“ร้องให้ตายเธอก็ไม่มีวันหนีฉันพ้น จำเอาไว้!!!”
เสียงกร้าวที่ตอบกลับมาทำให้เพชรน้ำหนึ่งสะดุ้งเฮือก เธอร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือด มองแผลที่เท้าแล้วนิ่วหน้า เลือดแดงฉานไหลออกมาไม่ขาดสาย ทุกอย่างประดังประเดเข้ามาในหัว อาหารที่ไม่ได้ตกถึงท้อง หรือจะมีก็น้อยนิดตอนที่เขายัดเข้าปากให้ เรี่ยวแรงที่หมดไปจากบทรักรุนแรงป่าเถื่อนของเขา กายใจที่คิดหนีแต่ไม่สามารถพ้นเงื้อมือมัจจุราชร้ายได้ ทำให้สติทุกอย่างดับวูบลงในที่สุด...
เพชรน้ำหนึ่งค่อยๆ ปรือตาฟื้นคืนสติขึ้นมาหลังจากสลบไปหลายชั่วโมง
หญิงสาวมองไปรอบกาย เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงแข็งๆ ที่เคยถูกเขาย่ำยี แผลที่เท้าถูกทำความสะอาดและพันเอาไว้อย่างสะอาดเรียบร้อย
“ใคร?” นั่นเป็นคำถามที่หญิงสาวมิอาจหาคำตอบได้ว่าใครช่วยเหลือเธอเอาไว้ คงไม่ใช่คนใจร้ายคนนั้นแน่นอน
ที่เธอพอจะนึกได้ก็คงเป็นหมอรุจน์...
...หรือหมอที่เป็นเพื่อนของเขาจะช่วยเธอเอาไว้?
เส
