ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยของสายป่านเสมือนโลกใบใหม่ที่นำพาความสุขพร้อมอนาคตที่ชัดเจนกว่าแต่ก่อนมาก เธอเรียนเอกศิลปะและการออกแบบ เพราะเป็นสิ่งที่ชอบ สายป่านไปเรียนได้หนึ่งอาทิตย์แล้วและตั้งแต่วันที่เธอเปิดเทอมวันแรกเธอยังไม่เจอภูผาอีกเลย แต่ก็พอได้ยินกำไรบอกมาว่าที่ไร่มีงานยุ่งอาจจะเป็นเพราะเขาคงเหนื่อยจึงไม่ได้มาหาเธอที่เรือนกระมังมหาวิทยาลัยอยู่ห่างจากไร่20กว่ากิโลเมตร สายป่านเดินทางโดยรถโดยสารประจำทางทุกวัน เมื่อเลิกเรียนเธอจะรีบขึ้นรถให้ทันเพราะคิวสุดท้ายจะหมดประมาณห้าโมงเย็น
วันนี้มีกิจกรรมรับน้องจนถึงค่ำโดยที่ทางรุ่นพี่ไม่ได้แจ้งเอาไว้ล่วงหน้าเมื่อกิจกรรมเลิกเธอได้แต่ยืนกดมือถือพยายามโทรหากำไรและฉวีให้เรียกวินมอเตอร์ไซค์มารับเธอกลับ แต่ยังไม่มีใครรับสายเธอสักคน
“อ้าวน้องสายป่าน ยังไม่กลับอีกเหรอครับ” เอก ซึ่งเป็นพี่รหัสของเธอ จอดรถถามสายป่านเมื่อเห็นท่าทางเธอเหมือนกำลังกังวลไม่น้อย
“อ๋
