ภูผาอาสาเป็นคนขับรถไปรับไปส่งสายป่านทีมหาลัยทุกวัน เขาต้องการให้เธออยู่ในสายตาตลอด ร่างบางในห้องเรียนปฏิมากรรมวันนี้เธอเรียนเกี่ยวกับการปั้นรูปเหมือนที่อาจารย์สั่งล่วงหน้ากำหนดส่งคือวันสอบกลางภาคเรียน สายป่านและเพื่อนๆต่างเตรียมฐานและเหล็กเส้นเพื่อเตรียมในการปั้นอย่างขมักเขม้น บรรยากาศภายในห้องเงียบเชียบ เพราะทุกคนล้วนต้องใช้สมาธิในการทำงาน พอเวลาผ่านไปนานจนถึงบ่ายสามโมงครึ่งเพื่อนๆต่างทยอยกันกลับ ในห้องเหลือแค่ไม่ถึงสิบคน สายป่านนั่งทำแบบลองผิดลองถูก รูปเหมือนที่เธอจะปั้นจะออกมาแบบไหนหนอ?..
ตื๊ดดดด
สักพักเสียงมือถือของเธอสั่นขึ้น ซึ่งเมมเบอร์เอาไว้ว่า ..สามี..น่าจะเป็นฝีมือภูผาที่คงแอบบันทึกเอาไว้ในเครื่องเธอตอนไหนไม่อาจรู้ เธอเพิ่งจะเห็นเมื่อสองสามวันก่อนเมื่อเขาโทรมาหาเธอแล้วบอกว่ารอเธออยู่หน้าคณะ ก็ใครมันจะไปคุ้นเล่า เมื่อใบหน้าคมเข้มของเขาโชว์หราบนหน้าจอตอนสายเข้าแล้วไหนจะคำว่าสามี
