้องซ้อมได้ยัง?” ฮักรีบเปลี่ยนเรื่องทันทีเพราะเกรงว่าเพื่อนจะสาวเรื่องราวยิ่งกว่านี้ ความจริงเขาไม่ได้อยากปิดบังเรื่องชานม แต่เขาไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ในสถานะอะไร ที่สำคัญเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่ารู้สึกยังไง…
“กูก็คิดเหมือนกัน ตอนเย็นก็พาน้อง ๆ ไปซ้อมกันเถอะ ไอ้โรมเสื้อที่สั่งไว้ทางร้านจะส่งให้วันไหนวะ?” โชกุนหันไปจี้ถามคนที่รับผิดชอบหน้าที่สั่งเสื้อกีฬา โรมผู้ขี้เกียจพูดหยิบสมุดแล้วเขียนลงไปว่า…
‘พุธ’ โชกุนได้แต่ส่ายหน้าระอา แม้แต่เขียนตอบมันยังประหยัดคำ ใครก็ได้บอกเขาทีว่าเพื่อนเขามันเบื่อที่จะใช้ชีวิตแล้วใช่ไหม?
“วันไหนวะ?” ฮักเอ่ยถาม เขาไม่ได้นั่งม้าหินอ่อนด้วยจึงมองไม่เห็นสิ่งที่โรมันเขียน
“พุธ”
“พรุ่งนี้เหรอ?” สิ้นคำถามของฮัก โรมก็พยักหน้า
“ถ้างั้นวันนี้เรารวมน้องไปซ้อมฟุตบอลกันเถอะ”
การแข่งขันฟุตบอลประเพณีจัดขึ้นทุกปีระหว่างวิทยาลัยเทคโนโลยีดับเบิ้ลเอสกับวิทยาลัยเทคโนโลยีพีพี ซึ่งสองมหาลัยอยู่ใกล้กัน ทุกแผนกจะต้องส่งนักกีฬาลงแข่งและสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แน่นอนว่าย่อมมีการกระทบกระทั่งกัน
ในทุก ๆ ปีบรรยากาศค่อนข้างคึกคัก ทั้งต้องรวมน้องไปร้องเพลงเชียร์เพื่อแสดงศักยภาพความสามัคคีและข่มขวัญพวกวิทยาลัยฝั่งตรงข้าม
เสียงเชียร์จะดังลั่นวิทยาลัยตลอดทั้งอาทิตย์ นอกจากนี้ยังมีรุ่นปู่ที่จบไปแล้วเข้ามาร่วมชมกับกิจกรรมครั้งนี้ด้วยเพราะฉะนั้นแต่ละแผนกจะเสียหน้าไม่ได้เด็ดขาด
“ไอ้ฮักมึงรีบส่งข้อความนัดประธานแผนกอื่นเลย ก่อนที่พวกนั้นจะกลับบ้านก่อน”
“กูรู้แล้วน่า” สายตาแพรวพราวรับคำสั่งเพื่อนก่อนจะกดบนหน้าจอมือถือเพื่อส่งข้อความหาประธานแผนกโยธาก่อนเป็นอันดับแรก
ฮักแทร่ : วันนี้นัดเตะฟุตบอลนะ มาซ้อมด้วย คนที่ไม่ได้ซ้อมก็ต้องมาร่วมร้องเพลงเชียร์ด้วย
ปกป้อง : ตกลง
ฮักแทร่ : พวกเด็กแลกเปลี่ยนก็นัดมาด้วยล่ะ เอามานั่งดูบรรยากาศก็ยังดีจะได้ไม่ว่าง
ปกป้อง : ได้ ๆ
เห็นข้อความตอบกลับของประธานแผนกโยธา รอยยิ้มที่มุมปากของฮักก็โค้งขึ้น คิดจะหลบหน้าไอ้ฮักมันก็ยากหน่อยนะคุณชานม
เขารู้ดีว่าชานมพยายามหลบหน้าเขาเวลาที่อยู่วิทยาลัยเพราะตอนเที่ยงยัยลูกไก่ไม่ยอมมากินข้าวที่โรงอาหารสักวัน เมื่อวานเขาแอบเห็นแผ่นหลังแต่ไกล ๆ ว่าเธอเข้าไปซื้อบะหมี่สำเร็จรูปกินในร้านสวัสดิการของวิทยาลัย
วันนี้ก็เช่นกัน…
- ผู้เขียน
