“โอ!! ผมควรจะเชื่อดีไหมครับ คนขยันขันแข็งที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จักรู้สึกเบื่อ!!” บาสเตียนอยากเบ้ปาก แต่มันใกล้เกินกลัวลูเซียโน่จะมองเห็น
“มาทำอะไรกัน ทำไมไม่กลับบ้านกลับช่อง?” เสียงเรียบเรื่อยเอ่ยถามแต่มันแฝงแววคุกคามจนทั้งสองคนรู้สึกได้ อิงฟ้านั่งตัวเกร็ง คอแข็งเพราะเธอรู้สึกว่าปลายนิ้วของลูเซียโน่กำลังยุ่มย่ามกับเส้นผมด้านหลังของเธอเอง
บาสเตียนยิ้มกว้าง เขายกมือขึ้นแบตรงหน้าของลูเซียโน่ ก่อนจะพูดเสียงที่เจ้าตัวบีบบังคับให้มันดูร่าเริงสุดๆ “เรามาซื้อแหวนหมั้นกันครับ ผมกับอิงตกลงคบกันแบบจริงจัง!!” แม้จะพอคาดเดาได้ แต่ความจริงที่ได้ยินจากปากเจ้าตัวกับพยานหลักฐานที่เป็นวัตถุ ยิ่งทำให้ลูเซียโนเสียเซลฟ์มากขึ้น ชายหนุ่มกระตุกยิ้มหยามหยัน และมีแต่เจ้าตัวเท่านั้นที่รู้ว่าเขาเยาะหยันตัวเอง สายตาคมมองแหวนเพชรเม็ดเล็กๆ บนนิ้วของอิงฟ้า เขาพยายามที่สุดที่จะไม่ใส่ใจมัน แต่ดูเหมือนว่าอะไรๆ ไม่เป็นไปอย่
