EP 12
1250 คำ
“คุณจะซื้อไปทำไมคะ?”
“เพราะผมไม่อยากให้คุณกับครอบครัวอยู่บ้านหลังนั้นแล้ว พ่อผมรู้ว่านั่นคือบ้านของคุณ ถ้าจะตัดขาดกับท่านจริงๆ คุณต้องย้ายไปอยู่ที่อื่น”
“ค่ะ”
“ผมขอรายละเอียดบ้านคุณหน่อยครับ ว่าขนาดเท่าไหร่”
“ทาวน์เฮ้าส์สองชั้นยี่สิบสามตารางวาค่ะ”
“ผมขอซื้อห้าล้านบาท ราคานี้คุณไม่ต้องจ่ายส่วนที่ติดกับแบงก์ ผมจัดการเอง คุณก็จะได้มีเงินเอาไว้ไปซื้อบ้านใหม่ และจะต้องเก็บเป็นความลับ ไม่ให้พ่อผมรู้โดยเด็ดขาด ถ้าคุณไม่เลือกบ้านราคาแพงมากนัก คุณก็จะมีเงินไว้ใช้จ่ายไปได้อีกสักระยะหนึ่ง คุณบอกเองว่าเป็นเทอมสุดท้าย เหลือแค่สอบเท่านั้น ใช่หรือเปล่าครับ?”
“ค่ะ”
“เงินนั้นคงจะใช้ไปถึงตอนคุณหางานใหม่ได้ ถ้าคุณตกลงตามนี้ ผมจะทำสัญญา และถ้าคุณไม่รักษาสัญญา คุณจะเดาไม่ออก ว่าผมทำอะไรได้บ้าง คุณจะว่ายังไงครับ เอาหรือไม่เอาครับ?”
ถึงเวลาต้องเด็ดขาด วรวัชรก็ไม่รออะไร เพราะนี่คือหัวใจสำคัญของการเข้ามามีเอี่ยวในเรื่องนี้ แม่จะได้ไม่ต้องเป็นทุกข์ เพราะพ่อมีแนวโน้มว่าจะดึงสาวตรงหน้ามาเป็นเมียอีกคน และต้องเป็นแม่เลี้ยงของเขาอย่างช่วยไม่ได้ แถมอายุก็น่าจะห่างเขาเป็นรอบ คิดถึงจุดนี้แล้วเขาก็เพลียใจ เลยต้องรีบจัดการให้จบๆ ไปสักที
“ได้ค่ะ แล้วมีเรื่องอื่นอีกมั้ยคะ?”
ความอบอุ่นที่ได้ซบอกเขา เมื่อวงแขนของเขาโอบกายเอาไว้เมื่อครู่นั้น พลันมลายไปแล้ว กับประโยคท้ายๆ ของเขา ที่น้ำเสียงออกจะเย็นยะเยือก จนรู้สึกหนาวไปถึงขั้วหัวใจ
นี่เธอคิดบ้าบออะไร?
ที่เข้าใจว่าพวกคนรวยๆ จะใจดีและมีเมตตา ลองถ้าเธอไม่มีอะไรมาแลกเปลี่ยน จ้างให้คนพวกนี้ก็ไม่ช่วย คิดได้อย่างนั้นเลยส่งเสียงออกจะห้วนนิดๆ ไปให้เขาแทน
“มีครับ”
“อะไรคะ?”
“คุณจะต้องเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงของผม แทนที่จะเป็นของคุณพ่อ และจะต้องอยู่กับผมหกเดือน อาจจะช้าหรือเร็วกว่านั้น แล้วแต่ผมจะกำหนด คุณอยากได้เงินเดือนเท่าไหร่ครับ สักสามหมื่นจะพอใช้มั้ยครับ”
“คะ?”
“เงินเดือนระหว่างที่คุณจะต้องอยู่กับผม แบบไม่ต้องไปทำงานไงครับ หรือถ้าทำก็ต้องไม่ให้พ่อผมรู้ ว่าไงครับ ตัวเลขที่ผมบอกคุณโอเคหรือเปล่าครับ? นั่นเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวคุณเท่านั้น ค่าที่พักกับค่ากินผมมีให้ต่างหาก”
“ค่ะ”
“โอเคครับ ส่วนรายละเอียดอื่นๆ ผู้ช่วยผมจะเอาสัญญามาให้คุณเซ็น ตอนผมไปประชุม ระหว่างนี้คุณก็รอที่นี่ไปก่อน ส่วนผมต้องไปแล้ว ไว้เจอกันครับ”
รดาวดีมองตามร่างสูงใหญ่ ในสูทเนี้ยบตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เดินออกจากบ้านไป ในใจก็ถามตัวเองไปด้วย ว่าข้อตกลงที่เขาร่ายมานั้น มันเป็นคำสั่งมากกว่าคำถามใช่มั้ย แต่จะทำยังไงได้ ในเมื่อคนจนตรอกอย่างเธอ ไม่มีทางเลือกเหลือเลย ก็ได้แต่ปลอบใจตัวเองเท่านั้น ว่าอย่างน้อยเป็นผู้หญิงของคนหนุ่มหน้าตาหล่อเหลา ก็ดีกว่าเป็นผู้หญิงของพ่อเขา ที่แก่กว่าเธอไม่รู้กี่สิบปี
“ทำเพื่อแม่กับพี่นะเค้ก ไม่เป็นไรหรอก แค่เสียตัว มันไม่ตายหรอก” รดาวดีถอนหายใจหนักๆ บอกไม่ถูกว่าโล่งอกหรือยังไงกันแน่?
เพราะปัญหาก็ยังคลุมเครือ ไม่ได้รับการแก้ไข ต่อให้เขาบอกว่าจะช่วย แต่ก็ยังเป็นแค่คำพูดเท่านั้น การกระทำยังไม่เห็น จะว่าไม่เห็นก็ไม่ใช่ทั้งหมด เพราะโรงพยาบาลแจ้งมาแล้ว ว่าเขาจะเป็นเจ้าของไข้ให้แม่
แล้วก็พอดีที่รุ่งฤดีเพื่อนรัก ไลน์มาถามความคืบหน้า เพราะเพื่อนติดธุระ เลยมาหาวรเดชด้วยไม่ได้ ทั้งที่เพื่อนเป็นคนเชียร์แท้ๆ เพราะเล็งเห็นแล้ว ว่าเจ้าสัววรเดชน่าจะเป็นคนจริงและกล้าจ่าย
วัดจากทิปหนักๆ ที่เขาเคยให้ ตอนไปกินข้าวในร้าน ที่เธอกับเพื่อนทำงานอยู่ บางครั้งมีจำนวนสูงถึงสองหมื่น จนเธอก็ตกใจ เงินส่วนนั้นเองที่เธอเก็บหอมรอมริบจนเอาไปดาวน์บ้านกับแม่ได้
คนกำลังรายงานเพื่อนอยู่กับหน้าจอ ต้องหันไปมองประตู เมื่อมีเสียงเคาะดังขึ้น ยังไม่ทันจะได้ลุกไปเปิดด้วยซ้ำ มันก็ถูกเปิดออกแล้ว เป็นชายที่ขับรถให้วรวัชรนั่นเอง เธอก็ไม่รู้ว่าชื่ออะไร
เพราะทั้งสองคนแทบไม่ได้คุยกันตลอดการเดินทาง เข้าใจว่าคงจะเป็นมากกว่าคนขับรถแน่ๆ ก็เขาใส่สูทเหมือนวรวัชร ถึงจะไม่หรูเท่า แต่ก็ดูดีมีระดับ อาจจะเป็นผู้ช่วยของเขาตามที่บอกไว้เมื่อครู่
“คุณคิวให้ผมเอาสัญญามาให้คุณครับ”
เสียงเรียบๆ กับสีหน้าที่ไม่ต่างจากเสียงนัก
ทำให้รดาวดีไม่กล้าถามอะไร นอกจากนั่งมองเขาเดินมานั่งฝั่งตรงข้าม แล้วยื่นกระดาษสีขาวมาให้ เลยรับมาอ่านทันที ทุกอย่างเป็นไปตามที่วรวัชรบอกไว้ แต่มีรายละเอียดระบุไว้อย่างชัดเจน และขีดเส้นใต้คำว่า
‘ห้ามคู่สัญญาพาตัวเข้ามาข้องเกี่ยวกับนายวรเดช ปรีชาคุณานนท์ และคนในตระกูลปรีชาคุณานนท์ รวมไปถึงคนใกล้ชิดของคนกลุ่มนี้โดยเด็ดขาด’
ในสัญญาไม่ได้ระบุไว้ ว่าถ้าเธอละเมิด จะเกิดอะไรขึ้นตามมา เป็นการละไว้ให้เข้าใจเอง ว่าถ้าคิดจะลองดีกับคนกลุ่มนี้ ชีวิตของเธอกับคนในครอบครัว คงจะพบเจออะไรไม่ดี หรืออาจจะหาความสุขในชีวิตอีกไม่ได้ หรือจะอะไรก็แล้วแต่ที่เธอไม่อยากเดา เพราะไม่คิดจะทำผิดสัญญาอยู่แล้ว
“ถ้าคุณอ่านเข้าใจดีแล้ว ก็เซ็นชื่อเลยครับ แล้วเงินจะโอนไปโรงพยาบาลจ่ายค่ารักษาแม่คุณที่ค้างอยู่ และหมอจะได้เตรียมการผ่าตัดคืนนี้เลยครับ”
“ค่ะ”
รดาวดีไม่คิดอะไรอีกแล้ว เพราะได้ยินว่าหมอจะรักษาแม่ต่อ แบบไม่ต้องย้ายโรงพยาบาลก็พอใจมากแล้ว เพื่อชีวิตของแม่ที่รักของลูก เรื่องแค่นี้ทำไมเธอจะทำให้ไม่ได้
“ขอบคุณค่ะ”
รดาวดียื่นเอกสารกลับให้คนตรงหน้า พร้อมทั้งอาการโล่งใจที่จะได้ช่วยแม่ แต่ก็มีอาการหนักอกหนักใจ กับการจ่ายคืนเจ้าของเงินขึ้นมาก่อกวนจนได้
“คุณคิวให้ผมพาคุณไปหาซื้อเสื้อผ้า สำหรับอยู่ที่นี่สามสี่วันครับ”
“ค่ะ”
“ผมคงต้องขอยืมมือถือคุณไว้ด้วย เพราะคุณคิวสั่งให้คุณเปลี่ยนเบอร์ใหม่ แล้วก็ขอกุญแจบ้านของคุณด้วยครับ”
“เอาไปทำไมคะ?”
“ผมไม่ทราบครับ คุณคิวสั่งไว้เท่านั้น อาจจะอยากเข้าไปดูสภาพบ้าน ในฐานะที่แกจะซื้อกระมังครับ คุณไปกับผมตอนนี้ได้เลย หรือต้องทำธุระส่วนตัวอะไรก่อนครับ?”
“ไปได้เลยค่ะ”
- ผู้เขียน
