Chapter 9 ลาภปาก
1922 คำ
Chapter 9
ลาภปาก
ทางด้านฮักหลังเลิกเรียนก็มานั่งกินเหล้ากับรุ่นน้องที่หลังแผนกเฉกเช่นทุกวัน ร่างสูงโปร่งสวมเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนสีซีดนั่งชันเข่าหนึ่งข้างเล่นหมากฮอสกับโชกุนเพื่อนสนิทบนม้านั่ง
บรรยากาศยามเย็นเต็มไปด้วยความคึกคัก แผนกช่างกลค่อนข้างจะอยู่ในที่ลับตา เหล่านักศึกษาชายชุดช็อปสีเดียวกันทั้งหลายต่างช่วยกันก่อไฟย่างปลาเป็นกับแกล้ม
“มึงกองโจรเหรอไอ้ฮัก ไม่เบื่อบ้างรึไงวะ?” โชกุนขมวดคิ้วด้วยสีหน้าขุ่นมัวเมื่อเห็นเพื่อนเล่นแต่หมากเดิม ๆ เพราะเล่นทีไรเขาก็แพ้ตลอด
“ขนาดกูเล่นแค่หมากมาตรฐานกับกองโจรไปหลายรอบมึงยังเดาทางกูไม่ออกเลย มึงคว่ำกูให้ได้ก่อนแล้วกูจะเปลี่ยนหมากใหม่” ฮักไหวไหล่ไม่แยแส เล่นหมากเดิมมาเป็นสิบรอบแต่ยังแก้เกมเขาไม่ได้ แบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน?
“กูอยากเล่นแบบอื่นบ้าง”
“แบบอื่นแล้วยังไงสุดท้ายมึงก็ต้องมาสู้กับกูที่ปลายกระดานเพราะสูตรมันล็อกมาไว้แบบนี้อยู่แล้ว”
“โอเค ถ้าตานี้กูชนะมึงมึงเดินแบบใหม่เลยนะ”
“ตกลง แต่ถ้ากูชนะมึง มึงต้องออกไปซื้อขวดใหญ่มา”
“ดีล กูขี้เกียจเถียงมึงละ รอบนี้กูเอาจริง ตาต่อไปมึงเดินแบบสามตัวเรียงเลยนะ” พอมีการเดิมพันโชกุนก็รู้สึกฮึกเหิม
“มึงคิดว่ามึงจะชนะกูจริงเหรอ?” ฮักกระตุกยิ้มร้าย สายตาลุ่มลึกคู่นั้นเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ สมัยเรียนมัธยมต้นเขาไปนั่งเล่นหมากฮอสกินเงินกับวินมอเตอร์ไซค์ข้างโรงเรียนจนคว่ำมาได้หมด ที่เล่นกับโชกุนก็แกล้งยอมแพ้ให้บ้างในบางทีเพื่อหลอกกินเหล้าเฉย ๆ หรอก
“ก็ลองดู” แม้จะรู้ดีว่าไม่ชนะเพื่อนแต่โชกุนก็ยังอยากเล่นอยู่ดี ยิ่งท้าทายเขาก็ยิ่งชอบ
“เหอะ ๆ มึงกินสิ กูจะให้มึงรู้จักคำว่าพ่ายแพ้ตอนนี้เลย” ฮักหัวเราะในลำคอด้วยความสะใจเมื่อเขาเดินตัวหมากบีบบังคับให้โชกุนกินเขาเพื่อที่เขาจะได้กินกลับแล้วเข้าฮอสพอดี
“แม่งงงงง!” โชกุนมองกระดานผลได้เสียหลังจากโดนบังคับกินก็ถอนหายใจออกมาทันที ยังไม่ทันได้เดินเลยแพ้เสียแล้ว
“เชิญครับไอ้เพื่อนเลิฟ” ฮักผายมือไปที่มอเตอร์ไซค์เวสป้าสีแดงของโชกุน เมื่อวานไอ้หมอนี่โดนยึดรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจยังเอาคืนมาไม่ได้จึงจำต้องขับรถน้องสาวมาเรียน
โชกุนลุกขึ้นไปซื้อเหล้าขาวตามที่สัญญาด้วยความหัวเสีย รอให้เขาฝึกก่อนเถอะเดี๋ยวเขาจะกลับมาคว่ำไอ้ฮักลงให้ได้ มือใหญ่ขยี้ผมด้วยความหงุดหงิดแล้วก็บึ่งรถออกไป
“เหลือแค่มึงกับกูแล้วไอ้ใบ้ มึงสู้กับกูสักตาไหม?” นัยน์ตาดำขลับปรายไปมองเพื่อนรักที่นั่งกระดกเหล้าขาวอยู่ชิงช้าพร้อมกับโยกขาไปมา 'โรมัน หรือ โรม' เพียงส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยื่นแก้วเหล้าให้ฮักเพื่อเชื้อเชิญ
“แม่ง! กูละอึดอัดฉิบหาย กูแทบจะลืมเสียงมึงแล้วเนี่ย” ตั้งแต่โดนพักการเรียนแล้วแม่ส่งไปบวชปิดวาจาเพื่อนของเขาก็ไม่พูดอีกเลย เว้นแต่อาจารย์ให้พรีเซ็นต์งานถึงได้รู้ว่าเพื่อนไม่ได้เป็นใบ้
“พี่ฮักผมขอสู้ด้วยคน” รุ่นน้องคนหนึ่งเดินมาหวังท้าประลอง ฮักกระตุกมุมปากพยักหน้าแล้วส่งสายตาให้น้องนั่งลงฝั่งตรงข้าม
“มึงเอาดี ๆ นะเว้ย ถ้ามึงทำให้พวกกูกินเหล้าพี่ฮักได้ กูจะไปขอเบอร์น้องปิงปองให้มึงเลย” เสียงรุ่นน้องในแผนกเชียร์เพื่อนตัวเอง ฮักเพียงยิ้มกริ่ม…
“ลาภปากแล้ว” เขาเปิดโอกาสให้รุ่นน้องได้เดินก่อนซึ่งการทำแบบนี้ทำให้ฮักพอจะดูออกว่ารุ่นน้องคนนี้พอจะมีพื้นฐานหมากฮอสอยู่บ้าง
ฝั่งลูกน้องเดินก่อนเปิดตัวด้วยหมากมาตรฐาน ฮักเลยใช้โอกาสนี้เดินหมากแบบสามตัวเรียงเพื่อโชว์สกิลให้รุ่นน้องได้รู้จักระดับตัวพ่อเสียหน่อย
ทั้งสองสลับกันกินแลกกันไปกันมาอยู่สักพัก พอเข้าสู่ช่วงปลายของกระดานด้วยความที่ฝึกฝนมากกว่าฮักก็สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย
“เฮ๊ยยย! ได้ไงอ่ะพี่ เก่งเกิ้นนน” หลังโดนกินสามรุ่นน้องก็อึ้งไปสักพัก หันหลังไปดูกองเชียร์ด้านหลังตาปริบ ๆ
“ต้องมองแผนล่วงหน้าแบบสามชั้น จะมองแค่สองชั้นเล่นให้ตายก็แพ้” สิ้นเสียงของฮัก รุ่นน้องที่ยืนเชียร์เพื่อนตัวเองอยู่ด้านหลังก็ยกนิ้วโป้งให้
“เชรดดดด! ระดับเกจิมึงฟังไว้ไอ้แว่น” ได้ยินคำพูดเท่ ๆ ของรุ่นพี่ รุ่นน้องต่างก็ปรบมือชื่นชม ซึ่งเป็นปกติของเด็กช่างที่มักจะอวยรุ่นพี่ ให้ความเคารพและเกรงใจจนออกหน้าออกตาอยู่แล้ว
“พี่ไม่ได้พูดเอาเท่ พี่พูดความจริง”
“…”
“ถ้าอยากเก่งหมากฮอส ไม่ใช่แค่จะรู้วิธีเดินแล้วชนะเลยเพราะสุดท้ายต้องไปวัดกันที่ปลายกระดาน ต้องวางแผนล่วงหน้า เดาใจคู่ต่อสู้ว่าเขาจะเดินไปทางไหน แล้วนึกถึงผลได้เสียว่าการแลกหมากของมึงมันทำให้ได้เปรียบ เสียเปรียบหรือเสมอตัว”
“โห~ พี่คิดขนาดนั้นเลยสินะถึงเก่งหมากฮอสขนาดนี้ ว่าแต่มันเอาไปใช้จีบหญิงได้ไหมพี่?” หนึ่งในรุ่นน้องถามขึ้น เห็นสีหน้าเจ้าเล่ห์ของไอ้คนถาม ฮักก็แทบอยากสั่งให้รุ่นน้องกัดลิ้นตัวเองตายไปเสีย
“ถ้าใช้ได้พี่คงมีเมียเป็นโหลแล้ว” ใบหน้าหล่อดำมืดไปทันทีจากนั้นก็ตามด้วยเสียงรุ่นน้องเฮลั่นด้วยความชอบใจ มีใครบ้างที่ไม่รู้ว่าคนหล่อแบบรุ่นพี่ฮักคนนี้ยังไม่มีเมีย
น่าสงสารจริง ๆ
“โธ่เอ๊ย~ ผมไม่อยากเก่งแล้วครับพี่ ถ้าเป็นแบบนี้”
“ไอ้พวกเวรนี่ มึงล้อเลียนรุ่นพี่รึ?” ฮักกัดฟันกรอดเพราะโดนแทงใจดำก่อนจะยืนขึ้นชูมือเดินไปกลางถนนคอนกรีตแล้วตะโกนเสียงแข็ง
“พร้อม!”
“MC!!”
“พร้อม!”
“MC!!”
“กลิ้งไปกลับสามรอบปฏิบัติ!”
“ทราบ!” รุ่นน้องกว่าสิบชีวิตหัวเราะคิกคักเรียงแถวหน้ากระดานก่อนจะนอนหมอบไปกับพื้นอย่างพร้อมเพรียงแล้วกลิ้งไปกลับตามถนนคอนกรีต แม้สีหน้าของฮักจะตึงเครียด กระนั้นเสียงหัวเราะของรุ่นน้องก็ไม่ได้หายไปเพราะพวกเขารู้ดีว่ารุ่นพี่ของพวกเขากำลังแสร้งโมโหกลบเกลื่อน
“เพราะมึงเลยไปแซวพี่แก พวกกูพลอยโดนทำโทษไปด้วยเลย!”
“อ้าวไอ้เวรนี่ มึงก็หัวเราะเหมือนกันเมื่อกี้”
“ก็กูตลกอ่ะ รุ่นพี่เราหล่อฉลาดเสียเปล่า ไม่มีหญิงข้างกายสักคน”
“นั่น! เดี๋ยวเราก็โดนทำโทษอีกหรอก ว่ากันว่าคนไม่ได้ปล่อยของจะขี้หงุดหงิดนะเว้ย!”
“เดี๋ยวพวกมึงก็โดนอีกรอบหรอก!” ได้ยินเสียงซุบซิบล้อเลียน ฮักตะโกนลั่นด้วยน้ำเสียงติดขุ่นเคืองเล็กน้อยทั้งยังทำหน้านิ่งขรึมวางมาด
รุ่นน้องรีบหลบสายตาแล้วรับการลงโทษแต่โดยดี ถึงแม้จะเลิกแซวแล้วแต่เสียงหัวเราะยังคงอยู่ซึ่งฮักก็ไม่ได้ถือสาอะไรเพียงแค่แสร้งทำหน้านิ่งไปอย่างนั้น
“มาแล้วววววว~” โชกุลแว้นเวสป้ากลับมาด้วยความรวดเร็ว สายตาปรายมองดูรุ่นน้องที่กำลังกลิ้งพร้อมกับสังเกตสีหน้าของเพื่อนรัก ดูท่าน่าจะโดนรุ่นน้องล้อเลียนแน่ ๆ
โชกุนขี่อ้อมวนไปอีกฝั่งเพื่อหาที่จอดมอเตอร์ไซค์ที่ใหม่ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับที่รุ่นน้องกลิ้งเสร็จพอดี ฮักปรายตามองเพื่อนเห็นว่าที่มุมปากมีเลือดซิบก็เลิกคิ้วด้วยความสงสัย
“มึงไปทะเลาะกับหมาที่ไหนมาวะ?”
“ตอนไปซื้อเหล้าเสือกเจอไอ้พวกพีพี ขากลับกูก็เลยแซดรถใส่หน้าพวกมันแต่ลืมไปว่ากูขี่เวสป้า” นิ้วเรียวแตะริมฝีปากตัวเองก็รู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาจนโชกุลต้องนิ่วหน้า “ซี้ดดดด ซิ่งหนีไม่ทันกูเลยจอดบวกกับพวกมันแม่งเลย ดีนะที่มีแค่สามคน”
“สมน้ำหน้ามึงแล้ว ไปคนเดียวไม่รู้จักเจียมตัว”
“ไม่ห่วงกูเลยนะ”
“กินเหล้าเดี๋ยวก็หาย” ฮักไหวไหล่ก่อนจะส่งสัญญาณให้รุ่นน้องเลิกแถวจากนั้นก็ทิ้งตัวนั่งลงบนม้าหินอ่อนก๊งเหล้าขาวกับโชกุนต่อ
“วันจันทร์น้องกูต้องแลกเปลี่ยนมานี่กูคงกลับบ้านช้าไม่ได้แล้วนะ”
“ทำไม มึงกลัวน้อง?”
“เหอะ กลัวทำไม!? กูแค่รำคาญแม่งชอบฟ้องพ่อ” โชกุนเท้าคางด้วยสีน่าเบื่อหน่าย เมื่อเช้าก็ฟ้องพ่อเรื่องที่เขาโดนจับท่อดังจนเขาโดนเทศนาหูชา
“ว่าแต่น้องมึงเรียนโยธาไม่ใช่เหรอวะ?”
“อืม ปีนี้พวกนั้นส่งผู้หญิงมาเหมือนที่พวกเราคิดนั่นแหละ”
“น้องมึงอยู่โยธาปีสอง?” ฮักเลิกคิ้ว นั่นมันสาขาเดียวกันกับชานมไม่ใช่เหรอ?
“อืม เห็นบอกว่ามากับเพื่อนผู้หญิงอีกสองคน ชื่อควีนกับนม ๆ อะไรสักอย่าง” สิ้นเสียงโชกุน ฮักก็แค่นหัวเราะออกมา วันจันทร์ก็ต้องย้ายมาอยู่นี่แล้วสินะ
“หึ!” ยัยลูกไก่จะหนีเขาไปไหนพ้น ถ้างั้นเสาร์อาทิตย์นี้เขาจะปล่อยชานมไปก่อน ให้เธอได้พักผ่อนให้หายป่วยก็แล้วกัน ว่าแล้วก็ยกโทรศัพท์โทรหาฮันเตอร์
“เตอร์ถ่ากูนำ กูเปลี่ยนใจแล้วกูสิกลับบ้านนำมึง” (เตอร์รอกูด้วย กูเปลี่ยนใจแล้วกูจะกลับบ้านพร้อมมึง)
[บักห่าหนิ กูขับรถออกมาแล้ว] (ไอ้เวรนี่ กูขับรถออกมาแล้ว)
“เลี้ยวกลับมา กูถ่าอยู่หน้าคอนโด” (เลี้ยวกลับมา กูรออยู่หน้าคอนโด)
[เออ ๆ] สิ้นเสียงฮักก็หยิบเสื้อช็อปแล้วลุกขึ้นออกไปพร้อมกับโบกมือลาเพื่อน
“ไอ้ใบ้ โชกุน กูกลับก่อนนะเฝ้าร้านด้วยล่ะพวกมึง”
“อยากไปก็ไปอยากมาก็มาไอ้ห่านี่” โชกุนถอนหายใจพร้อมกับมองขวดเหล้าขาวที่ยังไม่ทันได้เปิดก่อนจะลุกขึ้นแล้วเอาซ่อนไว้ในที่ลับตา
“อย่าไปมีเรื่องมีราวล่ะพวกมึง พี่กลับบ้านล่ะ”
“ครับพี่!!!” รุ่นน้องขานรับพร้อมกัน จากนั้นฮักก็บึ่งรถกลับคอนโดทันทีเพื่อเอารถไปจอดไว้ เมื่อถึงคอนโดเขาก็ส่งข้อความไปให้ชานม
ฮักแทร่ : ฉันไม่อยู่สองวัน ถ้าออกไปไหนไม่บอกล่ะก็ เตรียมตัวเป็นคนดังได้เลย
ชานม : ไปที่ชอบที่ชอบเถอะ
ฮักแทร่ : ปากดี
เห็นข้อความตอบกลับทันทีของชานม รอยยิ้มมุมปากของฮักก็กระตุกขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับส่ายหน้าระอา คุยกับเขาไม่เคยมีคำพูดเพราะ ๆ หรอก พนันได้เลยว่าป่านนี้ยัยลูกไก่คงดีใจกระโดดโลดเต้นอยู่ในห้องเพราะเขาไม่อยู่แน่ ๆ
- ผู้เขียน
