กลิ่นฝนลอยฟุ้งแทรกเข้ามาในห้องปิดมิดชิด ดวงตากลมโตลืมตามองเพดาน หลังและเอวเธอปวดร้าวจนไม่อาจขยับได้สะดวก หากแต่คนที่นอนมองอยู่นาน กลับพลิกตัวขึ้นมาทาบทับร่างเล็กพลางสบดวงตา
“อะ...ไอ้มังกร”
“อย่ากรี๊ดนะ ไม่งั้นพ่อกูกับแม่กูมาแน่”
เมื่อคืนเขาอุ้มลมรำเพยย่องกลับบ้านราวกับโจรลักพาตัว ร่างบางหลับเป็นตายกอดเขาไว้แน่นราวกับลูกน้อย ก่อนจะตื่นมาอีกทีตอนบ่าย
ลมรำเพยกะพริบตาปริบ ๆ
ใบหน้าหวานแดงก่ำเมื่อคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น ลมหายใจเธอยังอบอวลด้วยกลิ่นเหล้ายาดองที่ตีขึ้นมาเป็นระยะ
“อุบ จะอ้วก”
“กูบอกแล้วว่าอย่าแดกไง ทำเป็นเก่งดีนักนะมึง” คำพูดเหมือนรำคาญแต่กลับคว้าเอวเล็กเข้ามาแนบชิด
“ก็ฉันเศร้านี่”
“ทีหลังอย่าแดกเหล้าอีกนะ เมาแล้วเรื้อนจับของคนอื่นเขาไปทั่ว”
“แต่ฉันไม่ได้...”
“ไม่ได้อะไร มึงทั้งจับทั้งอมเลย หลักฐานคาปากให้กูเปิดให้ดูรอยฟันไหม มึงขบไข่กู...อื้อออ”
ลมรำเพยกรี๊ดอย่างไม่มีเส
