เช้าวันต่อมา
แสงดาวตื่นขึ้นมามองไปที่เตียงว่างเปล่าไม่มีคนตัวโตอยู่จึงเข้าไปจัดการธุระส่วนตัวในห้องน้ำและเก็บที่นอนเสียใหม่พลางคิดในใจ
..เมื่อคืนก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นนี่ แต่ทำไมรู้สึกแปลก ๆ แต่ก็สบายตัวมากเหมือนได้สปาเลย เมื่อเก็บที่นอนเสร็จคนตัวเล็กจึงลงไปชั้นล่างของบ้าน แค่ต้องชะงักฝ่าเท้าเพื่อหยุดฟังเสียงใครบางคนที่มาใหม่
..พ่อ...พ่อมาแล้วเหรอคะ ไปตั้งสองวัน..หนูคิดถึง
แสงดาวโผเข้ามากอดผู้เป็นบิดาอย่างโหยหา
อีกด้านสรที่กำลังช่วยว่าที่ลูกเขยหั่นผักอยู่นั้น จำเป็นต้องยกมือขึ้นสูงเพราะกลัวมีดจะบาดมือลูกสาวสุดที่รักเสียก่อน
"โอ้ะ...ระวังมีดบาดมือลูก..!!..ที่หลังอย่าเข้ามาแบบนี้รู้มั๊ยถ้าพ่อไม่รู้ตัวเผลอหั่นมือของลูกจะว่ายังไง โดนนิ้วมือไปจะว่ายังไง ยิ่งนิ้วเล็ก ๆ อยู่"
แสงดาวถึงกับหน้าม่อย
"แสงขอโทษค่ะ..." พร้อมกับทำท่าจะหันหลังกลับออกไปจากครัว
ทางด้านแดนชลใจกระตุกวูบนึกสงสารคนตัวเล็
