วินาทีแรกที่เธอได้พบกับนทีในระยะหลายเมตร รอยยิ้มอันอบอุ่นฉายแววชัด จนเธอเผลอยิ้มตามด้วยความดีใจ เธอรีบวิ่งไปหาเขาจนแทบจะสะดุดกิ่งไม้ล้ม ยังดีที่เขารีบวิ่งมารับไว้ทัน
“นที”
ริมฝีปากบางเอ่ยเบาๆในลำคอ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาสังเกตดูเครื่องหน้าที่ไม่ต่างจากเดิมนัก หากแต่สายตาและแววตานิ่งดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้น ความสูง อกผายไหล่ผึ่งนั้นมันช่างแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างชัดเจน
“พี่ป่าน เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”
“ฮือ ฮือ” นทีดึงร่างบางเข้ามาโอบกอดเพื่อปลอบขวัญ เขารับรู้ได้ว่าเธอคงมีเรื่องราวที่หนักพอควร ถึงได้ฉายแววตาเศร้าขนาดนี้
เมื่อได้พบกับนทีในวันนี้ทำให้น้ำตาเธอไหลโดยไม่ทราบสาเหตุและหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ว่าเธอร้องไห้เพราะอะไร อาจจะเป็นเพราะเรื่องราวต่างๆที่ถาโถมเข้ามาในชีวิตเธอในระหว่างที่เขาไม่อยู่มันหนักหนาและมีการเปลี่ยนแปลงมากเกินที่เธอจะยิ้มดีใจแทนที่จะร้องไห้ต้อนรับคนกลับมาแบบนี้
“
