บทที่ 1 แม่สาวชาวไร่
1146 คำ
.
.
ช่วงนี้เรียนหนักหน่อย จึงเขียนได้ไม่เยอะ ที่นี่ยังอากาศดีเหมือนเดิม นึกถึงอากาศร้อนๆที่บ้านเรานะ คิดถึงบ้านจะแย่แล้ว พี่ป่านล่ะ ตอนนี้คงสบายดีใช่ไหม เอาไว้กลับไปจะไปเล่นน้ำตกท้ายไร่ด้วย
.. อ้อ วันนี้เอารูปสวยๆของที่นี่มาอวดเหมือนเดิมครับ คิดถึงนะ หวังว่าสักวันจะพาสายป่านมาเที่ยวที่นี่ด้วยกันครับ...
(จดหมายจาก นที)
ตุ๊บบบ!!!
เสียงตะกร้าเสื้อผ้าใบใหญ่กระทบพื้นแคร่เสียงดัง
“นังป่าน จะให้กูเรียกมึงกี่ครั้ง ห๊ะ ไปซักผ้าเดี๋ยวนี้”
“เมื่อวานหนูซักแล้วไงจ๊ะแม่” ใบหน้าหวานที่กำลังนั่งอ่านจดหมายจากนทีหนุ่มรุ่นน้องลูกชายเจ้าของไร่ข้างๆส่งมาให้แทบทุกอาทิตย์ และข้างๆเธอยังมีหนังสือพิมที่เก็บมาจากเรือนใหญ่อีกกองพะเนิน
เธอเงยหน้ามองแม่เลี้ยงที่ยืนเท้าสะเอวพร้อมเพ่งตาดุใส่เธอ
“มึงแหกตาดูสิ อีป่าน เนี่ยๆๆ มันล้นตะกร้าอยู่แล้ว เนี่ย กูซื้อเสื้อมือสองมาจากตลาดในเมืองไว้ลองเลือกใส่ในวันงานเลี้ยงพรุ่งนี้ มึงรีบๆเอาไปซักให้กูเลยนะ"
“จ้ะแม่” เธอก้มหน้ารับคำสั่งอย่างว่าง่าย หอบตะกร้าใบใหญ่เดินเลาะไปยังลำธารใสสะอาด รีบจัดการซักผ้ากองใหญ่ให้แม่ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดินเสียก่อน เพราะกลางค่ำกลางคืนแถวนี้มีสัตว์เลื้อยคลานชอบออกมานัก
“ป่ะ ลุงสมคิด มืดแล้ว รีบกลับกัน”
ภูผา ลูกชายเจ้าของไร่องุ่นที่เพิ่งกลับจากฝรั่งเศสได้เกือบเดือนหลังจากที่เลิกรากับแฟนสาวที่คบกันมานาน เขาจึงขอพักงานที่ช่วยพ่อดูแลบริหารโรงแรมหรู กลับมาหาแม่และใช้ที่นี่เป็นที่พักผ่อนใจ
ท่านทั้งสองได้แยกกันอยู่มาตั้งแต่เขายังเด็ก สาเหตุที่แยกทางกันเกิดจากความเจ้าชู้ของผู้พ่อที่ทำให้แม่รับไม่ได้จึงต้องกลับมาอยู่ที่เมืองไทย พร้อมๆกับสายธาร น้องสาวของเขา ส่วนเขาอยู่กับพ่อที่ฝรั่งเศส และได้แวะเวียนมาหาแม่อยู่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้อาจจะนานหน่อย เพราะเขาเริ่มเบื่อหน่ายความวุ่นวายทางนั้น จึงขอมาช่วยงานในไร่สักพักใหญ่
ใบหน้าหล่อเหลาบนหลังม้าดูสง่างามน่าเกรงขาม เหลือบหันไปมองที่ลำธารเล็กมองเห็นหญิงสาวนุ่งกระโจมอกกำลังนั่งอาบน้ำบนโขดหิน อวดหน้าอกตูมใหญ่จนเขาแทบอ้าปากค้าง
‘ไม่น่าเชื่อว่าที่นี่จะมีสาวงามขนาดนี้’
ผิวขาว ร่างอ้อนแอ้นอรชร กำลังลูบไล้ผิวผุดผ่องไปมา ช่างสวยงามราวกับนางไม้ก็ไม่ปาน
“นั่นใครน่ะ?”
“ออ นั่น นังสายป่าน ลูกนังฉวี แม่ครัวของที่นี่ครับ นังป่านมันเป็นคนงานที่นี่ ทำหน้าที่ในไร่บ้างช่วยงานในครัวบ้าง ที่พักมันอยู่เรือนไม้เล็กๆ ใกล้ๆลำธารนี่แหละครับ”
‘เป็นสาวเป็นแส้ ทำไมถึงได้มาอาบน้ำโจ่งแจ้งขนาดนี้’
“ป่ะ กลับกัน” ภูผาส่ายหัวไปมา พร้อมดึงเชือกควบม้ากลับไปยังเรือนใหญ่
“รีบอาบรีบกลับเรือนได้แล้วนังป่าน นี่ก็จะค่ำแล้ว เดี๋ยวงูเงี้ยวเขี้ยวขอจะกัดมึงเอา” สมคิดที่รับหน้าที่เป็นลูกน้องคนสนิทของภูผา ตะโกนบอกสาวใช้คราวลูก ก่อนจะควบม้าตามเจ้านายหนุ่มไป
“หือ? จ้ะลุง” สายป่านรีบดึงผ้าถุงขึ้นปกปิดหน้าอกทันทีที่เพิ่งพบเห็นผู้มาใหม่ เป็นชายทั้งสองที่กำลังนั่งบนหลังม้า คนแรก ลุงสมคิด คนนี้เธอรู้จักดี ส่วนอีกคน เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
สายตาคมเฉี่ยวมองเธอด้วยหางตาก่อนจะควบม้าไป ร่างใหญ่ทะมึน ใบหน้าคมเข้มแบบนี้ ต้องเป็น คุณภูผา ลูกชายของคุณทัศนา เจ้าของไร่ที่นี่เป็นแน่ เพราะเธอเคยได้ยินบรรดาสาวใช้คนงานพากันลือให้หนาหูว่าลูกชายนายหญิงท่านหล่อเชียว ก็หล่อจริงๆตามเขาลือนั่นแหละ..
แต่ดูน่ากลัวชะมัด...
ฉวีเดินกระทืบเท้าขึ้นเรือนเสียงดังปึงปังจนสายป่านสะดุ้งตื่นงัวเงียขึ้นมากลางดึก
“นังป่าน ป่านเว้ย อยู่ไหนวะ มาหาข้าวหาปลาให้กูกินที” แม่เลี้ยงตะโกนเรียกหาหล่อนปนเสียงสะอึกเพราะความเมา
“ฉันมาแล้วจ้ะ หนูว่าแม่ไปนอนเถอะนะจ๊ะ เดี๋ยวฉันจะเช็ดตัวให้”
“เอ๊ะ อีนี่ ก็กูบอกว่า หิวๆๆๆ มึงไม่เข้าใจกูเหรอ? กูยังไม่ได้ทานข้าวเย็นเลย เซ็งโว้ยย วันนี้ดวงไม่ดี แม่ง”
สายป่านส่ายหัวไปมาให้ผู้เป็นแม่ที่ชอบออกไปเสี่ยงดวงในวงไพ่ทุกวันหลังเลิกงานเพื่อหวังรวยทางลัด วันนี้เมามายพร้อมร้องโวยวายขนาดนี้ คงจะหมดตัวแล้วแน่ๆ ไหนจะบอกว่าหิวข้าวอีก เพราะกินตอนเมาทีไร เป็นต้องอาเจียนออกให้เธอต้องตามเช็ดตามล้างเป็นประจำ จะขัดใจก็ไม่ได้ เดี๋ยวได้โดนด่าหูชาอีก
“เฮ้อ” สาวน้อยแอบมานั่งถอนหายใจในครัวขนาดเล็ก
เธอคิดถึงพ่อเหลือเกิน ตอนนี้พ่อเธอที่อยู่บนสวรรค์จะมองลงมาเห็นเธอบ้างไหมหนอ ก็แม่เลี้ยงเคยรับปากกับพ่อเธอก่อนตายไว้นักหนาว่าจะส่งเธอเรียนต่อ และดูแลเธออย่างดี แต่ตอนนี้ เธอเรียนจบมัธยมปลายมาได้สามปีแล้ว แต่ต้องมาทำงานในไร่ต่อ อยากจะเรียนใจแทบขาดแม่ก็ไม่อนุญาต เพราะเธอต้องเป็นฝ่ายเสียสละหาเงินส่งให้น้ำฟ้า ลูกติดของแม่เลี้ยงเธอเรียนในเมืองกรุง เธอจำต้องก้มหน้าทำงานหาเงินส่งน้องต่อไป เพราะอย่างน้อยแม่เลี้ยงคนนี้ก็ยังมีบุญคุณกับเธอบ้าง
“นังป่าน เมื่อไหร่กูจะได้กินข้าว ห๊ะ”
“จ้ะๆ ไปแล้วแม่”
“เงอะๆงะๆอยู่นั่นล่ะ ใครจะเอามึงไปทำเมีย หนอย แทนที่จะรีบๆหาผัว หาค่าสินสอดมาตอบแทนบุญคุณกูนะมึง ตอนนี้เงินก็ไม่เหลือซักแดงแล้ว”
“หา?? นี่แม่เอาเงินเข้าบ่อนหมดเลยเหรอ?”
“เออ แล้วมึงจะทำไม เวลาได้กูก็ได้เยอะโว้ย”
“แล้วไหนว่าแม่จะส่งค่าเทอมไปให้ไอ้ฟ้ามัน”
“โอ้ย มึงอย่ามาเซ้าซี้กูตอนนี้ได้มั้ยวะ กูปวดหัว” ฉวีนั่งยีหัวตัวเองไปมาเพราะความเครียดหนัก ไม่น่าเลย ไม่น่าพลั้งมือใจใหญ่ใจป้ำ เงินค่าเทอมที่ต้องส่งให้น้ำฟ้าคงได้หมดกัน
“แม่นะแม่ ..โอ๊ย ฉันเจ็บ” สายป่านลูบหัวตัวเองป้อยๆหลังจากโดนฉวีเขกเข้ากลางศีรษะอย่างแรง
- ผู้เขียน
