“เจ้าของร้านบอกผม เพชรชุดนี้ชื่อว่า ‘ดอกไม้ผลิบาน’ เหมาะกับชุดคอวีของคุณมาก”
เสร็จแล้วก็เดินอ้อมมาหาเธอตรงหน้า จ้องมองเธอแบบไม่ยอมหุบยิ้ม เขาอดชื่นชมเจ้าของร้านเพชรไม่ได้ ที่แค่เห็นรูปเธอกับชุด ก็จัดเครื่องประดับที่เข้ากันไอย่างลงตัว เธอสวยไร้ที่ติ แม้มีปัญหาเรื่องแม่กับพี่ให้ต้องขบคิด แต่เขาก็ยังเห็นเธอไม่ต่างจากดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ในยามแสงแรกทอประกายขึ้นที่ขอบฟ้า
เขาหันไปหาช่างที่ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ แล้วหยิบกำไลที่เข้าชุดกัน มาสวมเข้ากับข้อมือเล็กๆ ขาวๆ จากนั้นต่างหูที่ลวดลายเหมือนกัน ก็ถูกเขาใส่ให้เธอ
และด้วยความอดใจไม่ไหว หรืออะไรก็แล้วแต่ สั่งให้จมูกโด่งๆ กดลงไปหาแก้มที่เขารู้ว่ามันนุ่มและหอมรัญจวนใจแค่ไหน ทำเอาเจ้าของแก้ม เกิดอาการร้อนตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเลยทีเดียว
วรวัชรนึกเสียใจอยู่ลึกๆ ที่อยากจะอุ้มคนตรงหน้าพาเข้าห้องตอนนี้ มากกว่าจะปล่อยไปให้ชายอื่นมอง แต่จะทำยังไงได
